Pomimo młodego wieku Bogusław Miedziński pełnił ważne funkcje w Polskiej Organizacji Wojskowej.
Bogusław Miedziński urodził w dniu 22 marca 1891 roku w małej wsi Miastków w powiecie garwolińskim, jako pierworodny syn Karola i Sabiny z Moczulskich.
Po ukończeniu w 1908 roku Gimnazjum Podlaskiego w Siedlcach, wyjechał do Galicji, gdzie podjął studia na Wydziale Chemii Technicznej Politechniki Lwowskiej, a następnie po przeniesieniu do Krakowa na studium rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Jednocześnie zaangażował się politycznie, wiążąc się z PPS-Frakcją Rewolucyjną – jego mentorem został Walery Sławek, jeden z najbliższych współpracowników Józefa Piłsudskiego. Wstąpił także do Związku Walki Czynnej oraz uczestniczył w pracach Towarzystwa „Strzelec” w Krakowie.
W lipcu 1914 roku wyjechał z żoną i córką do rodzinnego Miastkowa, gdzie zastał go wybuch I wojny światowej. Po kilkumiesięcznej bezczynności, w końcu października 1914 roku został komendantem okręgu siedleckiego Polskiej Organizacji Wojskowej. W działalności konspiracyjnej zaczął się posługiwać pseudonimem „Andrzej Świstek”. Równocześnie w celu ukrycia się policją rosyjską podjął pracę jako sanitariusz w szpitalu wojskowym w Siedlcach.
W lutym 1915 roku został wysłany przez Komendanta Głównego POW Tadeusza Żulińskiego z misją polityczną do Petersburga. Po powrocie w maju 1915 roku zastąpił Adama Koca na stanowisku komendanta okręgu warszawskiego POW. W tym czasie wymiennie z dotychczasowym pseudonimem zaczął używać nazwiska Bogusław Zaleski. Został także wtedy mianowany podporucznikiem.
Po wycofaniu się wojsk rosyjskich z Warszawy i wkroczeniu doń Niemców, nawiązał kontakt z kilkoma oficerami niemieckimi, którzy zgodzili się na czasowe utrzymanie Pałacu Namiestnikowskiego w rękach peowiaków. Równocześnie na mocy rozkazu Józefa Piłsudskiego został zmobilizowany Batalion Warszawski POW, który miał zasilić szeregi I Brygady Legionów Polskich.
Miedziński jako jeden z nielicznych członków kierownictwa POW miał pozostać w Warszawie i objąć funkcję zastępcy komendanta przy pełniącym obowiązki szefa mjr Michale Żymierskim. Współpraca z przyszłym „marszałkiem” LWP nie układała się od początku, gdyż Żymierski był „parweniuszem zatruwającym życie wszystkich oficerów”. Wedle Miedzińskiego „Żymierski próbował być przyjacielski i poufały, ale w sposób protekcjonalny i zdradzający na każdym kroku brak taktu i dobrego wychowania”.
Otwarty konflikt pomiędzy dwoma szefami POW sprawił, iż Piłsudski, za radą Walerego Sławka, zgodził w końcu września 1915 roku na dołączenie Miedzińskiego do I Brygady. „Świtek’ został dowódcą plutonu w 2 kompanii dowodzonej przez Tadeusza Żulińskiego w 1 pułku ppłk. Edwarda Rydza-Śmigłego. W dniu 21 października 1915 roku przeszedł swój chrzest bojowy w bitwie pod Jabłonką. W dniu następnym prowadził natarcie swojego plutonu na Kukle.
W końcu listopada 1915 roku doszło do znamiennego incydentu, w którym Miedziński – jako adiutant dowódcy VI batalionu, odegrał czołową rolę. W czasie kąpania się w łaźni do oficerów batalionu dotarła informacja, że austriacki oddział rozpoczął usuwanie polskich żołnierzy z ich kwater. Miedziński w samej bieliźnie z rewolwerem w ręku ruszył na pomoc swoim podkomendnym, polecając przepędzić Austriaków przy pomocy wyrwanych z pobliskiego płotu żerdzi. Dopiero przybyłemu oddziałowi żandarmerii udało się przywrócić porządek. Jednak Miedziński nie spoczął na laurach – przystawił rewolwer do głowy dowodzącego Austriaka i zażądał natychmiastowego opuszczenia polskich kwater.
Zgodnie z austriackim kodeksem karnym za czyn taki groziła kara śmierci. W czasie przesłuchania wzbudził jednak sympatię kapitana żandarmerii, który stwierdził, iż choć młody podporucznik dopuścił się swego czynu, ale z powodu posiadania rodziny nie powinien zostać postawiony przed plutonem egzekucyjnym. Ponadto wynalazł jakieś niedociągnięcie natury proceduralnej, w konsekwencji sprawa uległa zawieszeniu do lata 1916 roku.
Dzięki temu incydentowi Miedziński zyskał sporą popularność wśród legionistów, czego wyrazem był jego wybór, wówczas najmłodszego wiekiem i stażem oficera, do sądu honorowego I Brygady. Miedziński zbliżył się także do kręgu Kazimierza Sosnkowskiego oraz Józefa Piłsudskiego, który zwykł zwracać się do niego per „nieboszczyk Bogusław”.
Piłsudski coraz częściej zlecał mu także prowadzenie misji o charakterze politycznym. Jako wysłannik Komendanta prowadził rozmowy z Witoldem Jodko-Narkiewiczem w Lublinie oraz Władysławem Jaworskim – szefem Naczelnego Komitetu Narodowego.
Wobec wznowienia przez Austriaków w czerwcu 1916 roku postępowania karnego przeciwko niemu, Piłsudski nakazał mu opuszczenie I Brygady i dołączenie do Komendy Naczelnej POW.
Organizacja, zarządzana sprawnie przez Tadeusza Kasprzyckiego, odnotowała w tym czasie znaczny rozwój organizacyjny i osobowy. Miedziński został adiutantem Komendy Naczelnej POW. Funkcja ta „nie miała nic wspólnego z normalną pracą adiutancką”, a w rzeczywistości odpowiadała obowiązkom dowódcy wydziału operacyjnego, co w praktyce sprowadzało się do nadzoru nad całą warszawską strukturą organizacji.
Równolegle Miedziński został członkiem Stronnictwa Niezawisłości Narodowej, które – obok PPS-Francji Rewolucyjnej, Narodowego Związku Robotniczego, wchodziło do kierowanego przez Artura Śliwińskiego Centralnego Komitetu Narodowego – organizacji obozu niepodległościowego w Królestwie Polskim.
Po akcie 5 listopada 1916 roku oraz wejściu Piłsudskiego do Komisji Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu, Miedziński został naczelnikiem wydziału tej Komisji. Jednocześnie nadal pełnił swoją funkcję w Komendzie Naczelnej POW. Organizacji, która zachowała swój tajny charakter, nadal prowadząc działalność konspiracyjną.
W związku ze znacznym wzrostem osobowym organizacji przystąpiono na wiosnę 1917 roku do utworzenia w jej strukturach nowej, ściśle tajnej organizacji, która miała nosić nazwę Związku Wojskowego, bądź Związku Wolności.
Miedziński aktywnie uczestniczył w rozgrywce Piłsudskiego z Niemcami, który w połowie czerwca 1917 roku ustąpił z Komisji Wojskowej TRS, pełniąc od końca czerwca 1917 roku funkcję zastępcy Komendanta Naczelnego POW.
Wobec rozpracowania przez Niemców struktur POW w Warszawie Piłsudski zadecydował o przeniesieniu części jej struktur do okupacji austriackiej oraz podziale Komendy Naczelnej na dwie ekspozytury: w Warszawie oraz Lublinie. Szefem tej drugiej został Bogusław Miedziński.
Po aresztowaniu w dniu 22 lipca 1917 roku Józefa Piłsudskiego i Kazimierza Sosnkowskiego przez Niemców, a w dniu następnych kilku ich najbliższych współpracowników, Miedziński niezwłocznie udał się do Lublina, aby objąć swoje obowiązki.
Jednocześnie na początku sierpnia 1917 roku powołano Konwent Organizacji „A”, w skład którego weszli między innymi: Bogusław Miedziński, Medard Downarowicz, Jędrzej Moraczewski, Juliusz Poniatowski, Edward Rydz-Śmigły, Wacław Sieroszewski, Michał Sokolnicki, Leon Wasilewski oraz Andrzej Strug.
Dwa miesiące później ustalono podział kompetencji pomiędzy pion polityczny, którym kierował Jędrzej Moraczewski oraz pion wojskowy z komendantem POW płk. Edwardem Rydzem-Śmigłym na czele.
CDN.
Komentarze