Jesteśmy przyzwyczajeni, że świat porusza się do przodu. Ma to związek z jednokierunkowym upływem czasu. Pan Zefirek chciał popatrzeć na rzeczywistość w sytuacji cofania się czasu. Wybrał jako temat rozważań tendencję wsteczną.
Chciał zbadać, czy powrót to idealne cofanie się w krokach rozwoju, czy wybór całkiem nowej ścieżki. Doszedł do wniosku, że start zaczyna się w innej postaci, nie wszystkie zmiany są odwracalne, więc nie można wracać po swoich śladach. Zatem tendencja wsteczna była progresem, a nie regresem. Pojawia się zatem pytanie, czy wsteczny bieg czasu jest możliwy do zbadania, jeśli nie ma dowodów na cofanie się czasu.
Panna Wiola zadawała pytania naiwne. Tym razem zadała pytanie wartościowe: czy czas nie jest tylko osią, na której układamy zdarzenia w kolejności ich występowania. Można tylko wracać po zapisie zdarzeń, a nie po zdarzeniach, które już przeminęły. Zdarzenia można było zapisać w czterech wymiarach, zrobić mapę. Pan Zefirek zastanawiał się, czy coś może występować w dwóch miejscach na raz. Rozsądek sugerował, że nie, że mogą tylko współwystępować kopie. To sugerowałoby istnienie wielowymiarowego lustra. pomysł z początku idiotyczny, ale mający potencjał.
Ten kto uważał, że istnieją światy równoległe nie brał pod uwagę faktu, że może być jeden świat, tylko w większej ilości wymiarów, których naszymi zmysłami nie jesteśmy w stanie dostrzec.
Tendencja wsteczna jawiła się jako fenomen pamięci, umysł puszczał film od końca. Ale to był tylko film, tylko zapis.
