Nie każdy bodziec inspiruje. Nie każdy bodziec uruchamia cenny proces twórczy. Przebodźcowani będziemy się wycofywać. Są bodźce, które zamykają proces twórczy. Warto zbadać rolę emocji w inspiracji, nie wiem czy pomagają czy przeszkadzają. Na pewno nadają znaczenie. Warunkiem cennej inspiracji jest wypoczęty umysł i nuda.
Proponuję budowanie map poznawczych swojej wiedzy, czerwonym kolorem zaznaczałabym przewidywane braki, miejsca, w których naszym zdaniem powinno coś być, a my tego jeszcze nie znamy.
Świat można zamapować, węzłami będą fenomeny, wiązaniami relacje.
Mnie inspirują nieoczekiwane zestawienia np.: porzucony przez obcego człowieka; mijamy się nie żywi nie martwi; na krawędzi dobrobytu. Zestawienia te pojawiają się przy swobodnym uwalnianiu wiersza. Potem mogę się nad nimi zatrzymać i spróbować rozwinąć wychwyconą myśl. Cenne spostrzeżenia są kroplą w morzu przeciętnych.
W inspiracji realizujemy trzy etapy: uwalnianie, formułowanie i ocenę. Ocena nie może blokować uwalniania. Uwalniać możemy śmieci, banały, musimy nauczyć się przepływu, który ocena blokuje. Dopiero kolejnym etapem jest przepływ sterowany przez poddane badaniu fenomeny.
Ten tekst jest uwalnianiem przepływu w badanym zagadnieniu: inspiracja. Są tu banały, są też nieoczekiwane sformułowania, które niosą ze sobą potencjał. Ja nie oceniam, by nie blokować przepływu.
Wartościowa inspiracja powinna uwalniać głęboki przepływ (inni nazywają go natchnieniem). Wewnętrzny krytyk jest główną blokadą przepływu. Zauważmy, że łańcuch skojarzeń zawsze zaczyna się od banalnych (dostępnych w pamięci), by w kolejnych ogniwach uwalniać te rzadziej używane, a z czasem uwolnić coś całkiem nowego.
Moją techniką inspiracji jest losowanie 3 pojęć i badanie związków między nimi. Proponuję by badacz na losach wpisał pojęcia z obszaru badań. Losujemy 3 i mamy za zadanie rozwinąć wylosowany temat. Uwalniamy kierowany przepływ, kształcimy nowe umiejętności, które potem, w sposób celowy, wykorzystamy we właściwych badaniach. Problemem jest nasza skłonność do wyciągania skojarzeń z pamięci, wiedzy. Ja nie pamiętam, więc tworzę skojarzenia.
Powtórzę banał: na ścieżkach nieuczęszczanych spotykamy nowe. Mamy problem ze znalezieniem ścieżek nieuczęszczanych. Tu jest miejsce dla inspiracji. Postuluję, że moja Panstrukturalna Teoria Wszystkiego, jako źródło pytań strukturalnych, jest bogatym zbiorem inspiracji dla badacza.
