W Polsce nie ma prawa do zabijania ludzi. Art. 38 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. jednoznacznie stwierdza:
„Rzeczpospolita Polska zapewnia każdemu człowiekowi prawną ochronę życia”.
A art. 2 „Europejskiej Konwencji Praw Człowieka” stanowi:
„Nikt nie może być umyślnie pozbawiony życia, wyjąwszy przypadki wykonania wyroku sądowego skazującego za przestępstwo, za które ustawa przewiduje taką karę”.
W III RP przez ponad ćwierć wieku dopuszczalne było legalne zabijanie ludzi, ponieważ ktoś uznał ich za niegodnych życia. Rocznie zabijano legalnie około 1200 ludzi. Legalnie, czyli zgodnie z „Ustawą o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży” z dnia 7 stycznia 1993 r.
Art. 4a tej ustawy stanowił, że legalnej aborcji można było dokonać w trzech przypadkach:
1. ciąży stanowiącej zagrożenie dla życia lub zdrowia kobiety ciężarnej,
2. badań prenatalnych lub innych przesłanek medycznych wskazujących na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu,
3. uzasadnionego podejrzenia, że ciąża powstała w wyniku czynu zabronionego.
Przypadek drugi jest to tzw. przesłanka eugeniczna, wynikająca z doktryny Lebensunwertes Leben (życia niegodnego życia). Zgodnie z tą doktryną, w III Rzeszy odebrano prawo do życia tym, których uznano za obciążenie dla społeczeństwa i przeszkodę na drodze do stworzenia idealnego człowieka. W III RP ustawa o planowaniu rodziny wskazywała jako przesłankę do pozbawienia życia dziecka w fazie prenatalnej nie stan diagnostycznej pewności, lecz jedynie dużego prawdopodobieństwa ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia albo nieuleczalnej choroby zagrażającej życiu.
W 2017 r. Trybunał Konstytucyjny, na wniosek grupy posłów na Sejm RP IX kadencji, reprezentowanej przez posła dra Bartłomieja Wróblewskiego oraz posła Piotra Uścińskiego, zainicjował postępowanie w (oznaczonej symbolem K 1/20) sprawie:
"stwierdzenia, że art. 4a ust. 1 pkt 2 oraz art. 4a ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży są niezgodne z art. 30 Konstytucji RP przez to, że legalizują praktyki eugeniczne w stosunku do dziecka jeszcze nie urodzonego, odmawiając mu tym samym poszanowania i ochrony godności człowieka.
- a w razie nieuwzględnienia powyższego, o orzeczenie, że:
art. 4a ust, 1 pkt 2 oraz art. 4a ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży są niezgodne z art. 38 w zw. z art. 30 i 31 ust, 3 oraz z art. 38 w związku z art. 32 ust 1 i 2 Konstytucji RP przez to, że legalizują praktyki eugeniczne w zakresie prawa do życia dziecka jeszcze nie urodzonego oraz uzależniają ochronę prawa do życia dziecka jeszcze nie urodzonego od jego stanu zdrowia, co stanowi zakazaną bezpośrednią dyskryminację.
oraz orzeczenie że:
art. 4a ust. 1 pkt 2 oraz art. 4a ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży są niezgodne z art. 38 w zw. z art. 31 ust. 3 oraz w zw. z art. 2 i art. 42 Konstytucji RP przez to, że legalizują przerwanie ciąży bez dostatecznego usprawiedliwienia koniecznością ochrony innej wartości, prawa lub wolności konstytucyjnej oraz posługują się nieokreślonymi kryteriami tej legalizacji, naruszając w ten sposób gwarancje konstytucyjne dla życia ludzkiego".
22 października 2020 r. Trybunał Konstytucyjny rozpoznał ten wniosek i wydał wyrok w sprawie K 1/20 , w którym uznał, że art. 4a ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży (przesłanka eugeniczna) jest niezgodny z art. 38 w związku z art. 30 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W pozostałym zakresie TK zadecydował umorzyć postępowanie.
Orzeczenie zapadło większością głosów: 11 sędziów było za, dwóch (Leon Kieres i Piotr Pszczółkowski) zgłosiło do orzeczenia zdania odrębne.
To orzeczenie ma moc konstytucyjną to znaczy, że ma moc wyższą niż ustawa. W praktyce oznacza to, że aby kiedykolwiek w Polsce przywrócić dyskryminację dzieci chorych, należy zgromadzić 2/3 głosów w parlamencie, aby dokonać zmiany ustawy zasadniczej.
Totalna opozycja nie widząc szans na zgromadzenie takiej liczby głosów w parlamencie, zdecydowała się na protesty uliczne, które utrudniały życie mieszkańcom wielu miast listopadzie i grudniu 2020 r. i stały się pretekstem do ataków na budynki katolickich kościołów i ich dewastacji, oraz do zakłócania nabożeństw.
Po upływie roku opozycja ponownie chce zorganizować „kryterium uliczne”. Pretekstem ma być sprawa ciężarnej kobiety, która zmarła 22 września w szpitalu w Pszczynie.
Jak podała pełnomocniczka rodziny zmarłej, przyczyną śmierci trzydziestoletniej kobiety, będącej w 22. tygodniu ciąży, był wstrząs septyczny. Politycy opozycji i niektóre media wykorzystują ten przypadek, by odpowiedzialnością za śmierć kobiety obarczyć Trybunał Konstytucyjny, a konkretnie wyrok z 22.10.2020 r.
Wyrok TK z 20 października 2020 r. usunął z ustawy z 1993 r. przesłankę eugeniczną, pozostawiając dwie pozostałe. W związku z tym nadal legalne jest usunięcie ciąży, gdy „stanowi zagrożenie dla życia lub zdrowia kobiety ciężarnej” i „zachodzi uzasadnione podejrzenie, że ciąża powstała w wyniku czynu zabronionego”. W drugim przypadku chodzi głównie o przypadki, gdy ciąża jest wynikiem gwałtu lub stosunku kazirodczego.
Zgodnie z przepisami obowiązującymi przed tym wyrokiem TK i po nim, przerwanie ciąży jest legalne, jeśli stanowi ona zagrożenie dla życia lub zdrowia kobiety (art. 4a. 1. ustawy o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży).
Dlatego opowiadania, że za śmierć ciężarnej kobiety w szpitalu w Pszczynie ponoszą odpowiedzialność:
• posłowie, którzy wystąpili do TK z wnioskiem o stwierdzenie niegodności z konstytucja RP przesłanki eugenicznej do aborcji
• sędziowie TK, którzy wydali w tej sprawie wyrok,
• księża i biskupi KK,
• prawnicy Ordo Iuris
są ponurą brednią i potwarzą.
Pełnomocniczka rodziny zmarłej kobiety poinformowała, że zawiadomiła prokuraturę o błędzie medycznym. Oznacza to, że wyrok TK nie ograniczał lekarzy. Gdyby prawo zakazywało lekarzom działania, nie odpowiadaliby za skutek. Najwyraźniej jest oczywiste, że doszło do zaniechania legalnych czynności.
Prawo jest bardzo proste i niezmienne od kilkudziesięciu lat. Ratowanie zdrowia i życia pacjentki jest pierwszym obowiązkiem lekarza.
Także opowieści o „mrożącym czynniku”, co oznacza, iż lekarze bali się działać, bo w wyniku orzeczenia TK prawo zostało zaostrzone, są kłamstwem. Fakty są inne - liczba aborcji z powodu zagrożenia zdrowia lub życia kobiet wzrosła od omawianego wyroku TK ponad dziesięciokrotnie, z poziomu 20-30 przypadków w latach 2019-2020, do ponad 300 w 2021 r. (a rok się nie skończył). Po wyroku TK w sprawie niektórzy lekarze przyjęli rozszerzającą wersję art. 4a p.1 „Ustawy o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży” z dnia 7 stycznia 1993 r.” i zezwalają na aborcję ze względu na "zagrożenie zdrowia psychicznego" (czego wcześniej nie robili).
W związku zawiadomieniem rodziny o możliwości popełnienia przestępstwa tzw. błędu medycznego, sprawą zajmuje się Prokuratura Regionalna w Katowicach.
Minister zdrowia Adam Niedzielski polecił prezesowi NFZ przeprowadzenie kontroli w szpitalu w Pszczynie.
Dla poszukujących pretekstu wywołania do ulicznych protestów te fakty nie mają najmniejszego znaczenia. Tak jak nie robi na nich wrażenia prośba rodziny zmarłej o uszanowanie jej prywatności i stanu żałoby.
***
https://trybunal.gov.pl/s/k-1-20
https://www.tvp.info/56706920/pszczyna-smierc-kobiety-w-22-tygodniu-ciazy-lekarze-czekali-na-obumarcie-plody-minister-zdrowia-zlecil-kontrole
https://www.tvp.info/56707289/anijednejwiecej-jak-politycy-manipuluja-przepisami-i-trescia-wyroku-tk
