T.S. T.S.
132
BLOG

RÓWNANIE STRUKTUR V (1) – praktyka

T.S. T.S. Nauka Obserwuj temat Obserwuj notkę 1

W 1964 roku nie było bezpośrednich dowodów na istnienie kwarków o niecałkowitym ładunku, (…) pomysł ten sprawdzał się w zastosowaniach. (…) Grupując razem po trzy kwarki u, d lub s można odtworzyć diagramy ścieżki ośmiokrotnej dla barionów. (…) „Dlaczego grupować trzy kwarki – dlaczego nie dwa lub pięć; dlaczego wreszcie nie pojedyncze kwarki?” (…)

można (…) było odpowiedzieć (…): „Dlatego, że to działa”, mając przy tym nadzieję, że pełniejsza odpowiedź zostanie z czasem znaleziona. Odpowiedź taka istotnie pojawiła się, uzasadniając poczynione założenia (…).
                                                                Frank Close, Kosmiczna cebula. Kwarki i wszechświat


NIEKTÓRE PROBLEMY METODOLOGICZNE – KALIBRACJA JEDNOSTEK


Nawet najdoskonalsze wzory równania struktur są bezużyteczne, jeśli nie są uzupełnione o kalibrację praktyczną jednostek. Dotyczy to w takim samym stopniu memów (a), jak i publikacji (p, jednak jest to orbita działania paradygmatu n).


    Tutaj idea jest taka, że cała struktura składa się z części memowej i publikacyjnej – i ich suma tworzy strukturę. Mem to „zajęcia codzienne” (mniejsza wartość), publikacje to wszelkie ważniejsze osiągnięcia i wydarzenia (większa wartość – nie musi to być „klasyczna” publikacja – może to być każde ważne dzieło, np. obraz, odkrycie itd., jednak w jakiś sposób powinno to być przekazane innym). Oczywiście kalibracja może być inna niż wyżej proponowana. Chodzi po prostu o wkład pracy, który zawarty jest w jednostce punktowej. 1 punkt (1pu) = 1/23000 odkrycia uhonorowanego Nagrodą Nobla.


To wszystko dotyczy biografii, jednak zgodnie z zasadą izomorfizmu termodynamicznego w teorii akceleracji i równaniu struktur, odnosi się to również do struktur fizycznych, astronomicznych, geologicznych, biologicznych i cywilizacyjnych. Tyle że tu istnieją fizyczne odpowiedniki zajęć codziennych, stałych rozwoju i publikacji – jakkolwiek nieprawdopodobnie by to brzmiało. Bowiem w kosmosie, niezależnie od poziomu integracji, powszechne są zjawiska entropii i masy ustrukturyzowanej. To wszystko zawiera w sobie rachunek punktowy. Pełniejsze rozwinięcie powyższych idei wymaga odrębnego tekstu – tu jedynie przedstawiam podsumowanie teorii (zob. T. Szulga, „Teoria akceleracji II/4”, Internet, 2017).


Z grubsza biorąc – istnieją tu, w fizyce, odpowiedniki „zajęć codziennych”, jako doraźne, częste, powtarzalne, drobne wydarzenia astrofizyczne, geologiczne, biologiczne itd. dotyczące struktury, takie jak np. – oddziaływanie pływowe w oceanie jowiszowej Europy, aktywność geologiczna na księżycu Jowisza Io, codzienne – cykl wodny na Marsie, wiatr słoneczny, zjawisko deszczu czy mrozu na Ziemi, front atmosferyczny, burza piaskowa na Marsie, zachód Słońca itd.


Jednak jako „publikacje” (czyli osiągnięcia) określiłem następujące wydarzenia – reaktywacja atmosfery marsjańskiej, renesans na Ziemi, lądowanie człowieka na Księżycu, impakt dużej planetoidy na Ziemi, wybuch supernowej, powstanie życia na Ziemi, umózgowienie praczłowieka, powstanie cywilizacji osiadłej na Ziemi, upadek Fobosa na Marsa itd. Sam termin „publikacja” nie jest najbardziej dokładny, ponieważ pochodzi on np. z teorii biografii i jest klarowny dla twórczości człowieka, jednak wiele terminów w nauce – fizyce i astronomii zostało pozostawionych, mimo kontrowersyjności brzmieniowej (np. metale w astronomii oznaczają, wbrew brzmieniu, pierwiastki cięższe od helu). Tak jest i tutaj.


Jeśli chodzi o inną zmienną w równaniu struktur, stałą k, mowa jest tu o ustabilizowanym działaniu pewnego pola, siły i czynnika strukturyzującego – taka też jest istota stałej w tym przypadku. U człowieka jest to tryb życia i np. sen (8-godzinny i ani godziny krócej, bo wtedy k ≠ 1 ), stałe niczym ładunek pierwiastków wyrzuconych przez umierającą gwiazdę. U człowieka stała k ma wartość około 1. Stąd podobnie jest w astronomii. Gdy stała k ≠ 1 z jakichś powodów (np. przy braku stabilizacji), wtedy zawsze można zapis uzupełnić o tę, różną od 1, wielkość (tak się robi na przykład z przejściowo „zawieszaną” stałą k Boltzmanna, przy której, jeśli jest różna od 1, to się później zapis modyfikuje; wzór na entropię S = klnW).


    To wszystko na przykładach przedstawiam w rozdziałach 2 i 4.


    Można różnie kalibrować jednostki, jednak ważna jest idea konstrukcji struktury w obejmującej stałą rozwoju k, mem a, paradygmat n i czas t.


    Wszystkie powyższe zapisy i wzory mają sens, bo „to działa” (por. cytat wstępny F. Close’a), mimo że wszystko wymaga doprecyzowania teoretyczno-metedologicznego.


    Jeśli chodzi o samą kalibrację jednostek równania struktur, jest ona następująca.


    Mem (a, tzw. zajęcia codzienne (współczynnik aś ( a średni) wyrażony jest w punktach/rok)) to: codzienne obowiązki zawodowe przez całe życie – 100 punktów (pu), etat, stanowisko – 50-200 pu, dydaktyka, wykłady itd. – 100-400 pu, napisany krótki tekst-pomysł (niepublikowany – maszynopis lub wydruk) – 0,07, napisany wiersz – 0,1, ocena twórczości (tzw. sukcesy) – 0,1-0,5, promowanie np. doktora – 20, przeczytana książka – 0,05, lektura czasopisma – 0,03, obejrzany w Internecie, tv, kinie itd. obszerny program, film – 0,02-0,05, odsłona internetowa publikacji – 0,0038, staż zagraniczny – 100, nadążanie za ideami epoki – 100, funkcja redaktora naczelnego czasopisma – 20-30, wykłady niepublikowane – 0,03, doraźny kurs – 20. W akceleracji i hiperakceleracji wartość punktowa całkowita memu w życiu wynosi ok. 350-1200 punktów.


    Publikacje (paradygmat n, niemianowany, jednak, co ważne, publikacja p wyrażona jest w punktach) to: artykuł – 3-18 punktów, książka – od 300 do 3600 pu, zwykła publikacja artykułu niezbyt rozbudowana w Internecie – 4-20 pu, tzw. obecność w Internecie – pozycja wywołana hasłem z publikacji – 0,4, stopnie promocyjne – matura – 60, magisterium – 100, doktorat, habilitacja – 120, tytuł profesora – 50, doktorat h.c. – 3000, wyróżnienie – 100-500, Nagroda Nobla – 23000, pozytywny wskaźnik Hirscha – 10-100, publikacje w tzw. mediach zachodnich – 200-600, strona w Wikipedii – 50-100, wynalazek-patent – 200-5000, udział w kilku kongresach – 30, nadanie imienia danej osoby dla obiektu – 2000, głoszona teoria-idea – 200-700, kwalifikacje – 100, talent, np. literacki – 50, stworzone dzieło, np. malarskie – 1-4, rzeźbiarskie czy tkackie – 30-200, wystawa – 20-30, wynalazek radioteleskopu (G. Reber) – 8000, odkrycie bakteriofagów (F. d’Herelle) – 5500, dzieło matematyczne i cybernetyczne N. Wienera – 7000, tablica pierwiastków Mendelejewa – 16000, odkrycie praw ruchu wahadła (Galileusz) – 3000, odkrycie kwazarów (M. Schmidt) – 5000. W akceleracji i hiperakceleracji znanych uczonych wartość punktowa publikacji wynosi ok. 10000 punktów.


    Tutaj we wszystkich wzorach – w – wartość struktury, mu – masa ustrukturyzowana, k –stała rozwoju, a, aś – mem, n – paradygmat, t –czas, p – wartość publikacji, pś – wartość publikacji średniej (zob. T. Szulga, „Teoria akceleracji III/1”, Internet, 2018).


ANALIZA KOMPLEKSÓW STRUKTUR KOSMICZNYCH – PRZYKŁADY


Funkcjonowanie struktur kosmicznych astronomicznych najlepiej wyjaśnić na przykładach. Będzie to analiza całkowicie symulowana, jedynie wartości zmiennych można dobrać odgórnie. Chodzi tu bowiem o przedstawienie samego mechanizmu działania struktury (wzór w = mu = katn oraz wzór na publikację p = taś (ktn-1-1)). Wartości wszystkich powyższych zmiennych (a, n, p) można łatwo obliczyć z załączonych wzorów (k = 1).


1) Struktura: hipotetyczne glony w oceanie Europy; wartość struktury w = 10-2,7 pu, a – fala substancji termicznych i organicznych w dennym gejzerze, spowodowana działaniem pływu ze strony sąsiednich globów (np. Jowisza i Io), a = 10 -6 pu/rok, t –czas trwania procesów, t = 1000 lat, k –stabilna sytuacja istnienia Europy jako księżyca Jowisza, ocean wodny o grubości kilkudziesięciu km, k = 1, n – orbita akceleracji kosmicznej (era galaktyczna), n = ? Z obliczeń wynika, że n = 1,1, p = 10-3pu.


2) Struktura: gejzer azotowy na Trytonie; wartość struktury w = 10-10, a – okresowy wybuch wulkanu, spowodowany nagromadzeniem pod powierzchnią globu płynnego azotu, a = 10-14,2, t – czas trwania procesów, t – 10000 lat, n – orbita akceleracji kosmicznej (era galaktyczna), n = ? Z obliczeń wynika, że n = 1,05, p = 5,84 x 10-11,2.


3) Struktura: cząstka aminokwasu (glicyna); wartość struktury w = 10-10, a – fala wiatru gwiezdnego od supernowej, a = ?, t – czas trwania procesów, t – 1 milion lat, n – orbita reintegracji kosmicznej (era reintegracji – przedakceleracyjna), n = 1. Z obliczeń wynika, że a = 10-16, p = 0.


4) Struktura: początki człowieka cywilizowanego – 200 tys. – 10 tys. lat temu; wartość struktury w =10, a – środowisko południowej Europy, jeden z interglacjałów, wczesne lato, klimat umiarkowany, 60 tys. lat temu, polowanie i utrzymanie jaskini, a = 100,5, t – czas trwania procesów, t = 30 lat, n – orbita akceleracji kosmicznej, n = ? Z obliczeń wynika, że n = 0,338, p = -84,9.


5) Struktura: renesans – wczesny okres rewolucji naukowo-technicznej – 1650 rok; wartość struktury w = 300, a – północne Włochy, zatrudnienie w zakresie handlu, wyprawy – żegluga po Morzu Śródziemnym, lektura dzieł jednego z ówczesnych filozofów, zajęcia w radzie miejskiej, a = 5, t – czas trwania procesów, t = 40 lat, n – orbita akceleracji kosmicznej, n = ? Z obliczeń wynika, że n = 1,11, p = 100.


IMPLIKACJE


Powyższy opis prowadzi do wielu ciekawych, głębszych wniosków. Na przykład w punkcie 3) chodzi o fazę reintegracji, w której, jak wiadomo, nie ma publikacji. I rzeczywiście, z obliczeń wychodzi, że p = 0 punktów (poprawność procedury potwierdza autokorekta. Tu aśt + p musi dać w. I tak właśnie jest). Z kolei można się zastanawiać nad sensem ujemnej publikacji (punkt 4). Tu rozwój bazuje, niemal „wisi” na samych memach, przy słabych, energochłonnych osiągach (publikacjach).


ANALIZA STRUKTUR KOSMICZNYCH – STAŁA k – PRZYKŁADY


Jak funkcjonuje wzór w = katn i struktury kosmiczne z punktu widzenia stałej k? Stałą k można zdefiniować jako zjawisko lub system zjawisk przyrodniczych, realizujących i zaspokajających daną strukturę i jej poziom w sposób stabilny. Zawsze stała k wiąże się z określonym bytem kosmicznym – nie jest stałą „w ogóle” – dla wszelkich struktur. Stanowi unormowane przekroczenie pewnego progu. Ma ona zwykle wartość ok. 1 (na zasadzie zerojedynkowej).


I tak można przeanalizować funkcjonowanie stałej k dla następujących struktur: woda w przestrzeni kosmicznej, wulkan siarkowy na Io, ocean wodny podpowierzchniowy na Ganimedesie, Elara, księżyc Jowisza, nereidaryt – minerał z Nereidy, paproć w okresie ery dinozaurów, jeden z gatunków motyli 30 mln lat temu, habilitacja z astronomii.


1) Struktura: woda w przestrzeni kosmicznej;


w – wartość struktury, w = 10-13 (pu); (k(k1-1) = 1). Źródłem tlenu dla cząsteczki wody jest wiatr gwiazdowy niosący zamrożony dwutlenek węgla CO2, pochodzący z wybuchu supernowej (i nukleosyntezy). Jest to stały dopływ tego związku. Czas trwania zjawiska: era reintegracyjna – gwiazdowa. Zatem stała k jest nieaktywna (k0 = 1). Paradygmat n = 1.


2) Struktura: wulkan siarkowy na Io, księżycu Jowisza;


w – wartość struktury, w = 10-10 (pu). Przyczyna wybuchu wulkanu jest stała i powtarzalna – są nią siły pływowe głównie ze strony Jowisza i Europy. To realizuje aktywność wulkanu. Taka jest niejako „orbita” wulkanu. Ponieważ jest to era galaktyczna (współczesna), paradygmat n ≠ 1.


3) Struktura: podpowierzchniowy ocean na Ganimedesie, księżycu Jowisza;


w – wartość struktury, w = 104 (pu). Pierwotnie powierzchnia księżyca była lodowa – na skutek pływów głównie ze strony Jowisza i Europy – nastąpiło stopienie lodu i powstanie endohydrosfery. Wyższa od zera temperatura wody jest spowodowana wybuchami podpowierzchniowych gejzerów. Jest to stała tendencja. Czas trwania zjawiska: era galaktyczna (współczesna). Poziom zjawiska jest unormowany. Paradygmat n > 1.


4) Struktura: Elara, księżyc Jowisza;


w – wartość struktury, w = 103 (pu). W „poprzednim życiu” księżyca błąkał się on po Układzie Słonecznym. Dopiero gdy został przechwycony przez Jowisza i wszedł na jego orbitę,sytuacja się ustabilizowała. Realizowany jest tu niezmienny poziom egzystencji księżyca – bez znaczącej aktywności geologicznej, przy umiarkowanej erozji kosmicznej, impaktach meteoroidów itd. Jednak księżyc jest niejako zamrożony w pewnym stadium ewolucji kosmicznej. Czas trwania zjawiska: era galaktyczna (współczesna). Paradygmat n > 1.


5) Struktura: nereidaryt – hipotetyczny, niezwykły minerał z Nereidy, księżyca Neptuna;


w – wartość struktury, w = 102 (pu). Obecnie Nereida jest wygasła geologicznie. Jednak istnieją resztki aktywności mineralnej. To stałe zjawisko. Między innymi w jego wyniku powstał interesujący dla geologa, ale i biologa, minerał. To zjawisko jest w miarę unormowane. Czas trwania zjawiska: era galaktyczna (współczesna). Paradygmat n > 1.


6) Struktura: jedna z odmian paproci 70 mln lat temu;


w – wartość struktury, w = 101,5 (pu). Roślina ta ma zapewnione stabilne warunki życia – temperaturę, zawartość tlenu i dwutlenku węgla w atmosferze, dopływ wody i minerałów z gleby itd. Do upadku planetoidy 65 mln lat temu, gatunek ten dobrze się rozwijał, po kryzysie poimpaktowym jednak znów się odrodził. Jednak w okresie samego mezozoiku klimat był w miarę niezmienny. Paradygmat n > 1.


7) Struktura: jeden z gatunków motyli w erze kenozoicznej, 30 mln lat temu;


w – wartość struktury, w = 102 (pu). W powyższym okresie bujnie rozwijały się rośliny kwiatowe, zapewniające pokarm dla uskrzydlonych owadów. W tym okresie nie było większych wymierań, choć temperatura była zmienna. Jednak środowisko życia dla tych gatunków motyli było stałe. Paradygmat n > 1.


8) Struktura: habilitacja z dziedziny astronomii;


w – wartość struktury, w = 120 (obrona pracy habilitacyjnej) + 1200 (publikacja drukowana) + 1200 (publikacja w Internecie) = 2520 (pu). Tu uchwycony jest moment pełnego rozwoju intelektualnego ery akceleracji. Habilitant jest wypoczęty, zaliczył kilkumiesięczne wykłady i seminaria z wybranej dziedziny. Zatem sytuacja twórcza jest stabilna. Paradygmat n > 1.


Materiały źródłowe:
T. Szulga, „Teoria akceleracji II. Metodologia odkryć w naukach przyrodniczych i ścisłych. Wizja astronomii plastycznej”, www.salon24.pl/u/ad-astra/, Internet, 2017.
T. Szulga, „Teoria akceleracji III. Metodologia odkryć w naukach przyrodniczych i ścisłych. Wizja astronomii plastycznej”, www.salon24.pl/u/ad-astra/, Internet, 2018.


ERRATA

W tekście „Teoria Wszystkiego – Post Scriptum” i w pierwszym rozdziale: (REALNA) WARTOŚĆ CIĄGU STRUKTUR (KWANTOWYCH) (T. Szulga, www.salon24.pl/u/ad-astra/, Internet, 2018) jest kilka błędów. W szóstym wierszu powinno być: Tutaj co s-ta praca przyjmuje wartość B = fA′ (jest błędnie A′ = fA). Wtedy zajdzie:


mur = (s – 1) A + B, gdzie
mu – masa ustrukturyzowana
s – liczba struktur
A – średnia amplituda fali strukturyzacyjnej
A′ – podstawa amplitudy co s-tej struktury
mur – masa ustrukturyzowana realna
f – współczynnik zmian co s-tej struktury (f > 0)


W tekście „Teoria akceleracji II (10) – niektóre problemy…” i w pierwszym rozdziale: PARADYGMAT PODSKÓRNY I WSTĘPNE BADANIA EMPIRYCZNE (T. Szulga, www.salon24.pl/u/ad-astra/, Internet, 2017) są również dwa błędy. W wynikach badań empirycznych w pozycji 7. osoby badanej (7)) jako mem akceleracji aa powinno być 24,44 (jest błędnie 27,13) i jako paradygmat powinno być 1,85997 (jest błędnie 1,82041).
Tomasz Szulga

T.S.
O mnie T.S.

Zainteresowania: astronomia plastyczna

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Technologie