Autor: Jadwiga Magnuszewska
Inspiracja korzysta z mechanizmów skojarzeń. Bodziec aktywuje sieć skojarzeń. Wynikiem jest stara myśl wydobyta z pamięci lub nowa, wykreowana myśl. Osoby o aktywnej wyobraźni tworzą nowe myśli na matrycy wzbudzonych skojarzeń. Czasem twórca korzysta z kilku źródeł skojarzeń, dzieło jest wówczas kompilacją pomysłów.
Czym innym jest inspiracja głęboka. Taka, która przekracza granice, która odkrywa prawa rządzące światem.
Postuluję, że bazuje na lukach, uzupełnia białe plamy w zgodzie z sąsiadującymi obszarami.
Postuluję, że wiąże fakty w spójne historie.
Czytając wiersze spotykam się z nieoczywistymi sformułowaniami, np.: siłownia wrażeń. Każde słowo oddzielnie ma znane, oczywiste znaczenie, nie inspiruje. Razem wzbudzają dyskomfort poznawczy, który skłania do rozszyfrowania sformułowania. Dzięki temu wzbudzeniu próbujemy stworzyć model poznawczy siłowni wrażeń, jako emocjonalnego wzmocnienia, które zwielokrotnia doznania.
Wartościowsze są sformułowania, które nie są budowane sztucznie, ale są głosem podświadomości. Takie sformułowania pozwalają budować modele nieznanych fragmentów prawdy. Autor sformułowania mającego źródła w podświadomości ma nieustrukturyzowane dane, które czytelnik może wzbudzić u siebie, jeśli ma te same doświadczenia.
Głęboka inspiracja bazuje na nieuświadamianych strzępach wiedzy. Bodziec tylko uaktywnia to, co w pamięci niejawnej już było. Dlatego nie możemy zainspirować się w dziedzinie, z którą nie mieliśmy wcześniejszego kontaktu.
Dwurzeczownikowe określenie (siłownia wrażeń) wskazuje byt o nowej naturze, istniejący w nowym zakresie. Umysł na bazie dwóch kontekstów tworzy nowy byt, którego charakterystyka jest kompilacją tych kontekstów. To jest stworzenie nowej reprezentacji umysłowej, a to jest inspiracja głęboka.
Komentarze