Gaude, Mater Polonia,
prole fecunda nobili,
Summi Regis magnalia
laude frequenta vigili. Amen.
Autorem tych słów jest dominikanin i kanonik krakowski Wincenty z Kielczy. Są to słowa pieśni, której pierwsze wykonanie miało miejsce 766 lat temu, 8 maja 1254, podczas uroczystości kanonizacyjnych św. Stanisława ze Szczepanowa. Skomponowana na melodię chorału gregoriańskiego "O salutaris Hostia" , jest w dziejach Polski jedną z pierwszych pieśni o charakterze hymnu. W XIX wieku powstało 4-głosowe opracowanie hymnu i w tej postaci jest on wykonywany do dzisiaj w trakcie oficjalnych uroczystości.
W czerwcu 1979 r. do Polski przybył z pierwszą pielgrzymką Jan Paweł II. Wizyta przebiegała pod hasłem „Gaude Mater Poloniae” („Ciesz się Matko Polsko”). Pierwsza pielgrzymka Jana Pawła II trwała od 2 do 10 czerwca. Ojciec Święty odwiedził Warszawę, Gniezno, Częstochowę, Kraków, Kalwarię Zebrzydowską, Wadowice, Oświęcim, Nowy Targ. I we wszystkich tych miejscowościach witany był tymi słowami: „Raduj się, Matko Polsko, szlachetnym potomstwem bogata, Najwyższego Króla wielkość uwielbiaj chwałą mu należną. Amen”
Tak, cała Polska radowała się wtedy, może z wyjątkiem komunistycznych władz. A razem z nami cieszyli się bracia Słowacy, którzy pojawili się na mszach w Nowym Targu i Krakowie. Radowaliśmy się, że nasz rodak jest następcą św. Piotra. Tu es Petrus et super hanc petram aedificabo Ecclesiam meam. (Ty jesteś Piotr (czyli skała) i na tej skale zbuduję Kościół mój). Również te słowa Chrystusa (Mt 16,13–19) były śpiewane podczas spotkań Jana Pawła II z rodakami, we wszystkich miejscowościach na trasie jego pierwszej pielgrzymki.
***
2 kwietnia 2005 roku, o godzinie 21.35 w Pałacu Apostolskim w Watykanie zmarł Jan Paweł II. Był najdłużej urzędującym papieżem we współczesnej historii, po Piusie IX (jego pontyfikat trwał 26 lat, pięć miesięcy i 17 dni). Ostatnie godziny jego życia cechowały się nieprzerwaną modlitwą wszystkich towarzyszących mu w jego śmierci oraz zbiorową modlitwą tysięcy wiernych zebranych przez wiele godzin na Placu św. Piotra. Następnego dnia była Niedziela Miłosierdzia. W Warszawie, na Placu Piłsudskiego, została odprawiona msza św, w której uczestniczyło około 150 tys. wiernych.
W Polsce została ogłoszona sześciodniowa żałoba narodowa. 6 kwietnia 2005 r. w gmachu sejmu zebrało się uroczyste zgromadzenie posłów i senatorów. Otwierając to posiedzenie marszałek Sejmu powiedział:
Otwieram uroczyste zgromadzenie posłów i senatorów poświęcone uczczeniu pamięci Jego Świątobliwości Papieża Jana Pawła II.
Panie Prezydencie! Panie i Panowie Posłowie i Senatorowie! Szanowni Zgromadzeni!
Polska opłakuje swojego najwybitniejszego syna. Zjednoczeni przez smutek i ból Polacy czczą pamięć wspaniałego, mądrego człowieka i wybitnego papieża.
Uczucie smutku i żalu łączy dziś setki milionów ludzi na całym świecie. Nie mają znaczenia różnice narodowe i religijne. Wszyscy wiedzą, że straciliśmy nie tylko wielkiego i odważnego przewodnika, ale i kogoś bliskiego, kogoś, komu my wszyscy byliśmy bliscy.
Odszedł człowiek, ale zostały Jego idee i myśli. Dziś, być może bardziej niż w przeszłości, staramy się zrozumieć i zachować w pamięci Jego przesłanie wynikające w równym stopniu ze słów kierowanych do nas, jak i z całego Jego życia. On wskazywał drogę. Od ludzi zależy, czy idą nią dziś i czy będą szli w przyszłości. W tej szczególnej chwili jaskrawo widać, jak dalecy jesteśmy wszyscy od wzorca, jak miałkie i bezsensowne są nasze codzienne spory.
Dzisiejsze wspólne posiedzenie Sejmu i Senatu poświęcone pamięci Jana Pawła II będzie miało ograniczone znaczenie, jeżeli nie skłoni wszystkich tu obecnych do głębokiego i szczerego zastano-wienia się nad własnym życiem i postępowaniem, zwłaszcza że nasze czyny i decyzje mają często istotny wpływ na los wielu ludzi.
By ułatwić nam samym to zadanie, przypomnijmy sobie wystąpienie Papieża Jana Pawła II skierowane do posłów i senatorów 5 lat temu. Przypomnijmy Jego słowa o chlubnej tradycji i roli polskiego parlamentaryzmu, o potrzebie współpracy na rzecz dobra wspólnego, o potrzebie wyrzeczenia się własnych czy grupowych korzyści w wykonywaniu władzy politycznej.
Wielokrotnie w czasie Jego pielgrzymek do Ojczyzny tłumy rodaków prosiły: Zostań z nami. On został – przez swoją naukę. Jak długo pozostanie? Od dziś decydujemy my sami. Proszę o projekcję.
Po projekcji filmu, przedstawiającego przesłanie Jego Świątobliwości Papieża Jana Pawła II wygłoszone na uroczystym zgromadzeniu posłów i senatorów Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 11 czerwca 1999 r., marszałek Sejmu kontynuował:
Wysoki Sejmie! Wysoki Senacie! Za chwilę przedstawię tekst aktu oddania hołdu pamięci Ojca Świętego. Panie i panów posłów i senatorów proszę o przyjęcie go w milczeniu i przez milczenie.
W przedstawionym dokumencie znalazły się m.in. słowa:
Cały Naród Polski przyjął z najgłębszym żalem i smutkiem wieść o śmierci Jego Świątobliwości Ojca Świętego Jana Pawła II.
W Jego osobie, Syna Polskiej Ziemi i Papieża Słowianina, głosiciela Ewangelii Jezusa Chrystusa, świat stracił wielki moralny autorytet.
Opuścił nas człowiek niezwykły, Ojciec i Nauczyciel. Został dany światu wtedy właśnie, kiedy był temu światu tak bardzo potrzebny.
[…]
Dla Jana Pawła II nikt nie był wrogiem, choć byli i tacy, którzy tak Go traktowali. W miarę jednak trwania pontyfikatu uznanie dla Jego działań rosło, a liczba przeciwników malała.
Szczególne miejsce zajmuje Jan Paweł II w historii Polski i Europy. Jego nauczanie o prawie naszej Ojczyzny do wolności wśród narodów Europy, o jej prawie do miłości i solidarności, Jego praktyczna obrona praw naszego Narodu – uczyniły Jana Pawła II najważniejszym z Ojców niepodległości Polski. W czasie Pierwszej Pielgrzymki Jana Pawła II do Polski w roku 1979 rozpoczął się proces, który zaowocował powstaniem „Solidarności”, wyzwoleniem narodów spod panowania komunizmu i odbudową jedności Europy.
Dla nas, Polaków, pontyfikat Papieża Polaka ma więc szczególne znaczenie.
Dumni jesteśmy, że tego wielkiego humanistę, człowieka o niezwykłej wyobraźni i głębokiej wiedzy, człowieka wielkiej kultury ukształtowała polska tradycja. W nauczaniu Jana Pawła II znajdujemy to, co w naszych dziejach najszczytniejsze. Jego postawa, Jego nauczanie są głęboko wrośnięte w dzieje naszego Narodu. Nie można nie wspomnieć odwołań do Pawła Włodkowica, Juliusza Słowackiego, Cypriana Kamila Norwida, Stanisława Wyspiańskiego, Kardynałów Adama Sapiehy i Stefana Wyszyńskiego.
Jan Paweł II pomógł nam odbudowywać naszą tożsamość narodową. Od początku był z polskim narodem w jego dobrych i złych chwilach. Wsparł ruch „Solidarności” i uczył nas, na czym polega prawdziwa solidarność: „Solidarność – to znaczy: jeden i drugi, a skoro brzemię, to brzemię niesione razem, we wspólnocie. A więc nigdy: jeden przeciw drugiemu. Jedni przeciw drugim. I nigdy »brzemię« dźwigane przez człowieka samotnie. Bez pomocy drugich. Nie może być walka silniejsza od solidarności”. Przypominał nam Ojciec Święty o wspólnych korzeniach z Europą, ale i podkreślał, że nasza kultura tę Europę współtworzyła.
Pamiętamy Jego wystąpienie wygłoszone w 1999 r. w gmachu Parlamentu na wspólnym posiedzeniu Sejmu i Senatu. Wskazywał nam Papież Polak, jakim zobowiązaniem jest wolność i niepodległość Ojczyzny, na czym polega moralna i odpowiedzialna polityka, tłumaczył, że celem jest dobro człowieka i dobro wspólne, a nie grupowe czy indywidualne korzyści, przestrzegał, że demokracja bez wartości łatwo przemienia się w jawny lub zakamuflowany totalitaryzm.
Nie ma Go już wśród żywych. Odszedł do lepszego świata, w który tak bardzo wierzył. Dzieło Jego jednak trwa. Dalsza realizacja przesłania Jana Pawła II, Wielkiego Papieża, ciągle przed nami.
My, przedstawiciele Narodu Polskiego, posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej, składamy hołd największemu Autorytetowi naszych czasów, człowiekowi, który sięgając do źródeł chrześcijaństwa, uczył nas odwagi i pokory, stanowczości i wyrozumiałości, pryncypialności i otwartości, mądrości i pogody ducha.
Sejm i Senat Rzeczypospolitej Polskiej składają hołd pamięci Papieża Jana Pawła II.
Po chwili milczenia posłowie i senatorowie odmówili modlitwy „Ojcze nasz” i „Wieczny odpoczynek”.
Po modlitwie zabrał ponownie głos marszałek Sejmu
„Dziękuję.
Stwierdzam, że Sejm i Senat podjęły akt oddania hołdu pamięci Ojca Świętego Jana Pawła II.
Pragnę podziękować panu prezydentowi, panu premierowi, wszystkim gościom parlamentu, paniom i panom posłom i senatorom za wzięcie udziału w tym uroczystym posiedzeniu Sejmu i Senatu.
Informuję, że o godz. 13.30 zostanie odprawiona w kościele św. Aleksandra msza św. w intencji Ojca Świętego Jana Pawła II celebrowana przez Jego Ekscelencję ks. biskupa Piotra Jareckiego.
Zamykam uroczyste zgromadzenie posłów i senatorów poświęcone uczczeniu pamięci Jego Świątobliwości Papieża Jana Pawła II.
Dla przypomnienia – marszałkiem Sejmu był Włodzimierz Cimoszewicz, poseł SLD, a marszałkiem Senatu – Longin Pastusiak (SLD).
***
Pogrzeb Jana Pawła II miał miejsce w Bazylice św. Piotra 8 kwietnia 2005 r. Przed bazyliką, uczestniczący w pogrzebie wyrażali żądanie kanonizacji Jana Pawła II (okrzyki i napisy na transparentach „santo subito”). Proces beatyfikacyjny rozpoczął się miesiąc po jego pogrzebie, z pominięciem tradycyjnego pięcioletniego okresu oczekiwania. Został beatyfikowany 1 maja 2011, po czym 27 kwietnia 2014 został kanonizowany.
24 kwietnia 2014 r., na kilka dni przed kanonizacją Jana Pawła II, w Sejmie RP odbyła się gorsząca momentami dyskusja na temat uchwały w sprawie uczczenia Papieża Polaka z okazji kanonizacji. Przedstawiając projekt uchwały poseł - sprawozdawca Iwona Śledzińska-Katarasińska (PO) podkreślała, że Jan Paweł II był z Polakami podczas rodzenia się pierwszej Solidarności, w mrocznych czasach stanu wojennego, gdy ważyły się losy naszego przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, a podczas pierwszej pielgrzymki od Polski obudził Polaków - dodał nam siły i nadziei.
I za to każdy – uznający świętych bądź nieuznający, rządzący się porządkiem prawa kanonicznego bądź prawa kanonicznego – każdy ma obowiązek wyrazić Janowi Pawłowi II wdzięczność i szacunek – podkreśliła poseł sprawozdawca.
A oto treść proponowanej uchwały:
W przeddzień kanonizacji Ojca Świętego Jana Pawła II, głowy Kościoła powszechnego i wielkiego Polaka, Sejm Rzeczypospolitej Polskiej wyraża Mu wdzięczność i szacunek.
Dziewięć lat temu, kilka dni po śmierci Ojca Świętego Jana Pawła II, posłowie i senatorowie zebrani na uroczystym zgromadzeniu oddali Mu hołd, nazywając Go głosicielem Ewangelii Jezusa Chrystu-sa, wielkim moralnym autorytetem, Ojcem i Nauczycielem, a także „człowiekiem pokoju i nadziei” oraz „najważniejszym z Ojców niepodległości Polski”. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uważa, że określenia te nie straciły niczego ze swojej aktualności.
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej wyraża nadzieję, że kanonizacja Ojca Świętego Jana Pawła II będzie dla wszystkich Polaków okazją do radosnego i solidarnego świętowania, a także zachętą do głębszego poznania Jego intelektualnej i duchowej spuścizny oraz do podejmowania i kontynuowania Jego dzieła. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej apeluje do wszystkich członków narodowej wspólnoty o godne uczczenie tego wydarzenia.
Natomiast posłowie SLD zaproponowali dokument, zgodnie z którym „W dniach, w których Kościół rzymsko-katolicki wpisuje Jana Pawła II do grona świętych, Sejm RP przypomina zasługi zmarłego papieża dla polskiej pokojowej transformacji, życia społecznego i duchowego oraz pokonania prze-szkód na drodze naszego kraju do członkostwa w Unii Europejskiej. Sejm RP wyraża hołd jego pamięci, uznanie dla dzieła i myśli papieża Polaka oraz wkładu Jana Pawła II w budowę polskiej pomyślności”.
Ta propozycja SLD została odrzucona.
Odnosząc się do sejmowego sporu o uchwałę upamiętniającą Jana Pawła II z okazji jego kanonizacji, premier Donald Tusk powiedział: Od Palikota po Kaczyńskiego wszyscy powinni stanąć i zaklaskać. To paskudne tak się kłócić. Wobec bezdyskusyjnych zasług papieża Polaka posłowie powinni po prostu zagłosować za uchwałą.
Zapytany, czy wierzy w cuda dokonane przez Jana Pawła II, premier Donald Tusk odpowiedział, że był świadkiem nadzwyczajnych cudów związanych z Ojcem Świętym przez cały czas jego pontyfikatu:
„Czy jest się wierzącym, niewierzącym, świeckim czy duchownym, to nie może być wątpliwości co do cudu, jaki nam się zdarzył dzięki Janowi Pawłowi II. To, co się działo z nami, to, co się stało w Polsce – jest w najlepszym tego słowa znaczeniu cudem i ja nie akceptuję w żaden sposób jakiejś tonacji drwiny czy ironii, kiedy mówimy o kanonizacji Jana Pawła II” .
Przed głosowaniem marszałek Sejmu Ewa Kopacz zaapelowała o godną i odpowiedzialną postawę w sprawie uchwały dotyczącej Jana Pawła II, bo – jak podkreśliła – „ten wielki człowiek, któremu to głosowanie będzie poświęcone, zasługuje na to, jak nikt inny”.
Jak dodała, przebieg głosowania jest w dużej mierze sprawdzianem z szacunku dla drugiego człowieka: Jestem przekonana, że ten sprawdzian, przed którym stoimy, nie jest ani ponad nasze siły, ani ponad naszą dobrą wolę. Nikt nikomu nie może narzucić, jak ma postąpić, każdy to zrobi we własnym sumieniu.
Podczas odczytywania treści uchwały większość posłów na sejmowej sali wstała; na miejscach siedzących – poza nielicznymi wyjątkami – pozostali posłowie klubów SLD i Twojego Ruchu.
Za uchwałą rekomendowaną przez sejmową komisję kultury opowiedziało się 380 posłów, przeciwko było 34, dwóch posłów wstrzymało się od głosu.
Przeciwni uchwale byli posłowie Twojego Ruchu oraz wicemarszałek Sejmu Wanda Nowicka (niezrz.); większość posłów SLD obecnych na sali nie wzięła udziału w głosowaniu.
Za uchwałą zagłosowało 200 posłów PO (nikt nie był przeciw, wstrzymała się jedna). Uchwałę poprało 123 posłów PiS (bez głosów przeciwnych i wstrzymujących się). 33 posłów Twojego Ruchu było przeciwko uchwale (nikt nie był za, nikt nie wstrzymał się od głosu). Uchwałę poparło 31 posłów PSL (nikt nie był przeciwny, nikt nie wstrzymał się od głosu). Za uchwałą oddało głos trzech posłów SLD: Romuald Ajchler, Anna Bańkowska, Tadeusz Tomaszewski. Pozostali obecni na sali nie wzięli udziału w głosowaniu. Za uchwałą zagłosowali wszyscy posłowie Solidarnej Polski (16 posłów).
***
Minęło następne 6 lat; jest listopad 2020 r. Polskę zalewa tsunami nieprawdziwych oskarżeń, kalumnii i oszczerstw wymierzonych w Jana Pawła II. W mediach elektronicznych i papierowych podejmowane są próby przypisania mu odpowiedzialności za skandale pedofilskie w Kościele. W internecie anonimowi osobnicy prześcigają się w oskarżeniach i insynuacjach.
Nikt z tych oskarżających nie chce słuchać, że to Jan Paweł II wprowadził w 1993 r. zasadę „zero tolerancji dla pedofilii”, wskazując biskupom z USA, że w przypadku przestępstw seksualnych, kanoniczne kary, włącznie z wydaleniem z kapłaństwa, są konieczne i w pełni uzasadnione. A w 2001 r. ogłosił motu proprio (dokument o charakterze dekretu) „Sacramentorum Sanctitatis tutela”, w którym nakazał, by wszystkie przypadki związane z nadużyciami seksualnymi duchownych przekazywać do watykańskiej Kongregacji Nauki i Wiary.
Wszystkie takie argumenty odbijają się od umysłów osobników miotających oskarżenia jak krople wody od powierzchni pokrytej teflonem. „Nieznani sprawcy" oblewają farbą pomniki JP II, smarują na ich obraźliwe napisy, a w niektórych miejscowościach radni wnoszą o usunięcie Jana Pawła II z nazw ulic i placów. Ostatnio z takim pomysłem wystąpili radni Gdańska proponując w miejsce ulicy JP II ulicę „Strajku Kobiet”.
Podczas pielgrzymki do Francji w 1985 roku JP II zadał wstrząsające pytanie: „Francjo, najstarsza córo Koscioła, co zrobiłas ze swoim chrztem?”. Dzisiaj to samo pytanie musimy postawić sobie: Polsko, co zrobiłaś ze swoim chrztem?
***
http://orka.sejm.gov.pl/proc7.nsf/uchwaly/2321_u.htm
http://orka.sejm.gov.pl/StenoInter.nsf/0/D50CF78DB6E8C06AC1256FDC001FF9B3/$file/2-Uroczyste.pdf
https://www.tysol.pl/a57184-Aleja-Strajku-Kobiet-zamiast-Jana-Pawla-II-Ostre-slowa-Walesy-Lapy-przecz-od-naszego-papieza
Komentarze