Przyjęło się, że należy pomagać biednym. Ale kto to jest „biedny”?
Na to pytanie można usłyszeć zatrważające odpowiedzi. W Polsce biedni to albo żebracy, albo dzieci z domu dziecka, albo patologiczne rodziny z przeszłością. Nie mogę się z tym pogodzić. Nie mogę się pogodzić z tym, że bieda w Polsce utożsamiana jest z krzykiem lub z patologią.
Niedawno rozmawiałem ze znajomym, który wychowywał się w bardzo ubogiej rodzinie w okolicach Nowego Sącza. W domu nie było pieniędzy, ale za to bardzo dużo pracy. Typowa rodzina wielodzietna w okresie wczesnego PRLu. Nie mieli więcej niż ci, których dzisiaj nazwalibyśmy biednymi. Absolutne minimum wszystkiego. Tyle tylko, że nie krzyczeli o swojej biedzie, ale ciężko pracowali. W polu i przy książkach. Dzisiaj świetnie sobie radzą. Usłyszałem od niego: – W moich czasach nie było ludzi, którzy mogliby nam pomoc, dlatego ja dzisiaj pomagam.
Ale razem rozumiemy, że nie tej biedzie stereotypowej, krzyczącej, ale ludziom dzisiaj ubogim, którzy walczą o swoje jutro.
