Wilczak czechosłowacki. Dziki wilk i łagodny owczarek w jednym ciele

Wilczak czechosłowacki to rasa, która łączy w sobie dzikie cechy wilka i udomowione usposobienie owczarka niemieckiego.

W ostatnich latach wilczak czechosłowacki zdobywa coraz większą popularność. Nie jest to o tyle dobra informacja, że większość osób nie zdaje sobie sprawy z trudności, jakie wiążą się z wychowaniem tych psów. Urzeka ich wilczy wygląd i, niewiele myśląc, kupują wilczaki jako psy rodzinne.

Jak powstał wilczak czechosłowacki?

Wilczak czechosłowacki to krzyżówka psa i wilka. Pierwsze dokonane przez Czechów próby krzyżowania wilka eurazjatyckiego (pochodzącego z rejonu Karpat) z owczarkiem niemieckim miały miejsce w 1955 r. Celem było sprawdzenie, czy poprzez skrzyżowanie psa z wilkiem można poprawić stan zdrowia, odporność i wytrwałość psów, oraz możliwość ich wykorzystania w służbie w czechosłowackiej straży granicznej Pohraniční stráž. Pierwszy miot przyszedł na świat 26 kwietnia 1955 r. w stacji hodowlanej prowadzonej przez wojsko w Libějovicach. Było to możliwe dzięki współpracy wojskowych specjalistów i Czechosłowackiej Akademii Nauk. Pierwszy zapis wzorca został opracowany w 1966 r. przez inż. K. Hartla na podstawie wyhodowanych czterech finalnych pokoleń krzyżówek. Do powstania rasy wykorzystano 2 samce i 2 samice wilk

W roku 1981 rasa została wpisana do księgi ras Czeskiego Związku Hodowców. W 1982 r. w Brnie powstał ogólnokrajowy "Klub hodowców rasy wilczak czechosłowacki" z siedzibą w Pradze. Klub ustalił nazwę rasy, długoterminową koncepcję i plan hodowli, oraz standardy oceny przydatności hodowlanej psów.

Wzorzec rasy został przyjęty przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI) 13 czerwca 1989 roku w Helsinkach. Wzorzec zapisano i opublikowano 28 kwietnia 1994 roku pod numerem 332. Za kraj pochodzenia uznano Czechosłowację, a rasa została w klasyfikacji FCI zaliczona do 1 grupy.

Po rozpadzie Czechosłowacji, Czesko-Morawska Unia Kynologiczna i Słowacka Wspólnota Kynologiczna zawarły umowę (4 lipca 1993 r.), w której ustaliły, że patronat nad rasą przyjmuje Republika Słowacka. Na konferencji w Meksyku w 1999 r. uznano, że rasa spełnia wszystkie kryteria niezbędne do ostatecznego jej uznania

Zachowanie i charakter wilczaka czechosłowackiego

Wilczak czechosłowacki jest bardzo żywotny, aktywny, wytrzymały, pojętny, nieustraszony i odważny oraz podejrzliwy. Bezgranicznie oddany swojemu panu. Jego wady, to natomiast agresja i nadmierna płochliwość.

Wilczaki są wytrzymałe fizycznie, ale mało odporne na stres. Doskonale odczytują emocje człowieka. Pomimo ścisłego związku stadnego z właścicielem, zachowują indywidualność i nieprzewidywalność zachowań. To pies stadny, dla którego bliscy są niezwykle ważni. Skrzyżowanie psa z wilkiem przyczyniło się także do wzmocnienia naturalnych instynktów, zwłaszcza w zakresie życia w stadzie. 

Wilczak uwielbia się bawić z osobami, którym ufa. Musimy jednak uważać, bo jednym z jego sposobów komunikacji jest podgryzanie. Jest to bardzo aktywny pies potrzebujący zajęcia. Jeśli zapewnimy mu odpowiedni trening, świetnie poradzi sobie w psich dyscyplinach sportowych. Dzięki temu jest psem wszechstronnym o dużym potencjale.

Psy te były wykorzystywane w wojsku. Nowoczesna selekcja dąży jednak do ograniczenia i złagodzenia tej ogromnej niezależności, zachowując przy tym pewne wilcze cechy, cenione u tej rasy, ale jednocześnie wzmacniając usposobienie bardziej dopasowane do życia w społeczeństwie.

Niezależna natura tego psa sprawia, że jego szkolenie nie jest łatwe. Jeśli nie widzi on sensu w nauce, szybko się zniechęca. Pies nie lubi powtarzać w kółko tych samych ćwiczeń, które nie mają dla niego żadnego sensu.

Samotność to najgorszy wróg wilczaka. Jeśli odizolujemy go od grupy, może zacząć siać zniszczenie. W dodatku podgryzanie to jeden z jego sposobów komunikacji, szczeniaki często więc niszczą to, co znajdą w swoim otoczeniu. Wilczak nie jest samotnikiem. Bardzo źle znosi izolację i samotność. By czuć się dobrze, potrzebuje obecności człowieka lub innego psa. Trzymanie wilczaka czechosłowackiego jako jedynego psa w rodzinie nie jest dobrym pomysłem, zwłaszcza jeśli właściciel cały dzień pracuje poza domem

Pies ten jest niezwykle nieufny, a nawet bojaźliwy wobec obcych. Jednak pies tej rasy  nie nadaje się na psa stróżującego, ponieważ nie szczeka. Szczekającego wilczaka można usłyszeć niezwykle rzadko. 

Doskonałym psem stróżującym jest berneński pies pasterski.

Dla kogo rasa wilczak czechosłowacki?

Wilczak czechosłowacki zdecydowanie nie nadaje się dla każdego. Potrzebuje właściciela, który zapewni mu odpowiednią socjalizację i zapewni rozwój psychiczny i fizyczny. Posiadanie takiego psa w miejskich warunkach może okazać się zbyt trudne, wilczak czechosłowacki nie jest też polecany dla osób spędzających dużo czasu poza domem. Pies ten potrzebuje doświadczonego, dynamicznego właściciela uprawiającego sport. Absolutnie nie nadaje się do siedzącego trybu życia prowadzonego często przez starszych ludzi. 

Dla tej rasy struktura rodziny jest niezwykle istotna. Dzieci traktuje tak jak szczeniaki, wie, że są to istoty uprzywilejowane i delikatne. Pod tym względem doskonale dopasuje się do rodziny. Ma dużo cierpliwości do dzieci, o ile nie będą one próbowały sprawdzać granic jego wytrzymałości.

Rasa ta stała się ostatnio bardzo modna. Jednak nie należy decydować się na niego ze względu na wilczy wygląd. Wilczak czechosłowacki nie będzie dobrym psem dla osób, które mają mało czasu, dużo pracują, często nie ma ich w domu i nie są w stanie skupić się na szkoleniu i socjalizacji psa.

Psami rodzinnymi są: labrador retriever czy airedale terrier.

Wilczak czechosłowacki w mieszkaniu ?

Wilczak czechosłowacki nie nadaje się ona do życia w mieszkaniu. Pies najlepiej będzie czuł się na wsi, a najlepiej w górach, w domu z ogrodzonym ogrodem.

Jest to rasa odpowiednia dla osób doświadczonych, uprawiających sport i dynamicznych, które zaproponują psu różne aktywności.

Konieczne jest również zapewnienie wilczakowi kilku spacerów dziennie, by zaspokoić jego potrzeby fizyczne, węchowe i społeczne. Ten wytrzymały pies może bez problemów pokonać wiele kilometrów, nie wolno więc ograniczać się do krótkich spacerów po osiedlu. Z natury jest aktywny i wytrzymały. Świetnie poradzi sobie w różnych psich dyscyplinach, o ile zadbamy o odpowiedni trening. Tropienie, agility, nauka posłuszeństwa, canicross czy ciągnięcie sań to świetny sposób na wykorzystanie potencjału psa.

Wilczak jest bardzo bojaźliwy w nieznanych sobie sytuacjach. Odpowiednia socjalizacja i wybór szczeniaka z dobrej hodowli to podstawa, choć podróże są dla psa wciąż źródłem stresu i mogą być bardzo problematyczne.

Od najmłodszego wieku psa trzeba przyzwyczajać do spotkań z innymi gatunkami i kontrolować jego instynkt łowiecki.b Rasa ta bez problemu dogada się z psami należącymi do tej samej grupy społecznej. Przy pierwszym spotkaniu z obcym psem musimy jednak zachować czujność. Pies ten dogada się nawet z kotem jest członkiem tej samej grupy społecznej.