EdithKulpienski EdithKulpienski
507
BLOG

Partnerka przyszłości?

EdithKulpienski EdithKulpienski Styl życia Obserwuj temat Obserwuj notkę 48


Jednym z filarów udanego związku jest bliskość, inaczej mówiąc seks. Oznaką pożądania kobiety przez mężczyznę są komplementy wypowiadane pod jej adresem. Robi dla niej wszystko, co w jego mocy: wymyśla specjalne atrakcje na randki, planuje z nią weekend lub zaskakuje drobiazgami. To wszystko są oznaki, że czuje do niej coś więcej. Pomimo tego, jest wciąż niedoceniany. Wielu z mężczyzn traci ochotę na dalsze zaloty i po prostu odchodzi, wybierając życie Singla. Dlaczego tak wielu z nich nie znajduje odpowiedniego partnera? Według badań naukowców z Cypru głównym powodem jest brak umiejętności flirtowania. Prawie żaden temat nie jest tak skomplikowany, jak znalezienie partnera, co miało miejsce jeszcze przed Pandemią, a co wraz z nią jeszcze bardziej się pogorszyło.

Według biolog Meike Stoverock wraz z równouprawnieniem kobiet, wzrósł ich wpływ na wszystkie dziedziny, również władzę. W przyszłości kobiety będą miały większy wpływ na wybór partnera. Seksualność to pierwotny instynkt, podstawowa potrzeba, wrodzony popęd. Jednak wybór kobiet oznacza, że ​​duża część mężczyzn nie może uprawiać seksu, ponieważ kobiety tego odmawiają. Jak wskazują badania, już w tej chwili 80% młodych mężczyzn ma problem ze znalezieniem partnerki. Z roku na rok stan ten ulega pogorszeniu. W przyszłości może się zdarzyć, że będą oni potrzebować innego rozwiązania w zaspokojeniu swoich potrzeb seksualnych. Prawdopodobnie wielu mężczyzn musiałoby zatem zadowolić się robotami seksualnymi. Krytycy widzą w lalkach seksualnych, które są już produkowane w dużych ilościach, dehumanizację kobiet. Jednak dla wielu singli mogą być częścią ich przyszłości.

Niezaprzeczalnie nasza cywilizacja została stworzona przez mężczyzn i przez tysiące lat pozostawała pod ich wyłącznym wpływem. Społeczeństwo wykluczało z tego kobiety, którym przypisywano inną rolę. Jednakże w owym czasie, to mężczyzna wybierał partnerkę, co było sprzeczne z ewolucją. Ponieważ w królestwie zwierząt jest to zazwyczaj wybór samicy. Stoverock jest przekonana, że ludzkość również powróci do tej zasady w przyszłości. Kobiety będą miały większy wpływ na wybór partnera. Wraz z odzyskaniem własnej seksualności wielu mężczyzn nie będzie już w stanie znaleźć partnera. Będzie więcej Incelów, czyli mężczyzn, którzy mimowolnie żyją w celibacie i którzy czasami mogą stawać się agresywni. Ponadto branża lalek erotycznych i robotów seksualnych również będzie się rozwijać. Istnieją już dziś lalki erotyczne, które wyglądają bardzo podobnie do prawdziwych kobiet. Dzięki sztucznej inteligencji oraz czujnikom nacisku i mowy w przyszłości będą możliwe niesamowite rzeczy, które dadzą samotnym mężczyznom przynajmniej iluzję partnerstwa.  

Radzenie sobie z milutkimi robotami również kryje w sobie wielkie niebezpieczeństwo. Dla niektórych mężczyzn to, jedyna możliwość poczucia bliskości, dlatego celem budowniczych kobiet-maszyn zwanych "androidami" jest generowanie impulsów emocjonalnych. Powinny one dawać swoim właścicielom poczucie bliskości i uczucia. W rzeczywistości nic z tego nie jest już obce ludziom. Wielu spośród nas jest już częściowo cyborgami, czyli istotami hybrydowymi. Gdy przyjrzymy się bliżej: sztuczne biodra, rozruszniki serca, protezy lub syntetyczne kości są od dawna stosowane jako rzecz oczywista w celu zrekompensowania niedoborów biologicznych. Androidy przypominają do złudzenia ludzi, mówią, poruszają się i wykonują różne czynności. Istnieje nawet odpowiedni system, który powoduje, że ich ciała mają odpowiednią temperaturę.

W przeciwieństwie do nabywców lalek erotycznych „Real Dolls” klienci są bardziej zainteresowani budowaniem emocjonalnej relacji z androidem, doświadczaniem rezonansu. Praca z realistyczną lalką może ostatecznie umożliwić redukcję fobii społecznej i przyzwyczajenie się do prawdziwych ludzi. Prekursorem androidów była lalka "Baby Born", o niesamowitym działaniu wewnętrznym, stała się towarzyszem zabaw dla wielu dzieci w ich pokoju, a tym samym tymczasowo zastąpiła im rodzeństwo. „Real is what works” jest mottem fanów androidów, jak w przypadku psychologa Gestalt Kurta Lewina, który na forach internetowych żywo wymienia się pomysłami na temat bycia razem ze sztuczną kobietą. Jednak pragnienie bliskości i uczucia jest podstawową ludzką potrzebą, która może doprowadzić do szaleństwa, jeśli nie zostanie zaspokojona.

Badacze na Uniwersytecie w Bielefeld wykazali, że ludzka percepcja jest w rzeczywistości podatna na to świadome oszukiwanie samego siebie. Ich naukowcy skonstruowali robota „Barthoc”, który jest w stanie rozpoznać ludzkie gesty i uczucia. Potrafi nawet rozróżnić nastrój rozmówcy. Jeśli słyszy przyjazny ton, czujniki pod lateksową maską wywołują uśmiech na jego twarzy. Na surowy ton lub krzyki, Barthoc również się krzywi. Co więcej, są przekonani, że po przeczytaniu mu bajki o Czerwonym Kapturku maszyna ich zrozumiała. Istnieje coraz więcej projektów, które rozszerzają umiejętności ludzi-maszyn. Do takich należą projekty Hiroshi Ishiguro, które są o wiele bardziej złożone.

Profesor jest gwiazdą w swojej rodzinnej Japonii: za pomocą robota „Geminoid HI-1” stworzył idealną replikę samego siebie. Jego czujniki symulują ludzką mimikę, która jest zdumiewająco wierna oryginałowi. „HI-1” unosi nawet krytycznie brew, by wesprzeć swoje słowa (które Ishiguro jeszcze nie wypowiedział przez mikrofon). W ten sposób profesor miał już wykład maszynowy dla swoich studentów, którzy słuchali sztucznego profesora z takim samym szacunkiem jak prawdziwego. Symulacja jest tak przekonująca, mówi prof. Ishiguro, że małe dzieci nie potrafiły w testach zrozumieć, że to nie jest człowiek, tylko maszyna. Akceptacja maszyn jako partnerów wydaje się, być kwestią kulturową: przynajmniej dla Japończyków całość jest już czymś więcej niż sumą układów scalonych.

W 1999 roku pierwsze egzemplarze komputerowego psa „Aibo” opracowanego przez Sony sprzedawały się w Japonii jak ciepłe bułeczki i tym samym roboty po raz pierwszy trafiły do ​​prywatnych domów (m.in. w firmie Karla Lagefelda). Niektórzy klienci kupili nawet dwa psy w sklepie jednocześnie, aby ich symulatory zwierząt nie czuły się samotne. Również w Niemczech około 1998 roku dobrze sprzedawały się podobne do ptaków „Furbys”, które nie tylko tańczyły i mówiły 800 słów po niemiecku, ale także potrafiły komunikować się ze sobą za pośrednictwem interfejsu na podczerwień.

Roboty, które wyglądają bardzo podobnie do ludzi, są postrzegane ze sceptycyzmem. Ponieważ ludzie nieświadomie postrzegają je jako istoty ludzkie, oczekując od nich zbyt wiele. Na przykład pięcioletnia córka profesora Ishiguro zaczęła płakać, gdy po raz pierwszy zetknęła się ze swoją realistyczną repliką. Z kolei symulowane zwierzęta, zgodnie z teorią, budzą sympatię, ponieważ wykazują cechy ludzkie. Ta wiedza jest już w tej chwili wykorzystywana w japońskich domach spokojnej starości. Tam seniorzy przytulają się z przytulanką „Paro”. Jeśli delikatnie przesuniesz palcami po jego sierści, poruszy wielkimi oczami, kręci głową i radośnie piszczy. Dotykając poczwarki foki, ludzie mają wrażenie, że robią dla kogoś coś dobrego, co z kolei sprawia, że ​​czują się dobrze. Wynalazca Takanori Shibata już reklamuje, że może obniżyć koszty opieki nad osobami starszymi. W końcu dzięki Paro osoby starsze potrzebowały mniej uwagi ze strony ludzi, a w domach było też mniej personelu pielęgniarskiego.

Berliński projektant koncepcyjny Stefan Ulrich widzi w takich projektach niebezpieczeństwo. Sam wynalazł urządzenie, nazwane „Pomysłem funkcjonalnym”, jest na razie tylko symulacją komputerową, ale taką, którą można wykorzystać do produkcji seryjnej: to rodzaj wydłużonej poduszki, której powierzchnia składa się z elektroaktywnych polimerów - sztucznych mięśni, które wciąż się rozszerzają i kurczą, sprawiając wrażenie, że oddycha. Mówi się również, że maszyna ma funkcję bicia serca i szuka bliskości ze swoim właścicielem, jak zwierzę domowe lub człowiek. W każdym razie istota, która oddaje uczucia – i to bezwarunkowo. Ulrich jest jednak sceptyczny co do roli tego typu wynalazków. Twierdzi, że lepiej byłoby, gdyby ludzie nie potrzebowali takich towarzyszy. W społeczeństwie, w którym potrzeba bliskości i miłości jest interpretowana jako słabość, istnieje pragnienie zastępczej satysfakcji. Każdy, kto posiadałby doskonałego ludzkiego robota, byłby prawie samowystarczalny emocjonalnie.

W Japonii są już znane fatalne konsekwencje życia z mechanicznymi towarzyszami: Zanik umiejętności komunikacji, ludzie wycofują się w świat pozorów. Cierpi na tym zdolność do nawiązywania kontaktów z innymi ludźmi. Posiadanie robota wyklucza gotowość do kompromisów w relacjach międzyludzkich. Przecież robota można wykorzystywać, a nawet go wyłączyć. Nie można tego natomiast zrobić z człowiekiem. Z drugiej strony sztuczni przyjaciele dają szansę ucieczki od własnej niemożności nawiązania kontaktu z innymi. Androidy mają swoje wady i zalety.

Istnieje już solidna męska społeczność, która nie tylko używa tych lalek i robotów do zaspokajania swoich instynktów, ale żyje z nimi. Mężczyźni siedzą z nimi przy stole lub przed telewizorem i rozmawiają. Wątpliwym jest, czy będą oni tak samo szczęśliwi, jak w związku z żywą kobietą. Niemniej jednak będzie lepiej im żyć z lalką niż bez niej. To pozytywny rozwój, że ci mężczyźni w ogóle mogą znaleźć kogoś dla siebie. Do czego zmierza świat? Czy nasze dzieci będą już w szkole w niedalekiej przyszłości przygotowywać się do obsługi kobiet-maszyn? Chłopcy natomiast będą przygotowywani na realia wyboru partnera: bez względu na to, co robią, mogą nie zostać wybrani przez prawdziwe kobiety. No nie wiem, nie podoba mi się ta wizja. To według mnie oszukiwanie samych siebie, żadna nawet najinteligentniejsza maszyna nie zastąpi bliskości dwojga, kochających się ludzi. To nie brak, seksu jest najgroźniejszy dla mężczyzny, tylko samotność emocjonalna. Jak sądzę, nie rozwiąże tego żaden android.

Źródło:

Meike Stoverock Female Choice

https://blogs.uni-bielefeld.de/blog/uninews/entry/bielefeld_robot_barthoc_on_the

https://m.youtube.com/watch?v=AwMfNq1x_kQ&t=32s

Jestem osobą, która chce być obiektywną w dzisiejszym absurdalnym świecie.

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Rozmaitości