Ahmad Sardali, stały bloger portalu kavkazcentr.com i agencji informacyjnej „Kavkaz-Center” tak komentuje wejście gen. Siergieja Szojgu do ścisłej gwardii kremlowskich władz skupiających się wokół Putina:
„6 listopada rosyjska TV pokazała Putina, który przekazuje Szojgu, że chce, by to właśnie on objął obowiązki ministra obrony, gdyż Sierdiukowa „się odstawia”.
Eksperci Kaukaz-Center [KC] sugerują, że czekistowska hunta najprawdopodobniej skręca w kierunku ultraprawicy. Słyszy się, że o wyznaczeniu Szojgu zdecydować miał skrajny prawicowiec w grupie Putina, D. Rogozin.
Rzecz – niezależnie od wszystkiego – idzie o podniesienie roli (znaczenia) Szojgu w grupie kremlowskiej gwardii, mającej odegrać teraz najważniejszą rolę w miejsce bardzo chorego Putina, gdyż Szojgu otrzymał wyraźne uznanie i wsparcie Zachodu.
Przypomnijmy, że Szojgu wiele lat kierował putinowską bandą Ministerstwa ds. Nadzwyczajnych (MCzS), został 5 lipca 2010 oficjalnie rycerzem masońskiego Zakonu Kawalerów Maltańskich i przez władze tego zakonu odznaczony „Rycerskim Krzyżem Wojennym za spełniane miłosierdzie, ratownictwo i niesienie pomocy”.
Ceremonia ta odbyła się we włoskiej ambasadzie w Moskwie. Życzenia ówczesny szef MCzS Szojgu otrzymał od Wielkiego Mistrza Zakonu Maltańskiego M. Festinga i od ambasadora Włoch w Rosji A. Dzanardi Landiego.
Przez 20 lat udało się Szojgu stworzyć bardzo silną, zorganizowaną na wzór wojskowy, strukturę MCzS, która zaczęła nawet konkurować z pozostałymi strukturami siłowymi zarządzającymi Rosją. A będąc ostatnio w randze gubernatora [maj-listopad 2012] obłasti moskiewskiej zaczął Szojgu zajmować się .... podmoskiewskimi lasami, ziemią i rzekami tego regionu.
I nagle Szojgu wykonuje gigantyczny skok w swojej karierze –wchodząc wprost w pierwsze szeregi bandy Putina. Dysponując pełną kontrolą nad MCzS, a teraz także nad armią, Szojgu otrzymuje niespotykany wcześniej zakres władzy, nieporównywalny nawet z FSB i rosyjskim MSW.
Wg niektórych danych, Szojgu jest człowiekiem GRU i ma „ręce zbroczone krwią”. On jest postrzegany jako bezpośredni uczestnik zamachu terrorystycznego pod Smoleńskiem 10 kwietnia 2010, w którym – na rozkaz Putina – zabito 96 przedstawicieli polskiej elity, włączając w to także prezydenta Lecha Kaczyńskiego.” [1]
W powyższym tekście mamy kilka istotnych wątków, które poniżej w skrócie spróbuję pokazać:
1. wątek zamachu terrorystycznego na Polaków 10.04.2010.
2.choroby Putina, ale w tej notce już nie rozwinę go szerzej [2a]
3.usytuowanie S. Szojgu w kręgach rosyjskiej władzy
4. popracie (a przynajmniej – akceptacja) dla Szojgu ze strony Zachodu.
Ad. 1. Obecność „wojsk” S. Szojgu na Siewiernym od rana w sobotę 10 kwietnia 2010 i wypełnienie przez jego żołnierzy prawdopodobnie wszystkich przewidzianych na ten poranek zadań jest fragmentami nawet dość dobrze „udokumentowana”. Piszę „dość dobrze”, bo biorę pod uwagę całościowo stan znanych nam dotąd „źródeł” dotyczących oficjalnej narracji smoleńskiej, jakimi ciągle jeszcze dysponujemy w postaci zdjęć, filmów, relacji.
Są to np. ludzie w białych fartuchach - rzekomo „ratujący” ofiary; są to oddziały „zbierające rzeczy ofiar” i służby przeczesujące „teren katastrofy” – od momentu wybrzmienia charakterystycznej syreny na filmiku 1:24, do końca akcji sprzątania tego terenu po 16.04.; są samochody, białe ciężarówki, czy śmigłowce – z typowym pasem oznaczającym pojazdy MCzS – wszystko to możemy obejrzeć w sieci. Również na Siewiernym możemy zobaczyć samego Szojgu, który o 14:30 miał pojawić się na scenie teatru smoleńskiego, dowieziony tutaj helikopterem MCzS i pozostającym na miejscu aż do wieczornego przylotu Putina.
To są podstawowe, znane nam fakty wpasowujące postać S. Szojgu i jego formację MCzS w wydarzenia 10.04.2010.
Trudno jednak przypuszczać, by to akurat tajemnica mordu 10 Kwietnia, wiążąca rosyjskich siłowików, wyniosła Szojgu na same szczyty kremlowskiej junty czekistów. Hołubiony przez nich w latach 2007-2012 Sierdiukow, poprzedni minister obrony FR, też przecież musiał należeć do grona wtajemniczonych – przynajmniej post factum, a jednak 6.11.2012. poleciał ze stanowiska i oddał „atomową walizeczkę” swojemu następcy z MCzS.
Ad. 3. Nie w wydarzeniach 10.04.2010. leżą więc obecne zmiany. Raczej w wewnętrznym układzie sił, w którym prawdopodobnie słabnie pozycja samego Putina i przygotowywany jest jego następca. Jak zauważa Ahmad Sardali, dysponuje on – czyli Siergiej Szojgu – wieloma atrybutami:
- potężnym MCzS działającym na terenie całej Rosji, świetnie zorganizowanym, z oddanym mu aparatem wyszkolonym na zasadach stricte wojskowych;
- wpływami w Podmoskowiu i w całej obłasti moskiewskiej (pozostawił tam przecież swoich ludzi!, wiernych mu w pionie MCzS, z A. Worobiowem na czele, który teraz przejął tam jego obowiązki);
- wpływami w armii, która z ulgą przyjęła dymisję cywilnego ministra Sierdiukowa i przychylnie przyjęła dotychczasowego „prawie że wojskowego generała armii” – już dzisiaj ze stopniem „prawdziwego”, wojskowego generała;
- możliwością podejmowania decyzji w przemyśle obronnym i w zakresie mienia wojskowego, oferującego szalone możliwości dyslokacji finansów z koncernu do koncernu, do kompanii prywatno-państwowych, wprost do rąk oligarchów, w ślad za czym zawsze idzie kupowanie sobie ich poparcia.
Więc już samo usytuowanie Szojgu – na mocy chociażby powyższych atrybutów - w głównych strukturach rosyjskiego państwa, daje mu ogromne możliwości na samym starcie. Wydaje się, że czas – przynajmniej przez najbliższe 3 lata, kiedy skończy 60 lat - będzie grał na jego korzyść, gdyż buduje dopiero swoją nową pozycję. Nawet w wariancie tymczasowym, zakładającym, że jego zadaniem będzie jedynie odebranie władzy posiadanej dotąd przez Putina, ten czas, wyznaczany szybko biegnącymi ostatnio w Rosji wydarzeniami, może być wystarczający do wypełnienia przeznaczonej mu roli.
Szojgu wydaje się osobą dobrze zorientowaną w istocie mechanizmów rządzących Rosją po 1990r. Widać to m.in. z jego życiorysu, z priorytetów, jakimi kieruje się jego rodzina.... Proces dość gwałtownego przejścia z sowieckiego systemu gospodarki planowej w dziki, rosyjski kapitalizm, rodzący szybko system oligarchiczny, wchłonął rodzinę S. Szojgu w swoje tryby. Nie przemielił jej i nie wyrzucił na margines, jak miliony innych – i rdzennych Rosjan, i nie-Rosjan. Odwrotnie: z kipieli tej rodzina ta, wywodząca się z pogranicza tuwiańsko-mongolskiego, wybiła się na powierzchnię.
Siergiej Kużugietowicz Szojgu ur. 21.05.1955 w Czadanie, Tuwińska Republika Autonomiczna, w rodzinie tradycyjnie buddyjskiej. Ojciec - Szojgu Kużugiet (1921-2010) - całe życie był aparatczykiem organów administracji i władzy sowieckiej w republice tuwińskiej, na emeryturę odszedł jako wicepremier republiki. Matka (zm. 2011) pracowała w regionalnej administracji rolniczej. Oboje rodzice pochowani są w Moskwie.
W 1977 ukończył politechnikę w Krasnojarsku ze specjalizacją inżynier-budowniczy; doktorat robił z ekonomii.
W latach 80. pracował w Abakanie i tam też należał do regionalnego oddziału partii komunistycznej (KPZR).
1990 pracuje w Moskwie, w państwowym komitecie FR ds. architektury stolicy.
1991 – początki organizacji systemu ratowniczego i obrony terytorialnej na obszarze guberni moskiewskiej; jest szefem państwowego komitetu ds. sytuacji nadzwyczajnych w Moskwie, z którego w 1994 powstało samodzielne ministerstwo (MCzS)
1992 – jest w składzie władz tymczasowych Północnej Oseti i Inguszetii, pacyfikujących konflikt osetyńsko-inguszecki
1993 – cały czas w pionie sytuacji nadzwyczajnych, w Moskwie
1994 – powstaje MCzS, którym kieruje do maja 2012.
Politycznie w latach 90. wspiera ekipę B. Jelcyna, w 1996 pracuje w jego komitecie wyborczym; jest członkiem Rady Bezpieczeństwa FR. Do połowy 2011 był członkiem rady dyrektorów GLONASS-u.
Po 2000r. politycznie związany jest z W. Putinem i z partią „Jedna Rosja”.
Podobnie jego siostra, Larisa Szojgu, która jest członkiem Rady Głównej tej partii i jest deputowaną do Dumy Państwowej. Mieszka w Moskwie. Często w Tuwie reprezentuje władze moskiewskie i prowadzi rozbudowany patronat nad młodzieżą i szkołami tuwiańskimi, tamtejszymi placówkami kultury i sportu [2].
Żoną Siergieja Szojgu jest Irina Szojgu, szefowa kompanii „Ekspo-EM”, zajmująca się biznesem i turystyką. Głównymi klientami jej firmy są podmioty (fizyczne i prawne) bedące w gestii ministerstwa jej męża, MCzS. Majątek małżeństwa Szojgu wynosi obecnie ok. 55 mln rubli, podczas gdy przed 2010 nie przekraczał 3,5 mln. I jest to zdecydowanie efekt działań małżonki Siergieja Szojgu. Zgodnie zresztą z nową tradycją wizerunku małżonek prominentów – nie tylko w Rosji, ale tam odbywa się to na skalę masową – prowadzenia własnej, aktywnej działalności biznesowej.
Również w MCzS pracuje jedna z ich córek, Julia (ur. 1977), dr psychologii, dyrektor centrum pomocy psychologicznej MCzS w sytuacjach ekstremalnych. Dowodzi więc psychologami wysyłanymi w bardzo różnych sytuacjach: wybuchów w Moskwie, trzęsień ziemi (Sachalin), katastrof lotniczych, pomocy rodzinom marynarzy „Kurska”.
Nie mam informacji, czy jej oddziały psychologiczne były również 10.04.2010. w Smoleńsku. Mogły jednak być, gdyż pamiętamy, że Smoleńsk (czy sam Szojgu?) nie chciał przyjąć psychologów wysyłanych tam z Briańska, tłumacząc, że pomoc psychologiczna jest już zapewniona. Na pewno postaram się sprawdzić ten wątek.
Druga córka, Ksenia, jest studentką MGIMO w Moskwie. Jak wiadomo, absolwenci tej uczelni nie mają zbyt wielu kłopotów z budowaniem swojej przyszłości i ze znalezieniem się w elitarnych kręgach, nie tylko Rosji.
Ad. 4. Najtrudniejszy do zweryfikowania wydaje się wątek ostatni, wątek bardzo ważny, jak się wydaje: sugerowanego poparcia Zachodu dla S. Szojgu.
Czy otrzymanie latem 2010 orderu Zakonu Kawalerów Maltańskich jest jedynym śladem w tej sugestii?
Czy doskonała znajomość centralnej Azji przez Tuwiańców i buddystów, do grona których bezsprzecznie Szojgu przynależy, czyni jego osobę bardziej kompetentną w rozwiązywaniu dylematów azjatyckich, które w najbliższym czasie okazać się mogą najważniejsze, niż Putin wywodzący się z kultury Rosji zachodniej? ***
Czy musimy szukać także innych poszlak i wyciągać je z dość jeszcze lakonicznych obecnie ocen samego Szojgu, jakie pojawiają się w mediach zachodnich? Ich większość formułowana jest na podstawie opinii rosyjskich dziennikarzy i analityków – czy więc one, jako takie, są w ogóle miarodajne dla decyzyjnych kręgów tzw. Zachodu? Od nominacji Szojgu na Ministra Obrony FR nie minęły jeszcze dwa tygodnie, może więc na pełniejsze oceny lub jednoznaczne potwierdzenie przyjdzie poczekać znacznie dłużej?
Póki co, uszczypliwości i aluzje czynione poza granicami Rosji wobec Putina, czy tez ogólniej – wobec obecnych władz Rosji, wydają się na tyle słabe, że nie dają chyba jeszcze podstaw do wyrokowania. Mogą być chyba jedynie przesłanką do stwierdzenia, że w Szojgu upatruje się następcy Putina – niezależnie od tego, jaki scenariusz zostania tym następcą został już napisany...
*** Na to pytanie naprowadził mnie Jaszczur w dyskusji pod poprzednią notką: ### 16.11.2012 17:58.
http://lamelka222.salon24.pl/461279,rosyjskie-przypadki ,
przypisy:
1.http://www.kcblog.info/2012/11/blog-post_4484.htm
2.a.http://lamelka222.salon24.pl/459980,gdzie-jest-putin
Dodatkowe linki:
http://www.tuva.asia/news/russia/4102-shoygu-arheologiya.html
Zobacz galerię zdjęć:
Komentarze