Schemat rakiety lecącej z prędkością V.
t0 – punkt początkowy impulsów świetlnych
t1 – punkty końcowe impulsów świetlnych
A – zwierciadło półprzepuszczalne kierujące promień światła w kierunku D oraz ku sufitowi B.
B – zwierciadło na suficie.
C – punkt w którym znajdzie się promień (ABC) po czasie t1
D – punkt w którym znajdzie się promień(AD) po czasie t1 (Bliźniak:)
Opis "doświadczenia", które zna chyba już każdy, wysyłam bliźniaka w kosmos:
W punkcie A, laser wysyła impuls świetlny na półprzepuszczalne lustro, które rozdziela ten impuls, jeden w kierunku sufitu (B) oraz drugi w kierunku D (bliźniaka:)
Po upływie czasu t1 impuls świetlny dociera do bliźniaka (D), natomiast impuls odbity od sufitu znajduje się – w ty samym czasie (t1) – dopiero w punkcie C, ponieważ ma dłuższą drogę do przebycia.
Punkt C jest oddalony od punktu D o tyle, o ile dłuższa jest droga od punktu A (poprzez B) w porównaniu do drogi AD, ponieważ światło ma taką samą prędkość. Świadczy to o tym, że w żadnym przypadku prędkość (jakakolwiek) rakiety nie wpłynie na czas w tym układzie.
Jak widzimy, dylatacja czasu Einsteina – nigdy nie wystąpi.
Prędkość rakiety nie powoduje innego, dziwnego, „dylatacyjnego upływu” czasu.
Nie występują żadne paradoksy.
Bliźniak starzeje się identycznie jak jego brat na Ziemi.
TW są błędne.
Rakieta, światło, czas, przestrzeń - zachowują się normalnie (euklidesowo).
