O kotach i Kelusie

...o kotach, bo mnie cholery obudziły. O Kelusie, bo znów się w Kelusie zasłuchałem.

Koty są bezczelne. Koty są cudne, w swoim kocim, niczym nieposkromionym egoizmie przypominają kobiety. Spróbuj nie dać kotu żarełka o kociej godzinie to masz dzień z głowy. Kot to bodaj najinteligentniejszy z moralnych szantażystów. Wcielona niewinność i łagodność. Tyle że z pazurkami. I ta irytująca zdolność włażenia tam, gdzie nikt kota nie prosił. Na zastawiony jedzeniem stół, na świeżo położone obrusy, na klawiaturę, a jak się da (choć się nie da) to i na monitor, na głośniki i po firance na sufit. Pies za coś takiego dostałby po siedzeniu, ale spróbuj uderzyć kota. Nie da się. Bo kot potęgą jest i basta.

Ilekroć popatrzeć w kocie oczy, człowiek nie wie, czy to tajemnica, czy zwierzęca bezmyślność. Pewnie to drugie, ale ludzie lubią się domyślać tajemnicy.

A Kelus: może nie był tak utalentowany i patetyczny jak Kaczmarski ale jest jakaś dziwna dysproporcja między pamięcią o jednym i zapomnieniu drugiego. Tym bardziej że tekstowo Kelus nie jest od Kaczmarskiego gorszy, by nie powiedzieć, że momentami lepszy. Jest też o wiele bardziej w opisie świata dosłowny: Kaczmarskiego kontestacja PRL-u opierała się na metaforach, co zapewnia mu sporą dawkę uniwersalizmu. Za „Wigilię na Syberii” dałbym się pokroić. Ale ten sarkazm, ten gniew miarkowany słowem i melodią, jaki dał Kelus, np. w „Biełomor kanał”... paczkę karmy dla kota temu, kto napisze coś lepszego.