Złote dziewczyny światowego tenisa

Zrobiła to, zrobiła! Znów w dwóch setach, znów tracąc ledwie pięć gemów. Iga Świątek właśnie stała się pierwszą w historii polskiego tenisa zawodniczką, która wygrała singlowy tytuł wielkoszlemowy. To miał być i był najważniejszy mecz w historii polskiego tenisa. W kategorii "polskiej" przyćmiła legendę Agnieszki Radwańskiej i Jadwigi Jędrzejowskiej, w kilka dni stając się mega gwiazdą polskiego sportu - nie tylko tenisa. Ale Iga dołączyła także go galerii złotych dziewczyn światowego tenisa, które w młodym wieku wspięły się na wielkoszlemowe szczyty osiągnięć, osiągnęły sławę i zapisały się w historii złotymi zgłoskami. A przecież ma dopiero 19 lat! Wszyscy wróżą jej wielką przyszłość i dominację na światowych kortach, a historia tenisa zdaje się te wróżby potwierdzać - chociaż nie zawsze. Na liście najmłodszych triumfatorek zajmuje 11-ste miejsce. Jest dopiero 14-stą zawodniczką w historii, która swój pierwszy sukces w jednej z czterech najważniejszych imprez w tenisowym kalendarzu osiągnęła przed ukończeniem 20. roku życia. Ciekawe są kariery i biografie złotych dziewczyn tenisa, które będąc jeszcze młodsze niż Iga podnosiły wielkoszlemowe puchary. Oto one:

MARTINA HINGIS wygrała Australian Open w 1997 r. mając dokładnie 16 lat 117 dni. W 1995 roku otrzymała nagrodę za debiut roku WTA. Była liderką rankingu WTA przez 209 tygodni, co daje jej czwarty wynik w historii. Osiągała liczne sukcesy również w grze podwójnej. Łącznie wygrała 37 turniejów deblowych, w tym 9 wielkoszlemowych. Od 1999 roku, kiedy nawiązała współpracę z Anną Kurnikową. W parze z rosyjską tenisistką triumfowała 11 razy. W trakcie trzynastu lat profesjonalnej kariery, Hingis wygrała czterdzieści trzy turnieje w grze pojedynczej, trzydzieści siedem w grze podwójnej i jeden w grze mieszanej. W 1998 roku ustanowiła Klasycznego Wielkiego Szlema w grze podwójnej. W 1997 roku zdobyła indywidualnie Małego Szlema, odpadając jedynie w finale Rolanda Garrosa. Wygrała dużo, mogła więcej, ale nie poradziła sobie z zaborczą matką, presją i sławą. Komentatorzy podkreślami, że dopadł ją syndrom Jennifer Capriati, ktorej historia to świetny materiał na film z gatunku dramatów. Jennifer wieku 16 lat została mistrzynią olimpijską w Barcelonie (1992), uważana była za największą nadzieję tenisową początku lat 90. Szybko pojawiły się jednak problemy z prawem, narkotykami i alkoholem. Sportowe powodzenie przyszło za wcześnie, ojciec był trenerem tyranem. Kariera Hingis w wielu punktach jest zbieżna z karierą Capriati, chociaż chyba mniej tragiczna. Kopią Martiny w jakimś sensie była nasza Agnieszka Radwańska - panowanie Szwajcarki w kobiecym tenisie (i osiągnięcia Radwańskiej) było triumfem ducha nad materią, inteligencji nad automatyzmem, finezji nad siłą. Skończyło się, gdy nadeszły siostry Williams.

MONICA SELES zwyciężyła w French Open w 1990r. - w wieku 16 lat 189 dni. Później było tylko lepiej i genialna tenisistka z Nowego Sadu w Serbii, wygrywała turniej za turniejem. Żadna z ówczesnych rywalek nie była w stanie nawiązać rywalizacji z młodą tenisistką. Wielu kibicom nie podobał się ten stan rzeczy. Jednym z nich był Günter Parche, psychofan Steffi Graf. Trzy lata później rozpoczęła na Australian Open i wygrała cały turniej trzeci raz z rzędu. Następnie zdobyła tytuł w Chicago, a w Paryżu dotarła do finału. Ze względu na późniejszą infekcję, powróciła do gry w Hamburgu. Dla wielu kibiców obecnych na tamtym meczu, to był horror. Niepozorny mężczyzna podbiegł do Moniki Seles, ale wcale nie po to, by wziąć od niej autograf. Szybko zadał jej cios nożem. Dopiero krzyk mistrzyni pobudził niektórych obecnych na trybunach do działania. Turniej zakończyła w szpitalu, a lekarze stwierdzili ranę od noża głęboką na 1,5 cm. Niewiele brakowało...
Spowodowało to nie tylko ślady fizyczne, ale także wywołało strach przed wyjściem na kort. Seles zawiesiła karierę, a nawet uważano, że nie powróci już do rywalizacji. W 1994 roku znalazła się poza światowym rankingiem. W 1995 roku, kiedy Seles powróciła do sportowej rywalizacji, WTA przyznała jej specjalny ranking. Zajmowała pozycję współliderki, która wynikała z zajmowanego miejsca w momencie ataku w Hamburgu. Monica Seles w trakcie swojej kariery wygrała 53 turnieje, w tym 9 wielkoszlemowych. Zdobyła 6 tytułów w grze podwójnej. Po ataku, do którego doszło w Hamburgu, nie odzyskała już pozycji, którą miała przed 1993 rokiem. Mimo to regularnie należała do czołówki światowej. Karierę zakończyła oficjalnie w 2008 roku. Na koncie ma 53 wygrane turnieje. Od lat mieszka w Stanach Zjednoczonych razem z partnerem Tomem Golisano. Udziela się charytatywnie, wydała swoją biografię i nadal walczy o poprawę warunków bezpieczeństwa na światowych kortach.

TRACY AUSTIN US Open 1979 wygrała jako dziewczyna mająca 16 lat 270 dni. W swoje karierze wygrała łącznie 30 turniejów w grze pojedynczej, ostatni z nich w sezonie 1982 w San Diego. Skutecznie przerwała dominację dwóch wieloletnich liderek kobiecego tenisa na świecie, Evert i Navrátilovej, zostając 7 kwietnia 1980 na krótko liderką rankingu WTA. Ale sukcesy w bardzo młodym wieku wyczerpały organizm Austin. W 1983 roku przerwała występy trapiona licznymi kontuzjami. Kilkukrotnie próbowała wrócić do zawodowego tenisa. Pierwszy raz już w lutym 1984 roku (zagrała w sumie w dwóch turniejach). Kolejną próbę powrotu skomplikował ciężki wypadek samochodowy w 1989 roku. Ostatecznie w latach 1993-1994 przez kilka miesięcy rywalizowała ponownie w cyklu turniejów WTA Tour, występując nawet w wielkoszlemowych Australian Open i French Open. Nie odniosła jednak sukcesów, a po porażkach w pierwszych meczach na kortach French Open (z Niemką Marketą Kochtą 0:6, 1:6) oraz w Eastbourne (z Kristine Radford 3:6, 4:6) powróciła na sportową emeryturę. Tenisem zajęła się jako komentatorka.

Nowszą historię stworzyła MARIA SZARAPOWA, zwyciężczyni Wimbledonu 2004) - 17 lat 75 dni. W 1986 rodzice Marii Szarapowej, Jurij i Jelena przenieśli się z białoruskiego Homla na Syberię, uciekając od tragedii w Czarnobylu. Maria urodziła się rok później w Niaganiu. Gdy miała siedem lat, wraz z ojcem wyjechali do Bradenton na Florydzie. Matka miała kłopoty z uzyskaniem wizy i przyjechała do Stanów Zjednoczonych kilka lat później. Gdy Szarapowa skończyła dziewięć lat, ojciec zapisał ją do słynnej Tenisowej Szkoły Nicka Bollettieriego, znajdującej się właśnie w Bradenton. W 2001 jako 14-latka zadebiutowała w turnieju zawodowym ITF-u w Sarasocie dzięki "dzikiej karcie" przyznanej przez organizatorów. Wielokrotna liderka rankingu WTA Tour, srebrna medalistka igrzysk olimpijskich w Londynie w 2012 roku w grze pojedynczej, zwyciężczyni 36 turniejów singlowych oraz 3 deblowych, modelka, ambasador dobrej woli UNDP, od 1994 roku stała rezydentka Stanów Zjednoczonych.

Szarapowa zostawała liderką rankingu singlowego WTA pięciokrotnie. Łącznie przewodziła stawce tenisistek przez 21 tygodni, po raz pierwszy 22 sierpnia 2005, a po raz ostatni 8 lipca 2012. Jest ona także zdobywczynią karierowego Wielkiego Szlema; pięciokrotnie zwyciężała w turniejach wielkoszlemowych: Wimbledonie 2004, US Open 2006, Australian Open 2008 i French Open 2012 oraz 2014. Pięć razy przegrywała również w finałach wielkoszlemowych – podczas Australian Open z lat 2007, 2012 i 2015, Wimbledonu w 2011 roku oraz French Open w 2013 roku. Na korcie zarobiła prawie 40 mln dolarów, co daje jej trzecie miejsce w historii, a w połączeniu z kontraktami reklamowymi i pracą jako modelka pozwoliło przewodzić liście najbogatszych kobiet sportu przez 11 lat.

7 marca 2016 Szarapowa ujawniła, że nie przeszła testów antydopingowych przeprowadzonego podczas Australian Open. Rosjanka zażywała meldonium, substancję zakazaną przez Światową Agencję Antydopingową (WADA) i od 1 stycznia 2016. 8 czerwca została zawieszona przez Międzynarodową Federację Tenisową (ITF) na dwa lata, natomiast 4 października Trybunał Arbitrażowy ds. Sportu (CAS) w Lozannie skrócił dyskwalifikację do 15 miesięcy. Kara obowiązywała od 26 stycznia 2017. Powrót Szarapowej spowodował zdziwienie kibiców, konsternację sponsorów i obudził wściekłość w środowisku. Pewnie dlatego Rosjanka już sukcesów nie odniosła - ostatnio zajmowała 373. miejsce w rankingu WTA i zmagała się z przewlekłymi problemami z ramieniem.

-Jak można zostawić jedyne życie, jakie znasz? Jak możesz odejść z kortu, na którym trenowałaś od kiedy byłeś młodą dziewczynką, porzucić grę, którą kochasz? Tę, która przyniosła ci nieopisaną radość i wielkie łzy? Sport, w którym znalazłaś rodzinę i kibiców, którzy wspierali cię przez ponad 28 lat? Jestem w tym nowa, więc wybaczcie mi. Żegnam się z tenisem - napisała w lutym bieżącego roku, żegnając się z fanami.

ARANTXA SANCHEZ VICARIO zdobyła puchar French Open w 1989, mając 17 lat 174 dni. Od tego czasu ustabilizowała swoją pozycję w czołówce światowej, regularnie startowała w turniejach Masters (najlepsza szesnastka zawodniczek). Do 2002 uczestniczyła w 58 turniejach wielkoszlemowych, wygrywając cztery, w dalszych ośmiu dochodząc do finału i dziesięciu do półfinału. W każdym turnieju wielkoszlemowym była przynajmniej dwukrotnie w finale. Od lutego do czerwca 1995 przez 12 tygodni pozostawała na czele rankingu tenisistek w grze pojedynczej; wcześniej objęła też prowadzenie na liście deblistek i była tym samym pierwszą zawodniczką od czasu Martiny Navrátilovej (1987), która prowadziła jednocześnie w obu klasyfikacjach. W 1997 wypadła z czołowej dziesiątki rankingu i wydawało się, że jej kariera zmierza ku końcowi; udało się jej jednak dość niespodziewanie wygrać jeszcze raz wielkoszlemowy French Open, po finałowym zwycięstwie nad Seles w 1998. Była w półfinałach French Open także w 1999 i 2000; w 2001 wygrała ostatnie turnieje w karierze w singlu, a wraz z końcem sezonu 2002 zdecydowała się zakończyć karierę zawodniczą. Emeryturę ograniczyła jednak jedynie do singla, w deblu startowała jeszcze przez kolejne dwa lata, a nawet reprezentowała Hiszpanię (chociaż bez powodzenia) na swoich piątych igrzyskach olimpijskich w Atenach. Była uważana za specjalistkę od kortów ziemnych i chociaż jej szczyt kariery przypadł na czas dominacji w tenisie Steffi Graf i Moniki Seles, jej dominacja na nawierzchniach ziemnych była absolutna. W odróżnieniu od swoich rywalek nie dysponowała potężnymi uderzeniami, opierając grę raczej na skutecznej obronie i przebijaniu na drugą stronę kortu niekończącej się liczby piłek. Odniosła w ciągu kariery ponad 700 zwycięstw meczowych, jej zarobki na korcie osiągnęły kwotę niemal 17 milionów dolarów, co dawało jej (w lipcu 2005) piąte miejsce w historii.

SERENA WILLIAMS zapisała się galerii złotych dziewczyn jako dominatorka US Open 1999, w wieku 17 lat 350 dni. Późniejszych sukcesów amerykańskiej tenisistki, zdobywczyni Niekalendarzowego Wielkiego Szlema w grze pojedynczej i podwójnej, zdobywczyni Karierowego Złotego Wielkiego Szlema w grze pojedynczej i podwójnej, mistrzyni olimpijska w grze pojedynczej z Londynu (2012) i w grze podwójnej z Sydney (2000), Pekinu (2008) i Londynu (2012), wielokrotna zdobywczyni nagród WTA różnych kategorii nie sposób nie doceniać. Uwielbiana przez jednych, dla innych nie do "strawienia" za typowo siłowy, męski tenis - chociaż John McEnroe ocenił Serenę Williams jako siódmą setkę męskiego rankingu. Co prawda zarówno Venus, jak i Serena powtarzały że mogą pokonać każdego mężczyznę spoza pierwszej dwusetki, ale zajmujący 203. miejsce na liście ATP Karsten Braasch najpierw pozbawił złudzeń Serenę, wygrywając seta 6:1, a następnie gdy na placu pojawiła się Venus, szybko wysłał ją do szatni z wynikiem 6:2.

- 500 and above, no chance - stwierdził po tych meczach. Nie dając najlepszym kobietom żadnych szans w walce z kimkolwiek z Top 500. A za chwilę dodał, że dziś grał jak ktoś z rankingiem 600, żeby w ogóle była jakaś zabawa. Ocenił, że kobiety mają olbrzymie kłopoty z męską rotacją piłki.

Tak czy siak w grze pojedynczej Serena 72-krotnie wygrała turnieje WTA, w tym 23 wielkoszlemowe: US Open 1999, French Open 2002, Wimbledon 2002, US Open 2002, Australian Open 2003, Wimbledon 2003, Australian Open 2005, Australian Open 2007, US Open 2008, Australian Open 2009, Wimbledon 2009, Australian Open 2010, Wimbledon 2010, Wimbledon 2012, US Open 2012, French Open 2013, US Open 2013, US Open 2014, Australian Open 2015, French Open 2015, Wimbledon 2015, Wimbledon 2016 oraz Australian Open 2017. Jest szóstą tenisistką w historii, która w tym samym czasie przodowała w klasyfikacji singlistek i deblistek. Uważana jest za jedną z najwybitniejszych tenisistek w historii tej dyscypliny.

Ostatnią w tej galerii jest STEFFI GRAF: znów French Open, tym razem 1987 - wygrana w wieku 17 lat 357 dni. Steffi jest jedną z najwybitniejszych zawodniczek w historii tej dyscypliny: mistrzyni dwudziestu dwóch turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, mistrzyni Wimbledonu 1988 w grze podwójnej, półfinalistka Wimbledonu 1999 w grze mieszanej, pięciokrotna triumfatorka Mistrzostw WTA w grze pojedynczej i trzykrotna półfinalistka w grze podwójnej, mistrzyni olimpijska w grze pojedynczej z Seulu (1988), jedyna w dziejach zdobywczyni Złotego Wielkiego Szlema (1988), klasyfikowana w rankingu WTA na 1. miejscu w grze pojedynczej (1987) przez rekordową liczbę 377 tygodni i na 3. miejscu w grze podwójnej (1987); dwukrotna zdobywczyni Pucharu Federacji wraz z drużyną Niemiec (1987, 1992), zdobywczyni Pucharu Hopmana 1993 w barwach Niemiec. Żona Andre Agassiego. Tenisistka praworęczna z jednoręcznym backhandem i niezwykle silnym uderzeniem forehandowym. Od 2004 roku członkini Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sław.

Czy Iga Świątek pójdzie w ślady poprzedniczek? Wiele wskazuje, że tak i fachowcy zgodnie podkreślają, że Iga fantastycznie dysponuje tym wszystkim, co każda z tych złotych dziewczyn miała osobno, łącząc ich najlepsze zalety, w nieporównywalną całość. Ma inteligencję Martiny Hingis, błysk Monici Seles, energię Tracy Austin, różnorodność Szarapowej, upartość Vicario, konsekwencję Sereny i regularność Graf. Technicznie jest rzecz jasna jeszcze niedoskonała, ale przecież wszystko jest przez nią. Na koniec pełna lista nastoletnich triumfatorek turniejów Wielkiego Szlema:

1. Evonne Goolagong Cawley, French Open 1971: 19 lat 309 dni
2. Chris Evert, French Open 1974: 19 lat 176 dni
3. Tracy Austin, US Open 1979: 16 lat 270 dni
4. Hana Madlikova, Australian Open 1980: 18 lat 329 dni
5. Steffi Graf, French Open 1987: 17 lat 357 dni
6. Arantxa Sanchez Vicario, French Open 1989: 17 lat 174 dni
7. Monica Seles, French Open 1990: 16 lat 189 dni
8. Martina Hingis, Australian Open 1997: 16 lat 117 dni
9. Iva Majoli, French Open 1997: 19 lat 299 dni
10. Serena Williams, US Open 1999: 17 lat 350 dni
11. Maria Szarapowa, Wimbledon 2004: 17 lat 75 dni
12. Swietłana Kuzniecowa, US Open 2004: 19 lat 76 dni
13. Bianca Andreescu, US Open 2019: 19 lat 83 dni
14. Iga Świątek, French Open 2020: 19 lat 132 dni