Dziś w Jamie Michalika, późnym wieczorem, krakowscy poeci obojga płci, odpowiadając na zaproszenie władz miejscowego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich przeczytali swoje wiersze dedykowane, zgodnie z tytułem imprezy, Autorowi „Trzech zim”, który dożył swych sędziwych lat pod Wawelem, przy ulicy Bogusławskiego.
Prezentowane utwory, zgodnie z sugestią organizatorów, miały nawiązywać do wiersza Miłosza „Pierwsze wykonanie”, (1913).
Prosimy, aby wiersze (…) uwzględniały m. in. celebracje epifanicznej chwili, czułość dla świata, sensualnie odczuwalną radość istnienia, wartość powrotów do miejsc i krajobrazów własnych, przyjazną i obcą naturę, rolę wiecznej muzyki kontrastującej z kruchym życiem ludzkim, konsekwencje przymusowego odejścia Galilejczyka i ekstatyczną sztukę chwalącą Dionizosa, rozpoczynającą tragiczny i zbrodniczy wiek XX – pisali prof. Wojciech Ligęza i prezes Gabriela Matuszek, kierując zaproszenie do udziału w tym twórczym przedsięwzięciu. I zaraz swoje oczekiwania precyzowali: Chcemy, by święto poezji łączyło się przede wszystkim z apologią tego, co istnieje, nie z apokalipsą, z ocalającą magią poetyckiego słowa, z odsunięciem na dalszy plan myśli o niszczących siłach historii.
***
Czesław Miłosz
Pierwsze wykonanie
(1913)
Orkiestra stroiła instrumenty, żeby wykonywać Święto wiosny.
Słyszycie te pochody piszczałek, łoskoty bębnów i blach?
Dionizos nadchodzi, wraca długo wygnany Dionizos,
Skończyło się panowanie Galilejczyka.
Coraz to bledszy, bezcielesny, księżycowy
Rozwiewa się, zostawiając nam ciemne katedry
Z barwną wodą witrażu i dzwonnikiem na Podniesienie.
Szlachetny rabbi, który oznajmiał, że będzie żył wiecznie
I ocali swoich przyjaciół, wzbudzając ich z prochu.
Dionizos nadchodzi, błyska oliwno-złoty między ruinami nieba.
Krzyk jego ziemskiej rozkoszy, echo niesie na chwałę śmierci.
więcej: http://waldemar-zyszkiewicz.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=591&Itemid=62
