"Doktor Szatan"? Niewyjaśniona sprawa doktora Marcela Petiot.
11 marca 1944 roku do jednego z domów w XVI dzielnicy Paryża, położonego 1000 m. od Łuku Triumfalnego, sąsiedzi, skarżący się na straszny fetor wydobywający się z komina, wezwali straż pożarną...
Wkrótce okazało się, że dom przy rue Le Sueur 21, należący wówczas do doktora Marcela Petiota, a do 1941 roku do francuskiej aktorki Cécile Sorel, jest jednocześnie grobem kilkudziesięciu osób, jak się później okaże, a przy domu działa także minikrematorium, w którym przebiega właśnie proces palenia zwłok. [tu miejsce na makabryczne opisy z wnętrza paryskiego domu i potykających się w nim o makabrę strażaków]. Zakup domu łączono później z czasem przybycia z funduszami francuskiego szefa gestapo - Henry Chamberlina alias Henri Lafont, Petiot kupił go tydzień później. Dom zostanie rozebrany do końca w 1950 r., był już znacznie uszkodzony z powodu poszukiwania w nim skarbu przez kolejnych właścicieli.
Tajemniczy doktor Marcel Petiot (1897) pochodził z Auxerre brał udział w I wojnie światowej, został wówczas ranny i zatruty gazem, zdradzać miał też objawy załamania nerwowego, odstawiony do sanatorium, gdzie wpadł na pomysł aresztowania go kradzież koców, co pozwoliło mu uniknąć powrotu na front, później miał trafić do szpitala psychiatrycznego, a w czerwcu 1918 odesłano go na front, gdzie postrzelił się w stopę, ostatecznie wypisano go z wojska z powodów psychicznych. Po wojnie skorzystał ze szkoleń dla byłych żołnierzy i w końcu 1921 r. uzyskał dyplom lekarza. Przeniósł się do Villeneuve-sur-Yonne w Burgundii, gdzie otworzył praktykę lekarską, ożenił się z córką bogatego hodowcy i rzeźnika, w latach 1927-31 był merem (w tekstach z epoki wspomniano tylko o członkostwie w Partii Socjalistycznej). Z powodu nadużyć finansowych i innych, zrzekł się fotela mera w 1931 i w 1932 roku został radnym departamentu, którego fotel musiał opuścić po tym jak kradł prąd, również bezkarnie. Po latach dwa tajemnicze zaginięcia z tego okresu przypisywano jemu (dwie kochanki). Przenosi się do Paryża, że gdzie przy Rue de Caumartin 66 otwiera swój gabinet lekarski, znany jest z przeprowadzania aborcji na życzenie. A jako "specjalista od detoksykacji" rozprowadza narkotyki z użyciem recept. Mimo tej znanej przestępczej działalności w 1936 roku zostaje mianowany médecin d'état-civil, z prawem do wystawiania świadectw zgonu.
"Po wybuchu II wojny światowej i upadku Francji Marcel Petiot zaczął wystawiać fałszywe zaświadczenia o ubezpieczeniu zdrowotnym obywatelom francuskim powołanym do pracy przymusowej w Niemczech. Leczył także chorych, którzy wrócili". "W lipcu 1942 r. został skazany za przepisywanie zbyt wielu środków odurzających, pomimo zniknięcia dwóch narkomanów, którzy mieli zeznawać przeciwko niemu. Marcel Petiot otrzymał grzywnę w wysokości 2400 franków".
Najbardziej dochodowym jego zajęciem było organizowanie, przy pomocy brata i 3 współpracowników, fałszywej drogi ucieczki dla Żydów i innych chętnych, gotowych zapłacić od 25 do 50 000 franków. Petiot oferował się także jako opiekun dla dzieł sztuki, mebli itp. Natępnie ludzie ci znikali a ich ciała trafiały początkowo do Sekwany, później do dołów z wapnem lub w krematorium paryskiego domu. Po wojnie pisano, że tą drogą zgromadził około miliona ówczesnych dolarów, dzisiaj mówi się o 50 milionach euro.
Przeskakując do dni procesu, fragmenty jednego z opisów:
Dom był owego wieczoru pusty. Kiedy zawezwana straż ogniowa, wraz z kilkoma policjantami, zastała drzwi zamknięte - wyłamano je. Wewnątrz znaleziono zaimprowizowane krematorium - dwa piece służące do palenia zwłok i dół wypełniony wapnem, głębokości około 6 metrów - i kilkanaście poćwiartowanych i częściowo spalonych już zwłok.
Policja zatelefonowała do właściciela domu. Telefon przyjął sam Petiot i odpowiedział, że natychmiast przyjedzie. W kwadrans potem podjechał na rowerze i zsiadłszy, zapytał policjanta co tu się właściwie stało. Kiedy ów odpowiedział mu, że w domu znaleziono szczątki kilkunastu zwłok, odpowiedział ironicznie: "To nic takiego. Oni wszyscy są z Gestapo", wsiadł na rower i odjechał. Od tego czasu, mimo wszelkich starań ze strony policji, nie można go było znaleźć.
W trzy tygodnie po makabrycznym odkryciu, przeprowadzono rewizję w domu brata doktora, Maurice Petiot. Dała ona nadspodziewane wyniki.
Znaleziono 139 walizek zawierających ubrania
Petiot, podający się za członka "ruchu oporu" [komunistycznych Maquis], reklamował w pewnych sferach swe możliwości szmuglowania ludzi zagranicę. Chętnych wyjazdu zwabiał do swojego domu i tu ich mordował. Po wstępnych rozmowach z agentami doktora, pragnący wyjechać, czy też zmuszeni do wyjazdu, zabrawszy swój bagaż oraz pieniądze, klejnoty, które chcieli wywieźć ze sobą, zgłaszali się na Rue Lesueur. Tu, w małym gabinecie, mieszczącycm się na końcu domu, przyjmował ich doktor Petiot.
- "A teraz drogi panie", mówił zawsze z lekkim uśmiechem, przygotowując równocześnie zastrzyk - "musimy wypełnić maleńką formalność. Konsulat urugwajski [argentyński] uzależnia wydanie wizy od zaszczepienia jakiejś ich szczepionki, tak że jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, możemy to zaraz załatwić"...
Po zastrzyku doktor Petiot natychmiast wychodził z gabinetu zamykając za sobą drzwi. Drzwi, które miały klamkę tylko z jednej strony, od wejścia z poczekalni. Z gabinetu klamki nie było. Trucizna działała powoli, a Petiot przez specjalnie w tym celu wbudowany w ścianę peryskop obserwował ostatnie chwile swych ofiar.
Tak to "Biuro podróży doktora Petiot" transportowało ludzi na tamten świat.
Po niezbyt dokładnym obliczeniu, okazało się, że dochód jaki osiągnął on ze swej zbrodniczej działalności, sięgał miliona dolarów.
Wreszcie 3 listopada 1944 r. Petiot został rozpoznany i aresztowany na jednej ze stacji paryskiego metra. Był on w mundurze oficera partyzantki i podawał się za kapitana Valery. Zidentyfikowany nie okazywał wcale bojaźni. Chętnie odpowiadał na wszelkie pytania. Z dumą po prostu podał liczbę swoich ofiar na 63 (nie dwadzieścia siedem), twierdził jednak dalej, że byli oni wszyscy członkami "Gestapo". Zapytany, jak sobie wyobraża przynależności do "Gestapo" Żydów [m.in. Yvan Dreyfus miał być jednym z agentów niemieckich wysłanych do zinfiltrowania tej sieci i również zaginął], i małych dzieci, odpowiedział, że te ciała "zostały mu podrzucone". Twierdził równocześnie nadal, że był czynnym maquistą. Dowództwo francuskiego "ruchu oporu" zaprzeczyło temu kategorycznie.
Proces rozpoczął się 19 marca tego roku. W czasie jego trwania wyszły na jaw różne dziwne szczegóły. Zachowanie się Petiota było chwilami cyniczne. Kiedy świadek Guszinow powiedziała, że nie widziała swego męża od czasu, kiedy ten udał się na Rue Lesueur z biżuterią wartości 6 milionów franków, przerwał jej, mówiąc szyderczo: "Droga pani, to co pani mówi jest niezgodne z prawdą. Każde pani słowo jest wytworem jej intensywnej wyobraźni".
Udało mu się przedstawić dowody, że trzy jego ofiary, znani w świecie podziemnym Paryża Joe "Bokser", Adrien "Bask" i Franciszek "Korsykanin" rzeczywiście pracowali dla Gestapo ["Bask" alias "Zimna Ręka" był jednym z pomocników Henri Lafonta z gestapo, który brał m.in. udział w schwytaniu jednego z przywódców kolejnego wcielenia brytyjskiej siatki wywiadowczej Lambrecht/Biała Dama - Clarence]. Kiedy przewodniczący trybunału spytał się go o szczegóły ich śmierci, odpowiedział: "Muszę stwierdzić, że ma pan bardzo sadystyczny smak, panie przewodniczący".
Najdziwniejsze było jednak zeznanie złożnoe przez pewną rumuńską aktorkę Eryane Kahan. Stwierdziła ona, że za to, co Petiot zrobił dla Maquistów, uważa go ona za "Boga". Okazało się jednak potem, że pani Kahan sama była agentką Gestapo i prócz tego starała się o klientów dla "Biura podróży dr Petiot".
Full credit: AGIP - Rue des Archives/Granger,NYC
[franc: Od początku procesu Petiota z niecierpliwością oczekiwano na przesłuchanie: pani Eryane Kahan, która odegrała w tej sprawie znaczną rolę, ponieważ przedstawiała lekarzowi Żydów, którzy mieli stać się jego ofiarami. Petiot twierdził, że ta kobieta, rumuńska żydówka, należała do gestapo i dlatego uważał, że klienci, których do niego przyprowadziła, byli również informatorami oskarżonymi o namierzenie jego „organizacji”. Kahan w czasie zeznań miała za sobą 3 miesiące powojennego więzienia.
W 1943 r. Petiot został wraz z pomocnikami aresztowany przez Niemców, przyczyną miało być podejrzenie, że pomaga Żydom w ucieczkach, następnie zostali oni zwolnieni. W rzeczywistości mogło chodzić o nadużycia? Brak np. informacji o rewizji w domu itd.]
Marcel Petiot został skazany na karę śmierci, wyrok wykonano w maju 1946 roku, z użyciem gilotyny.
W trakcie pobytu w więzieniu napisał książkę o... grach losowych pt. Le hasard vaincu: Les lois des martingales (Los pokonany: prawa martyngałów), wydaną w nakładzie 500 egzemplarzy, która aż do czasu niedawnego wygaśnięcia praw autorskich i ponownego jej wydania, osiągała kolekcjonerskie ceny - do kilku tysięcy euro (obecnie średnia cena to ok. 2 tys.). Podejrzewano, że są tam zaszyfrowane wskazówki do ukrytego "skarbu diabła", przy tej okazji podaje się kwotę 50 milionów euro, jako tą do której zbliżać się ma jego wartość.
Petiot zyskał sobie w ateistycznej prasie przydomek "Doktor Szatan", co pewnie ułatwiło zamknięcie tej sprawy bez jej wyjaśnienia.
Komentarze