Domabor Świętoborzyc Domabor Świętoborzyc
303
BLOG

O nędzy polskiego Kościoła

Domabor Świętoborzyc Domabor Świętoborzyc Religia Obserwuj temat Obserwuj notkę 5

Technicznie rzecz ujmując, Autor tego bloga jest jednym z przedstawicieli tzw. pokolenia JP2 (nie mylić z JP100%). Ten jeden fakt już sam w sobie przemawia na korzyść tezy postawionej w tytule. Ja jednak rozwinę nasz temat, bo wart jest paru słów więcej.

Ktoś może tu przyjść i powiedzieć: "a co ty masz, poganinie, nam o Kościele tu gadać?". Cóż, w Polsce jest wolność słowa, a u mnie wolność wyboru. Możesz przeczytać tę notkę i o niej podyskutować, możesz też zamknąć okienko i już tu więcej nie wracać. Proste to wszystko jak drut.

Kompetencje do wypowiedzi na temat polskiego Kościoła daje mi wychowanie, które wyniosłem z domu. Nie jestem jednym z tych turbolechitów bredzących o Wierze Ojców, podczas gdy ich właśni ojcowie, tudzież ojcowie ich ojców, grzecznie co tydzień z rodziną śmigali do kościółka. Ja także musiałem tam chodzić, aż do pełnoletności. Dlatego coś o tym wiem, i moje wypowiedzi siłą rzeczy bazują głównie na osobistym doświadczeniu sprawy.

Rodzice, jak na dobrych katolików z pokolenia "S" przystało, dbali o moje wychowanie religijne. Odkąd pamiętam ciągali mnie do kościoła, i odkąd także pamiętam - nienawidziłem tego.

Nie chodzi nawet o to, by działa mi się tam krzywda. Po prostu się strasznie nudziłem, i o ile nie przychodziło mi raczej do głowy żeby kwestionować istnienie Boga, wartość wiary i moralność, to sensu siedzenia i słuchania co tydzień o tych samych rzeczach nie widziałem nigdy.

Pamiętam też, że ta nuda, ten stres i te drobne w sumie, lecz w oczach dziecka olbrzymie niedogodności przymusowych praktyk religijnych, skłoniły mnie po raz pierwszy do refleksji nad śmiercią, sensem życia i samobójstwem. Doprawdy, ciężki do zgryzienia orzech musiał mieć mój Ojciec, kiedy 5-6 letni dzieciak podczas powrotu z kościoła stwierdził, że skoro trzeba co tydzień chodzić na mszę, to on by się już wolał nigdy nie urodzić...

Chodziłem też na religię, do salki i w szkole. Zajęcia w salce przykościelnej dla dzieci w wieku wczesnoszkolnym prowadziły jakieś zakonnice. Te lekcje wspominam dość dobrze, bo siostry potrafiły swoimi opowieściami wzbudzić w dzieciach ciekawość, były szczere i zaangażowane, puszczały jakieś filmy. Dawały też kolorowe książeczki i komiksy, generalnie można ich było posłuchać. Niestety, po pierwszej komunii było już tylko gorzej. 

Pamiętam jak na spowiedzi prałat z uśmiechem stwierdził, że w sumie żarcie mięsa w piątek to nie jest już taki wielki grzech i niepotrzebnie to mówię, bo jest akurat dyspensa. Pamiętam to, chociaż miałem wtedy jakieś 8 lat, gdyż jego "niewinne" słowa zasiały mnie wątpliwość w sens tego wszystkiego. Bo po co w ogóle się starać, skoro właściwie nie trzeba?

Z punktu widzenia wiary najgorszą rzeczą jest jednak religia w szkole, na której dosłownie za nic dostaje się szóstki z uśmiechem, które i tak się nie liczą i na nic nie mają wpływu. Religii uczą przeważnie katecheci - osobnicy bez krzty godności, charakteru i autorytetu, niepotrafiący w ogóle nawiązać kontaktu z młodzieżą. Powiedzmy sobie wprost: świeccy absolwenci teologii, którzy nie mieli dość odwagi by wybrać stan duchowny ani dosyć zdolności by zostać na uczelni. Nie mówiąc już o inicjatywie, żeby zmienić zawód i znaleźć jakieś pożyteczne zajęcie.

Absurdalność tej sytuacji jest oczywista dla uczniów, czuć ją niemalże w powietrzu. Dlatego na szkolnej religii zazwyczaj panuje chaos, hałas i syf wręcz nieziemski. Jeden je drugie śniadanie, inny spokojnie przysypia, ci drą się albo się biją, a laski siedzą wtulone iskając nawzajem swe włosy niczym małpy w klatce. Każdy wie doskonale, łącznie z "nauczycielem", że cała ta lekcja religii - a może religia w ogóle - jest tak naprawdę na niby. Na szczęście w szkole średniej dawali ją zawsze na końcu i zamiast do katechety chodziłem do parku na piwko...

Nie chcę się tutaj spowiadać ze swojego życia ani wylewać jakichś osobistych żalów do Kościoła, roztrząsać własnego stosunku do religii i wiary. To moja prywatna sprawa, w dodatku skomplikowana.

Wszystkie te doświadczenia opisuję i przedstawiam wyłącznie w jednym celu: żeby jasno pokazać, że Kościół jaki mamy w Polsce od dawna już nie spełnia podstawowych ludzkich potrzeb, które wiążemy z religią.

Religia, jaka by nie była, ma w społeczeństwie do spełnienia bardzo ważną rolę. Integruje, zapewnia oparcie, daje poczucie porządku i zakorzenienia w tradycji. Wiara - ateizm też jest wiarą - jest częścią tożsamości, którą organizacja i rytuały religijne - niektórzy ateiści też coś takiego mają - pomaga kształtować i umacniać. Tożsamość to także duma, poczucie własnej wartości i sensu istnienia. Udział w życiu religijnym powinien zatem pomagać człowiekowi w odnalezieniu własnego, satysfakcjonującego miejsca w świecie i słusznej drogi życiowej. Słowem, religia powinna wspierać realizację podstawowych społecznych potrzeb człowieka. Jakie to są potrzeby?

Na przykład: poczucie wspólnoty.

U nas w miejskiej parafii jesteś anonimowy. Być może znasz ludzi z widzenia, lecz nic cię z nimi nie łączy. Większość przychodzi tam tylko po to żeby się pokazać, na słowa o znaku pokoju odwraca puste spojrzenie zza nieruchomej maski. Nawet nie raczą cię dostrzec, jesteś dla nich powietrzem. "Do bramy i się nie znamy, drodzy bracia i siostry" - chciałoby się powiedzieć. Na wsi jest pewnie inaczej: na miejsce obojętności wpycha się zawiść i niechęć do dobrze znanego "somsiada"...

Jakże inaczej jest w takim islamie! Tam jesteś naprawdę bratem, ludzie interesują się sobą, pomagają, poznają. U tak pogardzanych przez polską prawicę "miłośników kóz", przynajmniej w Azji Środkowej gdzie mogłem sam to zobaczyć, podczas nabożeństwa masz dyscyplinę i porządek. Mężczyźni kłaniają się równo, zgodnie z komendą, w harmonii. Każdy ma swoje miejsce i widać prawdziwą siłę, siłę tamtejszej wspólnoty. Ta siła przyciąga jak magnes - i ja islamistów rozumiem. To nie jest nasza parafia, gdzie proboszcz znużonym głosem czyta "list duszpasterski" lub jęczy o datki na remont. Tam ludzie są autentyczni i rzeczywiście w to wierzą. Po wszystkim ziomeczki z osiedla siedzą sobie z imamem i w kółku na dywanie popalają shishę. Nie znajdziesz ukrytej pogardy, dystansu, obojętności.

Ktoś może wysunąć argument: u nas też masz wspólnoty! Tak, możesz przyjść na spotkanie z gitar(zyst)ą w roli głównej. Tam grupa nadpobudliwych, niekiedy wyraźnie zaburzonych osób, będzie głośno krzyczała że Jezus ich kocha, "dzieliła się" słowem bożym, robiła różne dziwacznie, "charyzmatyczne" rzeczy. Niewątpliwą zaletą jest tu możliwość zapoznania atrakcyjnych dewotek w celach matrymonialnych i nie tylko, jednakże jeśli mam coś powiedzieć o moralnych właściwościach kobiet z takich środowisk, to przecież z przykościelnej grupy charyzmatycznej wywodzi się m. in. HGW oraz posłanka Pawłowicz...

Dziękuję, postoję na zewnątrz!

Z takim poczuciem wspólnoty - które 30 lat temu zapewne istniało, tyle że przeciw komunie i teraz już dawno go nie ma - łączy się sprawa następna: poczucie przynależności.

Zacznijmy ab origine: dlaczego słowiańskie dziecko ma od małego się uczyć o jakichś "Izraelitach", o bandzie pustynnych pastuchów, z którymi nic go nie łączy? Jak z dumą wyznawać wiarę, która gloryfikuje biedę i nadstawianie policzka? Jak Jezus ubiczowany, a potem przybity do krzyża, ma inspirować dzieci? Czym tutaj można się szczycić? Jak można być dumnym z tej wiary?

A przecież da się do tego podejść także od innej strony: jest motyw Chrystusa Pantokratora na tronie, Archanioł Michał z mieczem, są przedstawienia w sztuce i fragmenty pism pełne godności i siły, których nie trzeba się wstydzić. Są średniowieczne tradycje walki i przekonania o absolutnej przewadze, słuszności oraz wyższości chrześcijańskiej wiary. Tego rodzaju postawa jest żywa do dziś w Prawosławiu...

...jednak z jakiegoś powodu Kościół Katolicki woli epatować swoich wiernych cierpieniem i poniżeniem, tym całym "nie jestem godzien...", przepraszać wszystkich za wszystko! Zamiast wesprzeć i pomóc w marszu życiową drogą, wskazać sens, nadać godność, wzmocnić poczucie wartości - wolą przeczołgać, zeszmacić. Czy to jest religia dla ludzi?

Dla ludzi - a może dla księży? To bardzo wdzięczny temat, ale nie chcę się pastwić. Jak zawsze, świetnie się tutaj sprawdza cytat z Mickiewicza: "naród nasz jak lawa...".

O ile jeszcze wśród szeregowych kapłanów znajdą się ludzie porządni, szczerzy, patrioci, o tyle im wyżej spojrzeć tym więcej pasożytnictwa, oportunizmu, lewactwa i wszelkiej patologii. Polski Kościół wydaje się opuszczony przez hierarchów, którzy zamknęli się we własnym luksusowym światku pseudointelektualnych dysput, "dialogowania" z wrogimi religiami, brylowania w mediach i zakazanych rozrywek.

Mafie i układy pederastów, pedofilów, tudzież zwykłych pasożytów społecznych - taki obraz życia polskich biskupów wyłania się nie tylko z wrogich Kościołowi mediów ale i z relacji moich własnych znajomych, siedzących głębiej w temacie. To wszystko przykryte jest bezbrzeżną pychą i pogardą wobec zwykłych Polaków. Selekcja negatywna w tego rodzaju strukturach to bardzo ciekawa sprawa. Członkowie - właściwe słowo! - homoseksualnego lobby w Kościele mają na siebie haki, więc mocno ze sobą trzymają. I ciągną się tak nawzajem... do góry po szczeblach hierarchii, wycinając normalnych. A jak się któryś postawi, to w mediach mamy aferę i biskup musi przepraszać. Takie są mechanizmy watykańskiego awansu. Można rzec, mamy tu modelową "nadzwyczajną kastę"...

I proszę o chwilę uwagi: myślicie, że nasz święty papież nic o tym wszystkim nie wiedział? Że nie znał swoich kolegów? A może nie miał pojęcia jaki jest episkopat? Nie widział, czy nie chciał widzieć? I kim był, jeśli był ślepy, a kim był jeśli to widział? Zostawiam Was z tym pytaniem, konsekwencje i wnioski wyciągnijcie sami.

Dlaczego ja przed świętami poruszam tu takie tematy? Czy chcę dowalić wierzącym ludziom, Polakom o dobrej woli? Pokopać kogoś kto leży? Wsadzić kij w mrowisko?

Nie da się ukryć, że były kiedyś czasy, kiedy wiara i Kościół dawały Polakom siłę do życia i walki z wrogami. Czy to się właśnie skończyło i bezpowrotnie minęło? Czy polski katolicyzm po prostu się przeżył, zabity przez konsumpcjonizm? A może jest jakaś idea, która nas może połączyć i dobrze przysłużyć się Polsce?

Rodzimowierstwo? Nacjonalizm? Prawosławie? Może powrót do przedsoborowej tradycji? 

Ja odpowiedzi nie znam. Wszystkie pytania powyżej zostawiam tutaj otwarte. Zapraszam do chwili namysłu, i do spokojnej dyskusji. Bez względu na wyznanie lub jego brak życzę też wszystkim szczęścia, spokoju i odpoczynku w ten świąteczny czas...

Tutejszy.

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Społeczeństwo