Czy czarna kotka może być Bogiem?

Tamtej nocy zasnąłem ciężkim i złym snem.

Śniłem o rzeczach najgorszych: o ciemności we mnie i o śmierci. O samotności i bólu. O tym, że rozpada się we mnie przeszłość, teraźniejszość i przyszłość na drobne kawałki, jak rozbite lustro. Chciałem się zbudzić i czułem, że to ciężki, zły sen, czułem pot na całym ciele i chłód skóry. Ale wciąż śniłem. Śniłem o czymś obrzydliwym, co było stworzeniem nie-bożym, a co chciało mnie kąsać, gryźć i rozszarpać. Czułem, że chce zniszczyć wszystko, co uważam za piękne i godne, szlachetne i godne pochwały. Śniłem, że choć nienawidzę tej istoty, mam w sobie coś z niej. A ten straszliwy sen jest mi w jakiś sposób miły. I jest powabny. A przecież tak nieznośny i obrzydliwy.

Smutny, ciężki, zły sen. Ostatkiem sił otwarłem usta i przez wargi, nieprzytomnie, na granicy snu i jawy zacząłem szeptać: łaski...

Ocknąłem się. Na nocnym stoliku siedziała nasza kotka: czarna, z żółtymi oczyma. Patrzyła na mnie uważnie i w jej postaci, w ślepkach była niewzruszoność i pewność. Miałem wrażenie, że w jej obecności jest cała mądrość objawiona przez Boga, że to On patrzy na mnie, który obudził się z ciężkiego snu, ślepkami tej głupiej kotki. I znów zasnąłem. Nic mi się nie śniło, ani złego, ani dobrego. To właśnie było dobre.