W Lubinie / woj. dolnośląskie/, mieście, które jest siedzibą KGHM " Polska Miedż" SA i które jest nazywane stolicą polskiej miedzi, i które z miedzi jest znane w świecie w obecnym czteroleciu Rada Miejska zmonopolowana jest przez dwie partie: partię lokalną Prezydenta Miasta Roberta Raczyńskiego i Prawo i Sprawiedliwość, z tymże partia Roberta Raczyńskiego ma większość w Radzie Miejskiej. Niedawno radny pisu, aby uczcić rocznicę Powstania Warszawskiego wysunął propozycję, aby rocznicę w Lubinie uczcić postawieniem pomnika w rynku. Pomnika nie ma, bo... w Radzie Miejskiej trwa kłótnia. Radni nie mogą się zgodzić, czy w rynku ma stanąć pomnik poświęcony Armii Krajowej, Janowi Pawłowi II czy prezydentowi Lechowi Kaczyńskiemu. W Lubinie na wczesnośredniowiecznych murach miejskich jest już tablica poświęcona Armii Krajowej. Na tym murze jest taki mały mur Pamięci Narodowej, bo jest kilka tablic pamiątkowych poświęconych Polskim Wielkim.
Jest w Polsce taka piosenka biesiadna, której piękna fraza brzmi: " Dla Hucuła nie ma życia jak na Połoninie, gdy go losy w doły rzucą, wnet z tęsknoty zginie." Myślę, że te słowa można sparafrazować i napisać: " Dla Warszawiaka nie ma życia jak w Warszawie, gdy go losy z dala od Warszawy rzucą wnet z tęsknoty zginie. " A tragiczne losy po II Wojnie Światowej niejednego Warszawiaka rzuciły z dala od Warszawy...
Pan Jarosław K. jest już starym człowiekiem, życie już za nim, już odchodzi z życia, ale swoje życie przeżył tak, że choć wiele przeszedł, to niczego nie żałuje i mówi, że... " z podniesioną głową odchodzi z tego świata". Jest mieszkańcem Lubina od 1948r, przeżył i tworzył historię tego miasta, widział, jego tragiczne chwile i jak mawia: " To bohaterskie Miasto przypomina mu jego własną historię. Pan Jarosław K. pochodzi z rodziny, w której tradycje patriotyczne i służenie krajowi było zawsze na pierwszym miejscu. Jego ojciec był Piłsudczykiem, związanym z Józefem Piłsudskim już od Kompanii Kadrowej podczas I Wojny Światowej. Okres II Rzeczpospolitej skończył w stopniu pułkownika. Podczas Okupacji Hitlerowskiej w Warszawie aktywnie już działał podczas tworzenia Związku Walki Zbrojnej, a potem został oficerem Armii Krajowej. Jarosława K. ojciec trzymał pod kloszem. Jarosław K. był jedynakiem, ojciec bał się o niego i nie pozwalał mu się mieszać do walki dywersyjnej. Nie pozwolił mu wstąpić do Szarych Szeregów. Kiedy wybuchło Powstanie Warszawskie Jarosław miał dwanaście lat, uciekł z domu i przyłączył się do oddziału. Był... najmłodszym Powstańcem. Nosił meldunki. Przeżył całą hekatombę Powstania, w tym ciężką i tragiczną ewakuację ze Starówki do Śródmieścia kanałami. Tam spotkał się z matką i ojcem, który po kapitulacji zrzucił mundur i ukrył się w cywilnym ubraniu. Jarosław znalazł się razem z rodzicami w obozie w Pruszkowie, a potem... zwolnieni mogli iść, gdzie chcą. zaokrętowali się u znajomych w Kielcach. Po wyzwoleniu Warszawy przez Armię Radziecką rodzina wróciła do zrujnowanej Warszawy jako jedni z pierwszych. Jego ojciec rozpoczął odbudowę Warszawy. Niestety, akowska przeszłość go dopadła. Został aresztowany przez Rosjan. Nie mieli nic na niego i zwolnili go, a ojciec Jarosława nie czekał na następne aresztowanie, tylko uciekł razem z rodziną na Ziemie Odzyskane. Osiadł w Lubinie, zmienił nazwisko, tożsamość i wziął udział w tworzeniu życia i praworządności w nowym mieście. Akowska przeszłość go jednak parę razy dopadała. Do 1952r, trzy razy aresztowało go UB, on jednak milczał, nie zdradził swojej prawdziwej tożsamości mimo tortur i w końcu po kolejnej amnestii dali mu spokój. Jarosław K. był jednak wychowywany w ciągłym strachu o swoje życie i w przeświadczeniu, że trzeba czekać długo na wolną Polskę. Doczekał się jej w 1989r, ale był już stary. Nigdy nie został doceniony jak Powstaniec Warszawski, bo nigdy formalnie nie należał do Armii Krajowej. Do ZBOWIDu się nigdy nie zapisał, bo jak już mógł to już nie było dwóch świadków, którzy by potwierdzili jego udział w Powstaniu Warszawskim. Nigdy za swoje bohaterstwo nie otrzymał żadnego orderu od władzy. Jednak swojego życia nie żałuje. Mówi, że nie walczył w Powstaniu Warszawskim dla sławy i orderów, a dla wolności i Polski. I swojego patriotyzmu dowiódł w Lubinie. Był jednym, który w 1980r tworzył Solidarność w Lubinie, a podczas Tragedii Lubińskiej w 1982r dał kolejny dowód bohaterstwa stając na przeciw ZOMO. Dziś kolejna rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego. Ilu jest jeszcze takich bezimiennych i nigdy niedocenionych bohaterów? Czy ich odwaga nie poszła na marne?
Polska ma opinię w świecie, że... ma sentyment tylko do przegranych spraw. Wiele mieliśmy wydarzeń historycznych, które pokazały wielką sławę i potęgę Polaków. Był wspaniały triumf pod Grunwaldem, była Wiktoria Wiedeńska, która ocaliła chrześcijaństwo w Europie, był Cud nad Wisłą, który ocalił Europę przed nawałą Bolszewicką, było jeszcze wiele wspaniałych triumfów oręża polskiego. Hołd Pruski, Hołd Ruski, Bolesław Chrobry wyszczerbił miecz o bramę kijowską... Ten miecz stał się potem mieczem koronacyjnym królów polskich. Polska śmiało może pochwalić się swoją historią w Europie. Historię mieliśmy wspaniałą i wielką. Jednak Polska hucznie obchodzi tylko rocznice przegranych spraw. Mamy szacunek do martyrologii? Wśród Polaków istnieje zapotrzebowanie na rozdrapywanie bolesnych ran?
Takim rozdrapywaniem bolesnych ran jest czczenie Powstania Warszawskiego. Powstanie Warszawskie było bohaterskim zrywem mieszkańców stolicy przeciwko hitlerowskiemu najeżdżcy. Było rozpaczliwym pokazaniem światu: jesteśmy , trzeba się z nami liczyć! i... bezdusznym skazaniem przez świat na zagładę. W istniejącej już bowiem sytuacji politycznej Powstanie Warszawskie nie miało już szans zwycięstwa i... tworzenia Polski bez Związku Radzieckiego. Dziś czcimy bohaterstwo ludności Warszawy, która całemu światu pokazała, kim jest Polak i na co go stać w obronie swojego państwa i tragedię ludności Warszawy. Bo ludność Warszawy za patriotyczny zryw zapłaciła najwyższą cenę. Dziś starzy Warszawiacy mówią, że nie ma już prawdziwych Warszawiaków, że wyginęli w Powstaniu. Dzisiejsza Warszawa to miasto słoików. Ponoć Patryk Jaki - kandydat Jarosława Kaczyńskiego na prezydenta Warszawy miał program, by Warszawę zrobić znowu miastem z tradycjami, o których tak pięknie pisał Stefan Wiechecki Wiech. Czy to się da? Platforma mówi, że trzeba zerwać z zaściankiem, Warszawa ma być stolicą na wskroś europejską. Ale jakie wartości ma krzewić ta europejska Warszawa?
Dziś trwa wojna polsko - polska. Nieważne kto zaczął, kto skłócił polskie społeczeństwo, dziś się już do żródła nie dojdzie. Polskie społeczeństwo jest skłócone. Opozycja z rządem kłócą się nawet o historyczne symbole, jak walka o Westerplatte. Nawet organizacja rocznic historycznych nie może się odbyć wspólnie. Rząd ma swoją, opozycja swoją i... kłócą się czyja jest prawdziwa starając się przy tym rozśmieszyć uroczystości przeciwnika. W Gdańsku samorząd na obchody rocznicy wybuchu II Wojny Światowej zaprosił delegację niemiecką. Prawica w Polskę puściła ohydną plotkę, że planowana manifestacja to będzie pochód polsko - niemieckiej radości.
Rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego powinna łączyć. To dzień zadumy nad nami - Polakami. Co się z nami stało? Dziś są bohaterowie lepsi i gorsi! Gorszy sort wkracza do naszej pamięci. Radni Lubina nie mogą się zgodzić, kogo uczcić pomnikiem. Tymczasem niegdyś polski poeta napisał: " Pomnik mam twardszy niż ze spiżu'. I to prawda: jest pomnik twardszy niż ze spiżu. Pomnik w pamięci ludzkiej! Czy można wymazać pamięć ludzką. Są tacy, którzy tego pragną. Czy im się uda? Dla mnie tacy ludzie jak Jarosław K. to bohaterowie. Bezimienni bohaterowie, którzy mówią, że walczyli dla Polski, nie dla sławy i orderów. Są jeszcze tacy? Myślę, że tak! Róbmy swoje, by budować wielkość naszego państwa bez względu na to, co powie o nas aktualna władza! Chwała zwyciężonym - oni pokazali nam, że dla narodu nie walczy się dla zaszczytów! Kiedy to piszę jest godzina siedemnasta. Godzina " W" - Lubinie włączyli syreny. W Warszawie jak co roku od 1945r Warszawiacy wstają w tramwajach, kiedy słyszą syreny o 17. A co robią słoiki?
Komentarze