Grzegorz Gozdawa Grzegorz Gozdawa
663
BLOG

TEMAT NEUTRALNY – RZECZ O TRĄBIE SŁONIA

Grzegorz Gozdawa Grzegorz Gozdawa Rozmaitości Obserwuj notkę 7

Kiedyś stojąc w kolejce w polonijnych delikatesach usłyszałem taką oto rozmowę... Zaraz, chwila moment - żeby była jasność, usłyszałem a nie podsłuchałem, bowiem krajanie rozprawiali na tyle głośno, by ich przemyślenia mogły trafić zarówno pod strzechy fryzur prostych jak i wymyślnych kłafiur robiących zakupy rodaków. Czyli mówiąc wprost, dyskutowali bez tak zwanej krępacji. Zreszta posłuchajmy.

 

        - Ty, widziałeś, kurde, jak tornado Florydę sponiewierało? Przerypane, chłopie! Kamień na kamieniu chyba nie został– prawił jegomośc wielkości małej góry lodowej, podstawiając pod nos znajomego gazetę, jaka w jego łapsku wyglądała niczym pojedyńczy płatek papieru toaletowego w ręce normalnych gabarytów człowieka.        

        - No - odpowiedział jakoś beznamiętnie ten drugi, o jedna trzecią mniejszy, wyraźnie czymś zamyślony.

        - Co no? Nie pasuje ci coś? – zdziwił się pierwszy. - Przecież to daleko, więc w nas nie rypnie i dlatego na luzie pogadać se możem.

        - No pasuje, tyle że se tak myślę, nie?… - zastanowił się jakby nieco głębiej.

        - Że co? – zapytał ten, co sto lat temu Titanica zatopił.

        - No se myślę, gdzie to jebło najgorzej znaczy? – mniejszy podrapał się wolną od koszyka ręką w głowę, poprawiając przy tym mocno wyszmelcowaną bejsbolówkę.

        - Jak gdzie? No we Florydę jebło, mówię.

        - Tak, ale w jakie miasto dokładnie, bo szwagier kupił dom koło Tampa i przeniósł się tam na emeryturę.

        - Aaa - wykrztusił jakby ze zrozumieniem duży. Nie doczytałem jeszcze, ale chyba nie piszą gdzie, tylko że ogólnie pierdolło. Zresztą na razie to obrazaki żem przejrzał. Okularów nie mam.

        - No i właśnie w tym sęk.

        - Co, że obrazki żem przejrzał czy że okularów nie mam?

        - Nie, że nie wiemy

        - A o to chodzi, oooo… Zara, to jak wreszcie jest - dobrze by było, jakby jebło w te Tampa, czy jakby nie jebło? Bo już się, kurde, gubię.

        - No ogólnie – podłubał nerwowo w nosie mniejszy, a później, zmieniając palec z kciuka na wskazujący, w uchu, to byłoby dobrze, gdyby … - tu znów się zatrzymał.

        - Kurde, wyduś wreszcie! – zaczął irytować sie duży.

        - No jakby... – znów zamyślił się mniejszy, po czy zdecydowanie już dodał: - No więc byłoby lepiej, jakby jebło, gdyby szwagier ode mnie pieniędzy na tę chałupę nie pożyczył. No a że pożyczył, to tak się czuję, jakby mnie co serce przez pół przecięło, rozumiesz, nie? I cieszę się, i boję. Znaczy, jak to się mówi, mieszane uczucia mam, o!

        - A dlaczego mieszane?

        - Bo ja go, ciula, jeszcze z wioski nie lubię. Jakiś taki ważny był zawsze – że to w szkole lepiej mu szło, że se motor pierwszy kupił, pola więcej miał, a później, już tu, nie, no to że chałupę większą wystawił, robotę lepszą miał…

        - Znaczy chwalił się, tak? Że to niby co to nie on, i w ogóle? – duży już sobie rysował charakterologiczny portret szwagra.

        - No nie żeby zaraz chwalił, taki to może on i nie jest – mniejszy wstydliwie, acz niechętnie zdzierał retusz, który sam wczesniej dodał. - Chłop raczej cichy taki, rzadko kiedy co powie, i grzeczny nawet, tylko tak jakoś ogólnie ciul, rozumiesz, nie?

        - Jak tak, to po co mu na dom w Tampa pożyczałeś? – duży zaczynał się trochę gubić.

         - Nie ja, ja bym centa nie dał. Żona się uparła i kasę mu na ten dom pożyczyła, durna baba.

        - Trzeba było babie już dawno szlaban na kase położyć?

        - Ta, coś ty, głupi czy jaki? Ja szlaban na kasę, a ona na dupę i jak bym wyglądał, co?

        - Dobrze to byś nie wyglądał, fakt! - wczuł się w trudną sytuację znajomka duży.

        - A widzisz! – mały przejmował inicjatywę. - No więc chwytasz, nie, że byłoby dobrze, gdyby jebło w szwagra, a źle, że szwagra po części moje. I tera co, kasa z wiatrem odleciała?

        - Może nad ocean nie wywiało ? – przejął się na niby duży, choć wyraźnie zaczął czerpać satyfakcję z opowiadania znajomka, którego los mógł boleśnie dotknąć nawet bez jego życzeń.

        - To co, jak nie wywiało? To se pójdę brzegiem, od Florydy do Karoliny albo i dalej, i poszukam? Tu dachówka moja, a tam pół okna szwagra, ta? Tera to nie szłoby nawet rozpoznać czyje co je – poirytował się mniejszy.

        - No nie – uznał słusznośc argumentów duży. - Ale może szwagier odda? – starał się jeszcze fałszywie pocieszyć kolegę.

        - Odda, ale później, jeśli w ogóle. No chyba – tu spojrzał na dużego – no chyba, że nie jebło w Tampa.

        - No. Tylko że wtedy szwagier byłby górą – duży na moment rozpromieniał.

        - Właśnie, stara by zadzwoniła, a on by się chwalił, skurwiel jeden, jaki to on mądry, że chałupy se w Miami albo gdzieś pod Orlando nie kupił. I jeszcze może by dodał, że jemu i chałupie nic, tyle że ludzkiej krzywdy na pole mu nawiało i przebierał w tym, jak w darach jakichś – mniejszego wyraźnie coraz bardziej gryzło.

        - Ty, najlepiej, jakby on se tę chałupę u nas pobudował? – wpadł na nagle na pomysł duży.

        - Przecież u nas już ma, nie?

        - No nie u nas u nas, tylko u nas w kraju, znaczy we wiosce.

        - A czemu to?

        - No bo popatrz, tu to tylko ty go nie lubisz, nie? – dopytywał duży.

        - No chyba tak.

        - Widzisz, a tam, jakby chałupę se wystawił i Amarykańca rżnął, to by zara wszystkie go nie lubieli i powoli zagryźli – jak to u nas, kumasz, nie?

        - Che, che, kumam – w mniejszego powoli wracało życie.

        -  Widzisz. A żonkę ma?

        - Nie, wdowiec jest. Bezdzietny zresztą.

        - No to sprawa jasna. Znaczy tak: żony nie ma, bo pochował, dzieci też nie, więc chałupa twojej starej po prawie by przypadła.

        - Ty, ty, no ty, kurde, chłopie, to masz łeb jak ten sklep! –rozpromieniał mniejszy na samą myśl, jakby mógł jeszcze czas cofnąć i namówić szwagra na powrót do kraju. – No i tornadów u nas nie ma, nie? – cieszył się już jak dziecko, a duży, nie wiedzieć czemu, razem z nim.

        - Jasne, nie ma i nie będzie. Tornado w Polsce to, kurde, koniec świata by był. Taka trąba, nie, sam se pomyśl? Większa jak u słonia – dodał śmiejąc się ten, co się o Titanica otarł.

 

 

        No i proszę co za niespodzianka – jednak tornado Polskę odwiedziło. Na pewno nie takie, jak w Trójkącie Bermudzkim hulają, ale zawsze to coś. Teraz rodacy mogą już bez kompleksów spojrzeć w oczy Amerykanom, Puertorikanom, Haitańczykom czy innym zachodnioatlantyckim i karaibskim wyspiarzom, jako że i oni mają to, co matka natura gwarantowała do tej pory wyłącznie uprzywilejowanym nacjom.

        Problem w tym, że Polacy jakoś nie pragną darów od natury. Węgiel, główne bogactwo kraju uznali za nieekologiczny dopust boży, preferując czysty i zdrowy rosyjski gaz. Teraz własny, ten łupkowy przysłoniła mgła milczenia, dziwnie skoligacona z tajemniczą smoleńską. Więc co się i dziwić, że jak ani węgla nie chcą, ani gazu łupkowego, to i na tornada trudno ich namówić. Fakt, że niby w sprawie tsunami jeszcze się nie wypowiadali, ale co tam dla krajan tsunami – stoczni im przecież już zniszczy, bo te Kataru dostały i same zmarły, biedaczki. Za to gość, który je nim zaraził, w nagrodę został prezesem dwóch spółek, zajmujących się energią jądrową, z pensją dziesięciokrotnie wyższą od poborów posła. Jest to oczywiście najbardziej kompetentna osoba, co uznał sam premier, która podoła jądrowym problemom, ponieważ się o nie otarła - głównie z racji noszenia obcisłych, elastycznych majtek w dzieciństwie.

        Na tym jednak nie koniec. Podobno kolejnymi dwiema spółkami, zajmującymi się tym razem irygacją obszarów pustynnych w Polsce, z identyczną zresztą pensją, mianowany ma być sportowiec z urodzenia w dziedzinie damskiego boksu - dawna ksywa sejmowa ,,Podczaszy”. Rzekomo właśnie jego Tusk ma namaścić, bo to on wiedząc najlepiej co znaczy suszenie, zwłaszcza nad ranem, jest najbardziej kompetentnym państwowcem w dziedzinie problematyki pustynnej.

        Ach Boże, co za kraj! Armię reformował lekarz psychiatra, energetykę jądrową będzie wdrażać geodeta, budową dróg kieruje politolog, usprawnianiem systemu sprawiedliwości zajmuje sie filozof, a całym tym bałaganem zarządza historyk, praktykujący przy czyszczeniu fabrycznych kominów, mentalnie zaś na zawsze niewyrośniety trampkarz. Oby tak dalej!        

 

        Ale, szanowni Czytelnicy, czy przyglądając się ludziom z kolejki - a przecież nie na darmo przywołałem zapamiętany ich obraz, tylko po to, byście się w nim przejrzeli – no więc czy przyglądając się ich charakterom, w tym głównie przywarom, możemy spodziewać się czegoś innego po rządzących? Niestety nie, bo jakie społeczeństwo taka władza, jaka energetyka jądrowa taki prezes, jacy pracownicy taki produkt, jakie szkoły tacy uczniowie, jacy rodzice takie dzieci. Ba, nawet jakie tropiki takie huragany, choć nie wiadomo, czy jeśli takie, jak ta trąba słonia, to znaczy że duże czy mimo wszystko małe?

        I proponuje ten temat, bo przynajmniej niewesołych myśli nie narzuca, zwłaszcza teraz, gdy Madonna w rocznicę Powstania Warszawskiego będzie chamom podśpiewywać. Bo zapewniam, że nielicznym niechamom nie będzie.

 

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Rozmaitości