Uczucie, dręczące nas jak, koszmar w nocy, wyzwalając w nas najciemniejsze pragnienia. Emocja tak stara jak sama ludzkość. Już Kain zabił swojego brata Abla, ponieważ był zazdrosny o to, że Bóg przyjął ofiarę Abla a nie jego. Papież Grzegorz Wielki (540 do 604) zebrał siedem wad, które opisują otchłań ludzkiej duszy: pycha, chciwość, gniew, pożądanie, obżarstwo, lenistwo i zazdrość. Ze wszystkich siedmiu grzechów głównych jest to najgorsze uczucie. Zazdrość zawsze ma coś wspólnego z naszą własną porażką, a przynajmniej nieadekwatnością i krzywdą drugiego człowieka.
Zazdrość to wstyd ludzkiej duszy, to ból swoich niepowodzeń, to nasze kompleksy. Ma ona destrukcyjny wpływ nie tylko na dotknięte nią osoby, ale także na jej ofiary i społeczeństwo. Każdy, kto zazdrości innym, jest gorszą osobą. Najpiękniejszą cechą rozsądnego człowieka jest brak zazdrosci. Ofiarowanie innym szczęścia z głębi serca, uznawanie ich sukcesów bez zazdrości to coś, co niewiele osób potrafi zrobić, ale pomimo to nie jest to pożądane. Ponieważ zazdrość jest nie tylko irytującą i często wstydliwą cechą naszego charakteru, ale jest też ważną siłą napędową, źródłem postępu i innowacji.
Okazuje się bowiem, że w społeczeństwie, w którym nikt nikomu nie zazdrości, nie ma ambicji ani konkurencji, ludziom jest brak motywacji by pracować nad własnym rozwojem. Wszechobecna zazdrość prowadzi niestety do strachu, zniechęcenia i paraliżu każdej , nawet najlepszej inicjatywy. Rozróżnia się zazdrość „łagodną” i „złośliwą”, zazdrość pobudzającą ambicje od zazdrości destrukcyjnej. W tym pierwszym przypadku wynik najprawdopodobniej będzie pozytywny, wpłynie bowiem konstruktywnie na zazdrośnika.Ale złośliwa zazdrość przenika nasze emocje, niszczy nasze zdrowie, wpływając na nasze osądy i rodzi w nas poczucie nieszczęścia.
Zazdrość jest mocno zakotwiczona w naszych genach. Ludzie określają się poprzez porównania z innymi, a te są tym bardziej bezwzględne, im bardziej są podobni do przedmiotu porównania. Zwykły śmiertelnik nie zazdrości słynnej gwieździe sportu ani spadkobiercy fortuny, ale koledze z pracy, który wczoraj dostał podwyżkę, już tak. Hezjod zanotował w 700 roku p.n.e.: „Garncarz żywi urazę do garncarza, a cieśla żywi urazę do stolarza, żebrak zazdrości żebrakowi, a śpiewak śpiewakowi.” Im bardziej jesteśmy podobni, im bardziej porównywalny jest nasz status, tym bardziej jesteśmy skłonni do zazdrości.
Zazdrość i rzeczywiste lub domniemane poczucie sprawiedliwości wchodzą w ścisłą ze sobą symbiozę. Badanie z 2009 roku „Zazdrość i radzenie sobie z zawiścią w Niemczech” przeprowadzone przez psychologów Rolfa Haubla i Elmara Brählera ukazało, że większość ludzi czuje, że żyje w społeczeństwie umiarkowanie zazdrosnym, a siebie postrzega jako niezbyt zazdrosnych. Możemy pogodzić się z pewną nierównością w naszym społeczeństwie, o ile wszyscy mamy takie same możliwości startu. Z drugiej strony osoba zazdrosna będzie bardziej skłonna obwiniać innych za swoje nieszczęście , ponieważ żaden zazdrośnik nie przyzna się do własnych niedociągnięć.
Według Wilhelma Buscha zazdrość jest najlepszą formą uznania, bo kim bylibyśmy bez zazdrości? Prawdopodobnie stracilibyśmy wiele z naszego człowieczeństwa, gdybyśmy nie przejmowali się tym, jak porównujemy się z innymi w dziedzinach, które mają znaczenie w życiu, pnącze ewolucji uschło by już dawno. I tak czy tak zazdrość jest częścią nas, choć nikt nie chce być obiektem zazdrości, sam będąc zazdrosnym. Gdy padamy ofiarą cudzej zazdrości, pomówień, niesłusznych oskarżeń, uśmiechamy się pomimo to przez łzy, ponieważ wierzymy, że nasze cierpienie jest siłą napędową dla zazdrośnika.
Niech i on poczuje się ważny, lecz istnieje zawsze niebezpieczeństwo, że i on stanie sie ofiarą czyjeś zazdrosci, a oznaczałoby to, że karma wraca...
Specjalne podziękowania dla moich kolegów bloggerów za to, że motywują mnie każdego dnia do lepszego pisania. Dzięki wam uczę się każdego dnia, poszerzając własną wiedzę.
