Proszę Państwa, minął rok od wprowadzenia ustawy antynikotynowej. Dokładnie rok temu wystukałam notkę:
Zakaz palenia, czyli koniec chucha?
Wczorajszy dzień Sylwestrem był dla palaczy. Od dziś Nowa Era.
Na szczęście dla mnie jestem poza tematem, bo poza nałogiem.
Ale palacza mam w domu.
Teoretycznie w domu, bo pali na balkonie. Zawsze.
Hasbend dbający jest o to, aby nas nie zatruwać, przykładu młodemu nie dawać, nie smrodzić i nie śmierdzieć.
Ale nie da się, no!!!
Śmierdzą ciuchy, włosy, chuchy...
"Tata, weź tego chucha papierosianego" - prosi młody, a mojemu serce pęka. Widać słabo, bo nałóg zwycięża ciągle.
Z ulgą przyjęłam zakaz. Teraz to jeszcze pikuś, ale z biegiem lat, z biegiem dni - ograniczymy palenie wśród tłumu, bo jak wiadomo, dostępność zwiększa spożycie.
Brak dostępności to mniejsze spożycie: "Żonko, w pracy dwa tylko spaliłem". Może naiwnie, ale duże nadzieje wiążę z tym zakazem.
Cieszę się też, że coraz mniej narażona będę na chuchy obcego pochodzenia.
Czego wszystkim życzę.
__________________________________________________________
No i co się zmieniło?
Ano można zjeść bez dymu, napić się kawy bez smrodu, przejechać pociągiem bez dymka...
Nie można za to wysiusiać się bez lizolu, bo dym papierosowy go zabija, wejść gdziekolwiek bez zaciągnięcia się dymem papierosowym palących przed wejściem gdziekolwiek, postać na balkonie bez wozducha....I nadal śmierdzi jak śmierdziało.
Do przeczytania za rok - ale nie wydaje mi się, żeby coś więcej.
