Rodzina to ściśle powiązany, złożony system, w którym każdy na każdego w jakimś stopniu wpływa. Tu każdy od każdego jest uzależniony, a zwłaszcza dziecko, dla którego niezrozumiałe są relacje pomiędzy pozostałymi elementami tego systemu. Jednak to one wywierają wpływ na zachowanie i rozwój dziecka. Napotyka ono na oczekiwania rodziców, które wyznaczają poziom jego późniejszych aspiracji. Natomiast ich realizacja kształtuje jego samoocenę. Rodzina stanowi pierwsze, ważne środowiskiem życia dla każdego człowieka. W rzeczywistości jednak ma ona ogromne znaczenie dla rozwoju i wychowania młodego człowieka.
Zaspokaja ona istotne potrzeby, pomaga w realizacji aspiracji dziecka, przez co wzmacnia poczucie jego własnej wartości, jak również kształtuje poczucie tożsamości. Dziecko tu uczy się pewnych wzorów zachowań, wyrabiają się określone poglądy oraz postawy. Rodzina daje dziecku poczucie przynależności do grupy, stanowiąc dla nich źródło zasad i wzorów zachowań. System rodzinny jest, uporządkowaną kompozycją elementów, która tworzy spójną całość. Zmiana jakiejkolwiek części ma wpływ na pozostałe, więc są one ze sobą wzajemnie powiązane. Członkowie rodziny są wzajemnie od siebie zależni, dzielą wspólną historię i łączą je emocjonalne więzi.
Zatem brak jednego z elementów tegoż systemu powoduje zachwianie w nim równowagi. Takim elementem może być brak jednego z rodziców, najczęściej ojca. Ma to poważne konsekwencje. Pomimo tego, że matka przejmuje ciężar wychowania i edukacji, oraz zapewnia dziecku przewodnictwo, nieobecny ojciec mimo to generuje ogromną próżnię emocjonalną. Wychowanie bez ojca może oznaczać jego nieobecność fizyczną albo na skutek śmierci, albo rozwodu. Istnieją również przypadki, w których, mimo że ojciec jest obecny, nie ma emocjonalnego związku z dziećmi. W obu przypadkach nieobecności, czy to fizycznej, czy emocjonalnej ma to druzgocący wpływ na rozwój i równowagę emocjonalną dzieci.
Muszą one bowiem poradzić sobie ze stratą stabilnej rodziny, która dawała im poczucie bezpieczeństwa oraz z nieobecnością jednego z rodziców w co dzień. Niestety, bardzo często są one świadkami patologicznej komunikacji rodziców przed i w trakcie trwania rozwodu. Co gorsza, mogą być one również wykorzystywane przez jednego z rodziców jako broń przeciwko drugiemu. Adaptacja do nowej sytuacji przychodzi dopiero po pewnym czasie. Stres związany z rozwodem rodziców może mieć dalekosiężne konsekwencje, dotyczące m.in. samooceny czy umiejętności nawiązywania relacji z innymi ludźmi. Z drugiej strony niepełne rodziny często mają unikalną strukturę, w której strategia życia codziennego różni się od tej w rodzinach tradycyjnych.
Pomimo tego mogą one równie skutecznie zapewniać prawidłowe ich funkcjonowanie. Okazuje się, że rzeczywisty obraz dziecka jest bardziej krytyczny u rodziców pochodzących z rodzin rozbitych i niepełnych niż pozostałych. Oceniają oni bardziej krytycznie swoje dzieci, wytykając im, np. brak porządku czy wytrwałości. Ci rodzice mają wygórowane oczekiwania względem własnego dziecka, które w wielu przypadkach nie będą spełnione. Niesie to za sobą ryzyko ciągłego niezadowolenia z jego osiągnięć i częstą jego krytykę. Może to z kolei doprowadzić do zaniżonej samooceny dziecka, jego brakiem wiary w swoje możliwości i niepodejmowaniem przez nie ważnych wyzwań. Ogólnie wpłynie to niekorzystnie na jego dorosłe życie, a przede wszystkim na jego relacje międzyludzkie.
Niepełna rodzina ma szczególne cechy, które odróżniają ją od innych. Charakterystyczne jest tu, że dzieci te musiały żyć w sytuacji konfliktu, którą stworzyli ich rodzice. Ten konflikt wypaczył ich obraz normalnego rodzica, co skutkować będzie w przyszłości. Dziecko często powtarza błędy wychowawcze własnych rodziców z uwagi na złe wzorce nabyte w dzieciństwie. Zatem miejmy to na uwadze, ponieważ nasze postępowanie, jako rodziców niesie za sobą konsekwencje w przyszłym życiu naszego dziecka. Inaczej mówiąc, możemy je bardzo skrzywdzić.
Komentarze