Peruwiański nagi pies często jest wpatrzony w swego pana, fot. Flickr
Peruwiański nagi pies często jest wpatrzony w swego pana, fot. Flickr

Nagi pies peruwiański - rodzinny pies do bloku

Redakcja Redakcja Zwierzęta Obserwuj temat Obserwuj notkę 5

Nagi pies peruwiański występuje również pod nazwą nagi pies meksykański. To wyjątkowa rasa psów, która na większej części swojego ciała nie posiada sierści. Jest to wierny i przyjacielski pies, który doskonale spełnia się w roli psa rodzinnego. 

Nagi pies peruwiański - wygląd

Brak sierści to najbardziej rozpoznawalna cecha psów tej rasy. Nagie ciało może być całkiem bezwłose, lub posiadać pojedyncze włoski na głowie i ogonie. Skóra jest koloru szarego, czarnego lub ciemno brązowego, czasami w jasne różowe łatki na łapach i pysku.

Sylwetka psa jest harmonijna, smukła. Głowa nieduża o wilczym pyszczku. Uszy sterczące do góry, ogon prosty. 

Ciekawostka: istnieją również owłosione osobniki psów tej rasy. Mają one sierść krótką, gładką i półdługą jak np. golden retriever oraz kudłatą brodę.

Kolejną charakterystyczną i nieco dziwną cechą są braki w uzębieniu, zwłaszcza w zębach przedtrzonowych i trzonowych.  

Z racji tego, że pies peruwiański nie posiada naturalnej warstwy ochronnej, jaką jest sierść, należy zwracać szczególną uwagę na szkodliwe czynniki atmosferyczne i latem chronić psa przed promieniami słonecznymi, a zimą przed chłodem. Taki pies również wymaga częstszych kąpieli, bowiem naga skóra jest bardziej podatna na infekcje bakteryjne. Sam też potrafi po spacerze myć się niczym kot.

Trzeba również uważać na toksyczne substancje, które mogą wywołać reakcje alergiczne, np. nie rozpylać aerozolu na komary w bezpośrednim sąsiedztwie pupila. Gdy skóra naszego peruwiańczyka jest zbyt sucha, można ją natłuścić oliwkami dla niemowląt, a latem posmarować kremem z filtrem UV. Zimą pies nie powinien wychodzić z domu na dłuższe spacery, oraz powinien zawsze mieć odpowiednie ubranko. 

Mimo delikatnego wyglądu to dość wytrzymały i odporny pies. Osobniki tej rasy żyją ok. 12-15 lat.


nagi pies meksykański
Duży nagi pies meksykański, fot. Flickr.

Nagi pies peruwiański - miniaturka 

Istnieją trzy typy psów tej rasy pod względem rozmiaru. 

Duży nagi pies meksykański osiąga wzrost do 65 cm w kłębie i wagę od kilkunastu do nawet 25 kilogramów. Średni pies tej rasy osiąga wysokość do 50 cm w kłębie i wagę do 12 kilogramów. Z kolei nagi pies peruwiański miniaturka ma maksymalną wielkość 40 cm w kłębie i waży zaledwie 8 kilogramów. Te jako najmniejsze gabarytowo są najchętniej kupowane. Przypominają pinczera lub charcika włoskiego. 

Szczenię psa tej rasy kosztuje ok. 4 tys. złotych. Miniaturki są droższe. W Polsce jest aktualnie tylko jedna profesjonalna hodowla psów tej rasy. 

Charakter i usposobienie

Z usposobienia charta te psy mają wiele. Są energiczne, skore do zabawy, inteligentne. Lubią się wybiegać na powietrzu, natomiast w domu zamieniają się w cichutkie kanapowe pieski. Z natury nie przejawiają agresji wobec innych zwierząt czy ludzi, ale są też nieufne i z nową osobą czy miejscem oswajają się powoli. Są też bacznymi obserwatorami - stróżują w domu, ale bez potrzeby nie podnoszą głosu.

Nie znoszą bowiem krzyku i hałasu. Podczas szkolenia należy mówić do nich spokojnie, inaczej mogą zamknąć się w sobie i nie współpracować. Z tego względu też nie powinny mieszkać tam, gdzie jest za dużo bodźców, np. na wsi przy ruchliwej drodze bądź w sąsiedztwie wielu innych zwierząt. Za to idealnie sprawdzają się w mieszkaniach w bloku, ponieważ lubią się wyciszać u boku pana. 

Nagie psy peruwiańskie uwielbiają dzieci, traktują je jak "stado", są wobec nich przyjacielskie i opiekuńcze, chętne do zabawy oraz głaskania. Lubią ciepło i najchętniej ładują się opiekunowi w nocy pod kołdrę, a w dzień na kolana. 


nagi pies peruwiański
Nagi pies peruwiański nawet gdy odpoczywa, to stróżuje. Fot. Flickr.

Pochodzenie rasy

Nagi pies peruwiański to jedna z tzw. ras pierwotnych. Historia rasy sięga I w. p.n.e. Początkowo nagie psy peruwiańskie pełniły funkcje stróżów plantacji orchidei, potem awansowały do pozycji psów królewskich. Zachowały się wizerunki starożytnych władców, u stóp których leży peruwiański nagi pies. Nazywano je też psami księżycowymi, ponieważ z obawy o czystość rasy wypuszczano je na zewnątrz dopiero w nocy, kiedy inne psy były zamknięte, a poza tym orchidee, których miały zadanie pilnować rozkwitały właśnie w świetle księżyca. 

Inkowie uznawali, że bóstwa kryją się w ciałach psów, w związku, z czym traktowali je z należnym szacunkiem. Im jaśniejsza była skóra psa, tym bardziej był czczony. Kiedy władca bądź inny dostojnik państwowy umierał, psy były rytualnie mordowane i chowane w grobowcach wraz ze swoimi panami.

ja


Komentarze

Inne tematy w dziale Rozmaitości