michael abakus michael abakus
144
BLOG

Anatolij Golicyn. Rozdział 14. Druga Operacja Dezinformacyjna: "

michael abakus michael abakus Polityka Obserwuj notkę 1

Część I: Główne zmiany w ZSRR (dokończenie rozdziału 14)

Odrodzenie destalinizacji.
Prawdopodobnie najważniejszą techniką stosowaną w celu przedstawiania umiarkowanego wizerunku sowieckiej polityki na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych był powrót do destalinizacji i związane z nim zagadnienie rewizjonizmu. Dobrze obrazują to następujące przykłady:

● mianowania Pierwuchina na ambasadora w NRD w 1958 roku;
● odsunięcie Sierowa i mianowanie Szelepina na szefa KGB;
● ponowione oskarżenia o stalinizm na XXI Zjeździe KPZR w października 1961 roku wobec grupy członków Partii, którzy odpowiadali za stalinowskie represje;
● krytyka samego Stalina i jego represji oraz usunięcie jego zwłok z mauzoleum Lenina;
● pokazanie różnic w postawie wobec Stalina między nowym przywództwem sowieckim a albańskim i chińskim.

Pierwuchin był członkiem antychruszczowowskiej opozycji w czerwcu 1957 roku, dzięki czemu na Zachodzie mylnie brano go za tzw. twardogłowego działacza. W czasie, kiedy stratedzy Bloku planowali kryzys berliński 1958 roku, Pierwuchin został mianowany ambasadorem. Można to rozumieć jako pierwszą próbę wytłumaczenia kryzysu międzynarodowego jako prowokacji zatwardziałych komunistów z ZSRR. W rzeczywistości został on wywołany w ramach polityki długofalowej, a jego głównym orędownikiem był nie kto inny, jak sam Chruszczow.

Sprawa Sierowa była nieco inna, jako że był on przez wiele lat zwolennikiem Chruszczowa. Jak już zostało to wytłumaczone, jego wcześniejsze zaangażowanie w represje i brak szerszego spojrzenia powodowały, że nie nadawał się do odgrywania wiodącej roli w realizacji nowej doktryny. Szelepin, ze swoją przeszłością lidera ruchu młodzieżowego, stanowił korzystne przeciwieństwo, co z kolei przyczyniło się do przedstawienia Chruszczowa i Szelepina jako „liberałów".

Ponowna krytyka grupy Mołotowa, Malenkowa, Bułganina, Woroszyłowa i innych działaczy za rolę, jaką odgrywali w represjach oraz Pierwuchina za „opór wobec polityki reform" były chyba najbardziej przekonującymi elementami wykorzystania destalinizacji w celach dezinformacyjnych. Sama destalinizacja zakończyła się wraz z walką o władzę i ustanowieniem w kierownictwie partii jednolitej, w pełni oddanej nowej doktrynie grupy. Akcentowanie rzekomej „różnicy" między działaczami umiarkowanymi a stalinistami było powiązane z decyzjami z listopada 1961 roku o usunięciu ciała Stalina z mauzoleum Lenina i jego powtórnym pochówku pod murami Kremla. Innym takim gestem było demonstracyjne niedopuszczenie przez ochronę z KGB Woroszyłowa, na oczach zagranicznych dyplomatów i dziennikarzy, do pozostałych członków sowieckiego kierownictwa na szczycie mauzoleum Lenina podczas oficjalnej parady w listopadzie 1961 roku.

Jednym z celów przytoczonych powyżej pokazowych przykładów destalinizacji było stworzenie sprzyjających warunków do przemiany w ramach nowej doktryny dawnych wrogów wewnętrznych w aktywnych sojuszników. Warto zwrócić uwagę na fakt, że Chruszczow osobiście spotykał się dziećmi rehabilitowanych ofiar. W celu włączenia szerszych kręgów społeczeństwa sowieckiego w nową politykę, rehabilitację rozciągnięto poza sferę polityczną. Dla przykładu, nagłośniono spotkanie Chruszczowa ze złodziejem, którego zwolniono z więzienia. KGB otrzymało specjalne zadanie rehabilitacji dawnych więźniów i przywracania ich w szeregi Partii. Dzięki kontaktom w fabrykach i innych instytucjach, służba pomagała takim ludziom znaleźć mieszkanie i pracę. Wybrane zaś osoby KGB rekrutowało do celów politycznych.

Wyjaśnienie afery Mołotowa jest bardziej skomplikowane i wymaga szczegółowej analizy. Według oficjalnych i półoficjalnych informacji, Mołotow wykorzystał własną nominację na ambasadora w Mongolii do ustanowienia kontaktów z przywódcami chińskimi. Kiedy dowiedziało się o tym sowieckie kierownictwo, odwołano go i w 1960 roku został mianowany głównym przedstawicielem ZSRR przy Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (IAEA; w j. pol.: MAEA) w Austrii. Według Satiukowa, redaktora naczelnego Prawdy, a także innych czołowych komunistów, włączając Kuusinena, w przeddzień XXI Zjazdu KPZR w październiku 1961 roku, Mołotow puścił w obieg list otwarty do członków KC KPZR, krytykujący nowe trendy w programie Partii jako „rewizjonizm, odejście od rewolucjonizmu i pacyfizm".16 Dobrze wiedział, że chińskie kierownictwo popiera te poglądy. W czasie trwania Zjazdu Mołotow został odwołany z Wiednia do Moskwy i nie odegrał w nim większej roli. Wkrótce potem powrócił do Wiednia, gdzie miał przebywać w areszcie domowym. Kilka dni później znów jednak był w Moskwie. Chociaż 8 stycznia 1962 roku sowieckie ministerstwo spraw zagranicznych ogłosiło, że działacz wróci do Wiednia, to kilka dni później oświadczenie to zostało odwołane.

W powyższej historii można zauważyć kilka ciekawych nietypowych faktów. Chruszczow wysłał Mołotowa do Mongolii, żeby go odizolować i zmniejszyć jego prestiż w służbie dyplomatycznej. Cały czas był tam obserwowany przez agentów generała Dobrynina, głównego doradcę mongolskich służb bezpieczeństwa i byłego szefa Departamentu Obserwacji KGB. Niekontrolowane kontakty Mołotowa z Chińczykami były zatem po prostu niemożliwe. Gdyby taka próba miała miejsce i została zgłoszona, z pewnością Mołotow nie zostałby wysłany do MAEA. Podobnie jak Malenkow, Bułganin i inni, zostałby odesłany na emeryturę w małej miejscowości w ZSRR. Co więcej, tego typu zachowanie byłoby znane członkom Partii jeszcze przed wysłaniem do nich listu i stanowiłoby kolejny dowód świadczący o jego antypartyjnej postawie. Taka sytuacja nie miała jednak miejsca. W poufnym uzasadnieniu decyzji zjazdu nie było mowy o Mołotowie, a tym bardziej żadnej krytyki pod jego adresem. Co więcej, przypisywana mu krytyka programu nie wydaje się prawdopodobna. Nowa długofalowa polityka została przecież oparta na ustaleniach narady 81 partii z listopada 1960 roku, która przyjęła nową, rewolucyjną strategię. Jej krytyka ze strony Młotowa wystawiłaby go na pośmiewisko w całym ruchu komunistycznym.

Niemniej jednak Mołotow krytykował politykę Chruszczowa przez XXI Zjazdem Partii dwa lata wcześniej, w styczniu 1959 roku, co wzmiankuje poufna obiegówka partyjna na temat decyzji zjazdu, podpisana przez Władymira Ustinowa, moskiewskiego sekretarza Partii. Uwagi Mołotowa określono w niej jako mieszankę dogmatyzmu i cytatów z Lenina. Satiukow nie wspomina tego faktu i nigdy nie został on upubliczniony.

Należy zatem wnioskować, że krytyczna postawa Mołotowa z 1959 roku uległa zmianie i została ujawniona wyłącznie w celu realizacji doktryny. Jest także możliwe, że Mołotowa wykorzystano za jego wiedzą i przyzwoleniem, gdyż jako członek Partii nie miałby innego wyjścia, niż się na to zgodzić.

Przykładanie niezwykłej wagi do upubliczniania ruchów Mołotowa między Moskwą a Wiedniem mogło również mieć na celu zwrócenie uwagi Zachodu do rzekomej różnicy zdań między Chinami a ZSRR. W związku z tym należy zauważyć, że Satiukow, wspierany przez Mikojana i innych mówców, oskarżał Mołotowa o wieszczenie konfliktów politycznych z imperializmem, które mogły doprowadzić do wojny. Mikojan zarzucił mu dodatkowo, że odrzucał koncepcję pokojowego współistnienia. Inni wysoko postawieni członkowie Partii zarzucali Mołotowowi sprzeciw wobec kontaktów dyplomatycznych na wysokim szczeblu między Zachodem a ZSRR. Satiukow skwitował to wszystko bardzo stanowczo: „Mołotowowi mówimy ‘nie'! KPZR uczyniła to, co najlepsze (...) gwarantując ZSRR pokój (...) opierając się na leninowskiej doktrynie pokojowego współistnienia". Oczywiście zarzucanie Mołotowowi „podżegania do wojny" mogło mieć na celu podkreślenie umiarkowanego wizerunku sowieckiego przywództwa i szczerości w wyrażanym zainteresowaniu „pokojowym współistnieniem" i odwilżą, w odróżnieniu od agresywnego Mołotowa i Chin.

W tym miejscu należy wspomnieć także dwa inne aspekty ataku Satiukowa na Mołotowa. Po pierwsze, oskarżył on byłego ministra spraw zagranicznych o próbę przypisania sobie roli interpretatora myśli Lenina, a po drugie o krytycyzm wobec doktryny partyjnej z pozycji pacyfistycznej i niedostatecznie rewolucyjnej. Oba zarzuty były także stawiane przywódcom chińskim, najpierw bez posługiwania się nazwiskami, potem zaś już otwarcie. Można zatem przypuszczać, że sprawa Mołotowa miała na celu uwiarygodnienie rzekomej różnicy zdań między ZSRR a Chinami w kwestii „pokojowego współistnienia".

Ostentacyjny powrót do kwestii destalinizacji na XXI Zjeździe i w publicznym atakowaniu Albańczyków przez Chruszczowa rzekomo tak zdenerwował Chińczyków, że przewodzący chińskiej delegacji Czu En Lai opuścił spotkanie. Jak już wcześniej zostało to wyjaśnione, zagadnienia rewizjonizmu i stalinowskich wypaczeń w doktrynie komunistycznej rozwiązano już w 1957 roku. Nie było zatem podstaw do konfliktów na ich tle. Można zatem wnioskować, że powrót do destalinizacji podczas XXI Zjazdu był sztucznie stworzonym zagadnieniem, a różnice między partiami radziecką, albańską i chińską w kwestiach „rewizjonizmu" i „stalinizmu" były wyrachowane i uzgodnione, zgodnie z zasadami doktryny długofalowej.
Należy zauważyć, że jednym z celów prezentowania różnic było uwiarygodnienie wrażenia, że w ZSRR reżim łagodniał a sam Chruszczow był rewizjonistą. Wykazanie, że wszystko było aranżowane stanowi jeszcze jeden argument za tezą, że radzieckie „łagodzenie kursu" nie miało pokrycia w faktach.

Stanowisko sowieckich ludzi nauki i pozostałych intelektualistów.
W latach 1958-1960 KC i KGB intensywnie przygotowywały się do wykorzystania naukowców, pisarzy i intelektualistów do celów politycznych i dezinformacyjnych.17 To nowe podejście ma pewien aspekt wewnętrzny: poprzez angażowanie inteligencji we współpracę i wciąganie jej w aktywność polityczną, reżim starał się odgradzać intelektualistów od opozycji. Ten rozdział jednak ma celu przybliżenie aspektu zewnętrznego, czyli skoncentrowanie się na strategicznych konsekwencjach wykorzystania intelektualistów w celu wywierania wpływu na zachodnią opinię publiczną. Pośmiertna rada Fadiejewa, żeby intelektualistów wykorzystywać do stwarzania odpowiedniego wrażenia, a nie szpiegowania się nawzajem, znalazła bardzo dobre odbicie w rzeczywistości. Zwłaszcza wykorzystanie naukowców jako agentów wpływu i kanałów dezinformacji wiązało się z pewnymi zmianami w ich statusie. Aparat KC, MSZ i KGB weszły z nimi w bliższe kontakty. Wielu intelektualistów przeszło szkolenie wywiadowcze indywidualnie, bądź w odpowiednich placówkach. Zamiast trzymywać ich w izolacji, zachęcano ich do wyjazdów, zarówno krajowych, jak i zagranicznych, w celu poszerzenia i wykorzystania ich kontaktów z zachodnimi naukowcami.
Skargi akademików Kapicy, Sacharowa i biologa Żoresa Miedwiediewa na temat trudności, które spotykały sowieckich naukowców chcących podróżować za granicę i odwiedzać zachodnich kolegów to tylko część zagadnienia. Odciągają one uwagę od prawdziwych powodów do narzekań, zarówno zachodnich, jak i sowieckich naukowców. Mowa tu o wykorzystywaniu ich kontaktów przez KC i KGB do celów wywiadowczych, dezinformacyjnych i wywierania wpływu politycznego.18 W rzeczywistości, większość sowieckich naukowców chętnie zgadzała się na pracę wywiadowczą wymierzoną w obcych uczonych, ponieważ dawało im to szansę na rozwój wiedzy i kariery zawodowej. Podobnie jak Fadiejewowi, łatwiej było im pogodzić się z rolą szpiega wobec zachodnich partnerów, niż wobec sowieckich przyjaciół i kolegów.

Należy zwrócić uwagę na fakt, że wykorzystanie naukowców jako agentów wpływu i kanałów dezinformacji pociągnęło za sobą zmiany w sowieckim podejściu do informacji niejawnych. Choć pewne aspekty sowieckiej nauki i społeczeństwa zostały ujawnione, to w najważniejszych obszarach, w szczególności dotyczących polityki i technik jej realizacji, wszystko pozostało niezmiennie tajne. Obsesja utrzymywania w poszczególnych informacji w sekrecie nie była jednak tak silna, jak w czasach Stalina.

Większe otwarcie sowieckiej nauki miało swój własny wkład w tworzenie wrażenia ewolucji systemu radzieckiego. Jeszcze ważniejsze było wykorzystywanie uczonych do promowania tezy o wspólnych interesach ZSRR i Zachodu. Obecność agentów KGB, takich jak Topczejew, Artobolewski, czy Chwostow na międzynarodowych konferencjach naukowych i promowanie przez nich idei unikania konfliktu jądrowego wymaga szczególnej uwagi, ze względu na wpływ, jaki mogli mieć na amerykańską wolę udziału w rozmowach na temat rozbrojenia i kontroli zbrojeń strategicznych w latach sześćdziesiątych. Amerykanie naiwnie wierzyli, że jeśli zrezygnują ze swojej dominacji nuklearnej i zmniejszą tempo rozwoju arsenału jądrowego, Sowieci uczynią to samo.

Podobnie jak w przypadku naukowców, wykorzystanie przez KGB swoich kontaktów w środowisku pisarzy (szczególnie nazwisk o dużej renomie) miało swoje wewnętrzne i zewnętrzne aspekty. Plany Szelepina, dotyczące stworzenia fałszywej opozycji według wytycznych Dzierżyńskiego, znalazły wyraz w kontrolowanych debatach między pisarzami „konserwatywnymi" a „liberalnymi". Ich główni uczestnicy po obu stronach, Koczetow i Twardowski, byli współpracownikami KC i KGB. Ta debata, wraz z rozwojem kontaktów kulturalnych między Wschodem a Zachodem, bardzo przyczyniła się do powstania mitu „ewolucji".

Sowiecka „ewolucja" i polityka „łagodzenia" jako cele dezinformacji strategicznej.
Głównym celem zewnętrznym dezinformacji strategicznej dotyczącej „ewolucji", „łagodzenia" i „wspólnych interesów" z Zachodem we wczesnych latach sześćdziesiątych było stworzenie odpowiednich warunków do prowadzenia aktywnej polityki odprężenia przez ZSRR i pozostałe państwa komunistyczne oraz wymuszenie błędnych reakcji Zachodu na inicjatywy komunistów. Można wyróżnić pięć następujących głównych celów dyplomacji komunistycznej:

● osłabienie jedności Zachodu;
● wykorzystanie potencjału rozwiniętych państw przemysłowych do stymulacji rozwoju gospodarczego i wojskowego państw Bloku poprzez rozszerzenie handlu między Wschodem a Zachodem, pozyskanie kredytów długoterminowych i dostępu do zaawansowanych technologii;

● odciągnięcie uwagi Zachodu od rosnącej siły militarnej Bloku Komunistycznego, w szczególności ZSRR;

● wciągnięcie Zachodu, zwłaszcza Stanów Zjednoczonych, w negocjacje dotyczące kontroli zbrojeń, w celu przesunięcia równowagi sił na korzyść Bloku;

● stworzenie korzystnych warunków do powstania zjednoczonego frontu partii komunistycznych z partiami socjalistycznymi i związkami zawodowymi w krajach rozwiniętych, a z ruchami narodowościowymi w krajach rozwijających się. 
 

Głównym celem wewnętrznym zmian dostosowawczych systemu i wyolbrzymiania ich znaczenia było stworzenie korzystnych warunków dla dalszej „budowy socjalizmu" i docelowego wprowadzenia komunizmu, poprzez neutralizację opozycji wewnętrznej i rozładowanie zewnętrznych nacisków na reżim ze strony Zachodu. Celami o drugoplanowym znaczeniu w ramach procesu powrotu do „destalinizacji" było:

● stworzenie podstaw do całkowitego pojednania i współpracy między ZSRR i Jugosławią bez ujawniania pełnej skali uczestnictwa Jugosławii w Bloku Komunistycznym oraz współuczestnictwa w doktrynie długofalowej;
● uwiarygodnienie sowiecko-albańskich oraz sowiecko-chińskich „podziałów” w ramach realizacji skoordynowanych, dwutorowej polityki zagranicznej ZSRR i Chin;

wsparcie dalszych operacji dezinformacyjnych związanych z rzekomym brakiem jedności i rozpadem ruchu komunistycznego na tle słabnącego wpływu ideologii i powrotu do niezależnych tendencji nacjonalistycznych w partiach komunistycznych, zarówno wewnątrz Bloku, jak i poza nim.

________________________________________________________________________________________ Przypisy do Rozdziału 14
1 Na przykład, patrz: Prawda, 9 września, 1962 r.
2 Oficjalnie wprowadzona w 1961 r. .
3 Izwiestia, 19 maja 1959 r. .
4 Izwiestia, 28 stycznia 1959r., str. 9: „Nie istnieje obecnie zjawisko skazywania przez sądy za przestępstwa polityczne w Związku Sowieckim. To wielkie osiągnięcie, które mówi o wyjątkowej jedności poglądów politycznych ludu i członków Komitetu Centralnego Partii.
5 Kommunist, nr 11 (1960), str. 44.
6 Autor dowiedział się to od Grigorenki, którego departament pomagał Szułginowi w pisaniu i opublikowaniu broszury.
7 Zobacz np.: list ministra spraw zagranicznych, Gromyki do Narodów Zjednoczonych z 20 września 1958 roku, dot. 10 – 15% redukcji budżetów wojskowych wielkich mocarstw, [w:] Prawda, wrzesień 1958 r.
8 6 czerwca 1958 roku Prawda opublikowała list Chruszczowa do Eisenhowera, z 2 czerwca, w którym zwracał się on do amerykańskiego rządu z propozycją „wspólnych kroków w celu zwiększenia obrotów handlowych. Według listu Związek Sowiecki i Stany Zjednoczone, jako dwie największe potęgi gospodarcze, mogłyby „prowadzić wymianę handlową na wielką skalę.
9 Zobacz: Referat Chruszczowa na XXI Zjeździe KPZR w październiku 1961, [w:] CSP, tom 4, str. 69: „Związek Sowiecki przywiązuje szczególną uwagę do rozwoju więzów ze swoimi sąsiadami. Różnice między naszymi systemami politycznymi i społecznymi nie przeszkodziły budowie przyjaznych i wzajemnie korzystnych stosunków między ZSRR i takimi państwami, jak Finlandia i Afganistan. Mamy także całkowicie poprawne stosunki z Austrią i Szwecją. Podejmujemy wysiłki w celu poprawienia naszych stosunków z Norwegią i Danią i będziemy to robić nadal. Ostatnio poprawiły się stosunki z sąsiednią Turcją, jednak wciąż chcemy je ulepszać.
10 Zob. np. referat Chruszczowa na XXI Zjeździe KPZR (CSP, tom 4, str. 46): „...dziś Stany Zjednoczone stały się centrum światowej reakcji i przyjęły rolę najbardziej agresywnego centrum [reakcji]. Imperialiści z USA działają w sojuszu z militarystami i rewanżystami z Zachodnich Niemiec, zagrażając pokojowi i bezpieczeństwu narodów (...)” Tamże, str. 45: „Towarzysze, na XX Zjeździe, analizując sytuację państw kapitalistycznych, doszliśmy do wniosku, że zmierzają one stale w stronę nowych wstrząsów społecznych i gospodarczych. Czy ten wniosek się potwierdził? Tak. W ciągu lat, które upłynęły od tamtej pory, miało miejsce dalsze zaostrzenie sprzeczności, zarówno wewnątrz państw kapitalistycznych, jak i między nimi. Kolonialne imperia upadły, a walka klas pracujących i ruchów narodowowyzwoleńczych osiągnęła niezwykłe rozmiary.
Détente: Cold War Strategies in Transition (Odprężenie: transformacja strategii zimnej wojny), pod red.: Eleanor Lansing Dulles, Robert Dickson Crane, wydane dla Center for Strategic Studies (Centrum Studiów Strategicznych), New York, 1965, Frederick Praeger, Georgetown University, str. 268.
12 Lazar Pistrak, The Grand Tactician (Wielki taktyk), New York, Praeger, 1961, str. 269.
13 G. A. Von Stackelberg, Bulletin of the Institute for the Study of the USSR, tom 7, nr 4 (kwiecień 1960), strony 16-20.
14 Dokładną analizę sowieckiej prowokacji podczas kryzysu berlińskiego, opartej w dużej mierze na broszurze Lenina: „Dziecięca choroba „lewicowości w komunizmie” przedstawił Nikołaj Gałaj w artykule: „Berlin and Soviet Foreign Policy” (Berlin i sowiecka polityka zagraniczna), [w:] Bulletin of the Institute for the Study of the USSR, tom 6, nr 6 (czerwiec 1959).
15 Zobacz: CSP, tom 4, str. 23: „doprowadzając do całkowitego i ostatecznego zwycięstwa socjalizmu, pierwszej fazy komunizmu, dyktatura prole-tariatu zrealizowała swoją historyczną misję i przestała być niezbędna dla ZSRR z punktu widzenia rozwoju wewnętrznego. Państwo, które powstało jako kraj dyktatury proletariatu, stało się ojczyzną wszystkich ludzi i wyraża interesy i wolę całej ludzkości.
16 Satiukow powiedział: (CSP, tom 4, str. 176): „Delegaci XXII Zjazdu powinni wiedzieć, że w październiku bieżącego roku, na krótko przed otwarciem zjazdu, Mołotow wysłał list do komitetu centralnego. Nie wspominając nic o swojej poprzednio dywersyjnej, frakcyjnej robocie przeciw partii leninowskiej i decyzjom XX Zjazdu, próbuje w tym liście przedstawić siebie jako interpretatora leninizmu i ponownie atakuje KC i projekt programu KPZR. Mołotow twierdzi, że projekt programu nie zapewnia skoordynowania budowy komunizmu w ZSRR z oczekiwaną, rewolucyjną walką klasy pracującej w krajach kapitalistycznych, z oczekiwaną rewolucją socjalistyczną na skalę międzynarodową. I to wszystko w czasie, kiedy projekt programu został jednogłośnie zatwierdzony nie tylko przez naszą partię i naród sowiecki, ale i międzynarodowy ruch komunistyczny (...) Jego twierdzenia prowadzą do wniosku, że dalszy rozwój komunizmu jest niemożliwy bez poważnych konfliktów politycznych z państwami imperialistycznymi, a więc wojny. Mówimy Mołotowowi: Nie! KPZR robiła i nadal robi wszystko, aby zapewnić pokój narodowi sowieckiemu, ludziom, którzy budują komunizm. Leninowska zasada pokojowego współistnienia była i pozostanie główną wytyczną naszej polityki zagranicznej. Otwarcie to stwierdzono w nowym programie i partia będzie konsekwentnie postępować według tej linii.
17 Sowiecka Akademia Nauk, poza naukami przyrodniczymi, obejmuje tak-że nauki historyczne, prawne i ekonomiczne. Określenie „naukowcy sowieccy” obejmuje także te kategorie ludzi nauki.
18 Mose L.Harvey, Leon Goure i Vladymir Prokofieff, Science and Technology as an Instruments of Soviet Policy (Nauka i technika jako narzędzia sowieckiej polityki), University of Miami, 1972, Center for Advanced International Studies ; str. 93-94.

____________________________________________________________________________________
Biblioteka Służby Kontrwywiadu Wojskowego Tom Pierwszy Warszawa 2007
Tłumaczenia dokonano według pierwszego wydania: Anatolij Golitsyn, New Lies for Old, New York 1984, Dodd, Mead & Company za zezwoleniem na publikację w języku polskim dla celów edukacyjnych otrzymaną od: GSG & Associates, Publishers, USA Jakakolwiek część tej pracy lub jej całość może być publikowana w j. polskim z podaniem źródła amerykańskiego (jak wyżej) oraz polskiego:
Służby Kontrwywiadu Wojskowego RP, Warszawa,
ISBN 0-396-08194-0

Od michael abakus.

Kolejne rozdziały "Nowych kłamstw, w miejsce starych" Anatolija Golicyna będą publikowane tutaj, na mojej stronie, w następnych postach, w miarę postępującej korekty i koniecznych prac redakcyjnych.
Źródłem tej publikacji jest
 http://www.abcnet.com.pl/?q=node/3486 w formacie pdf, skonwertowane do rtf i po koniecznych pracach redakcyjnych i reedycji typograficznej jest opublikowane na tej stronie.
Publikacja ta jest skutkiem dyskusji w okolicach komentarza:
http://maryla.salon24.pl/60768,index.html#comment_893214

__________________________________________________________________________________________ Linki do rozdziałów książki Anatolija Golicyna,
"Nowe kłamstwa w miejsce starych",
po kolei: Przedmowa  i rozdziały:
1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, [14], 15, 16,  17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 

Najnowszy wpis blogu [michael abakus]
Najnowszy wpis blogu [michael]

_______________________________________________________________________________________

niezłomny WSPÓŁCZESNA DEFINICJA KOMUNIZMU Komunizm jest grupą wpływu, złożoną z ludzi interesu, świadomie i celowo realizujących plan zniszczenia syste- mów etycznych i społeczno-politycznych w państwach, aż do wrogiego przejęcia władzy politycznej, w stopniu umożliwiającym trwałą degenerację prawa państwowe- go - w sposób zapewniający tej grupie przejęcie kont- roli nad gospodarką, w celu długotrwałej pasożytniczej eksploatacji jej zasobów materialnych i ludzkich, pod ochroną prawa państwowego i międzynarodowego. Cel w niej opisany może być osiągany wszelkimi, dostępnymi środkami. [michael](-) Uzupełnienie: Aleksander Ścios. Ptak nielot, zwany limitem Anatolij Golicyn "Nowe kłamstwa w miejsce starych" 00.Przedmowa. 01. Rozdział 1. Główne problemy zachodnich analityków 02. Rozdział 2. Wzorce dezinformacji: "Słabość i Ewolucja" 03. Rozdział 3. Wzorce Dezinformacji:„Fasada i Siła" 04. Rozdział 4. Wzorce Dezinformacji: „Przemiany" 05. Rozdział 5. Nowa doktryna polityczna i strategia Dezinformacji 06. Rozdział 6. Raport Szelepina i zmiany w organizacji. 07. Rozdział 7. Nowa rola służb wywiadowczych. 08. Rozdział 8. Źródła informacji 09. Rozdział 9. Wady zachodnich ocen wywiadowczych 10. Rozdział 10. "... kryzys w studiach nad komunizmem" 11. Rozdział 11. "Błędy Zachodu" 12. Rozdział 12. "Nowa metodologia" CZĘŚĆ II Program Dezinformacji i jego wpływ na świat zachodni. 13. Rozdział 13. "Pierwsza Operacja Dezinformacyjna" 14. Rozdział 14. "Druga Operacja Dezinformacyjna" 14. Rozdział 14. "Druga Operacja Dezinformacyjna" (dokończenie) 15. Rozdział 15. "Trzecia Operacja Dezinformacyjna" 16. Rozdział 16. "Czwarta Operacja Dezinformacyjna" 16. Rozdział 16. "Czwarta Operacja Dezinformacyjna (cd)" 17. Rozdział 17. "Piąta Operacja Dezinformacyjna" 18. Rozdział 18. "Szósta Operacja Dezinformacyjna" 19. Rozdział 19. "Siódma Operacja Dezinformacyjna" 19. Przypisy do rozdziału 19. 20. Rozdział 20. Ewolucja reżimu sowieckiego 21. Rozdział 21. "Ósma Operacja Dezinformacyjna" (Cz. 1) 21. Rozdział 21. Wnioski i przypisy 22. Rozdział 22. Potencjał wywiadu i rola dezinformacji (Część 1) 22. Rozdział 22. Potencjał wywiadu i rola dezinformacji (Część 2) 23. Rozdział 23.Dowody kompleksowej koordynacji działań 24. Rozdział 24. Oddziaływanie programu Dezinformacji 25. Rozdział 25. Faza finałowa i kontrstrategia Zachodu (Cz 1) 25. Rozdział 25. Faza finałowa i kontrstrategia Zachodu (Cz 2) 26. Rozdział 26. Dokąd teraz? Linki do innych tekstów na mojej stronie: 01. J. R. Thompson: "Antysemityzm w Polsce po Oświęcimiu" 02. Przypominania o bohaterskiej rodzinie Rypp nigdy dość 03. Ciąg wydarzeń, w którym marzec 1968 znajduje swoje właściwe miejsce w historii dnia dzisiejszego 04. Nowa totalitarna mentalność poprawności politycznej. Agnieszka Kołakowska - cytat

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Polityka