Arogancka Głupota pod rękę z Przesądem tańczyły

Arogancka Głupota pod rękę z Przesądem tańczyły

Na początek wprowadzenie i kilka szczegółów definicyjnych
Przesąd to wg słownika PWN „2. «mocno zakorzenione, błędne przekonanie», natomiast Głupota to «brak wiedzy lub bezmyślność; też: przejaw czyjejś bezmyślności»

To co przewija się przez cały dokument, czyli ekstremizm lewicowy w postaci na przykład wiary w istnienie czegoś określanego, jako: gender. Jest to niemal klasyczny przykład przesądu, gdyż, empirycznie każdy z nas jest w stanie potwierdzić bzdurność takiego poglądu, błędnie określanego jako ideologia, lub co tym bardziej kuriozalne jako nauka. Ideologia, ponownie za słownikiem PWN to «system poglądów, idei, pojęć jednostki lub grupy ludzi», a wiara w istnienie gender nie zawiera czynnika systemowości, natomiast nauka, to «zespół poglądów stanowiących usystematyzowaną całość i wchodzących w skład określonej dyscypliny badawczej», czego w żaden sposób poglądowi o istnieniu gender przypisać się nie da…

Po tym krótkim wprowadzeniu zajmę się zwycięstwem aroganckiej głupoty tłoczącej przesądy, nad logiką klasyczną

W dniu 6 lutego 2015r. posłowie przegłosowali „Konwencję Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej”
Dla chętnych do zapoznania się z całością dokumentu link http://amnesty.org.pl/uploads/media/konwencja_przemoc_wobec_kobiet.pdf.
Dokument w swym tytule, pozornie wydaje się potrzebny i ze wszech miar słuszny, niestety przysłowiowy diabeł tkwi w szczegółach:

W artykule 3 pkt c możemy przeczytać „„płeć społeczno-kulturowa” oznacza społecznie skonstruowane role, zachowania, działania i atrybuty, które dane społeczeństwo uznaje za odpowiednie dla kobiet lub mężczyzn”, cóż oznaczają te sformułowania? Nie mniej ni więcej, ale wprowadzenie, jako obowiązującej zasady myślenie o płciach i rodzinie, w ramach ideologii neomarksistowskiej drugiej fali, a mianowicie, to pogląd o istnieniu roli społecznej i kulturowej o nazwie „gender”, ma być podstawowym wyznacznikiem, tego co należy uważać, oraz stanowić podstawę tworzonego w zakresie powiązanym prawa. Rzecz sprowadza się więc do tego, że jeżeli jakiś mężczyzna, jest źle traktowany przez swą żonę, może ogłosić się kobietą, domagając się z tego powodu użycia aparatu opresyjnego państwa, taki jest praktyczny skutek wspomnianego przepisu.

Kolejna dawka ideologii Marska, która uległa dwukrotnej „przepierce” przewija się w całym dokumencie wielokrotnie, a zasadza się na „teoriach równościowych”.
Artykuł 4 przynosi następujące sformułowania:
„2. Strony potępiają wszelkie formy dyskryminacji kobiet i podejmują niezwłocznie niezbędne środki prawne i inne w celu jej zapobiegania, w szczególności:
- włączenie do krajowych konstytucji i innych właściwych aktów prawnych zasady równouprawnienia kobiet i mężczyzn oraz zapewnienie realizacji tej zasady w praktyce;
- zakaz dyskryminacji kobiet, także poprzez zastosowanie sankcji, tam, gdzie okaże się to konieczne;
- obalenie praw i praktyk dyskryminacyjnych wobec kobiet.”
W tym przypadku również występuje pozorna słuszność, nikt przy zdrowych zmysłach, nie stwierdzi, że kobiety mogą być w jakikolwiek sposób dyskryminowane, niestety, o tym, czym jest wspomniana dyskryminacja, nie decyduje logika, ale krzykliwe i agresywne feministki…

Co więcej znajduje to pogłębienie w kolejnej dawce neomarsistowskiej ideologii w ustępie trzecim: „Wdrożenie przepisów niniejszej konwencji przez Strony, w szczególności środków chroniących prawa ofiar, zostanie zagwarantowane bez dyskryminacji ze względu na: płeć biologiczną, płeć kulturowo-społeczną, rasę, kolor skóry, język, religię, poglądy polityczne i inne, pochodzenie narodowe lub społeczne, przynależność do mniejszości narodowej, własność, urodzenie, orientację seksualną, tożsamość płciową, wiek, stan zdrowia, niepełnosprawność, stan cywilny, status uchodźcy lub migranta lub inny.” 
Znajdziemy tutaj obok rzeczy nie rażących chyba nikogo, takie „kwiatki”jak „płeć kulturowo-społeczna”, czyli wspomniany wcześniej pogląd o istnieniu tzw „gender”, mamy „orientację seksualną”, czyli jeżeli jakiś homoseksualista zażądałby prawa do adopcji, państwo będzie zmuszone, temuż się przychylić. „status uchodźcy, emigranta, lub inny”, z tych znowu słów wyziera znowu wiara w dobroczynność tzw. „Multikulti” 

Jakby tego było jeszcze zbyt mało, art. 6 konwencji zajmuje się tylko i wyłącznie, tym w co postępowy lewicowiec jest zmuszony wierzyć, czyli gender „Artykuł 6
Polityka uwzględniająca kwestie płci społeczno-kulturowej
Strony podejmują się uwzględnienia perspektywy płci społeczno-kulturowej we wdrażaniu i ocenie wpływu zapisów niniejszej konwencji oraz promowania i skutecznego wdrażania polityki równouprawnienia pomiędzy kobietami a mężczyznami oraz wzmocnienia pozycji kobiet.”

Artykuł 7 skupia się na kwestiach organizacyjnych „Kompleksowe i skoordynowane strategie polityczne” i natomiast artykuł 8 na finansowych zjawiska „Zasoby finansowe”, Artykuł 9 nakazuje wspierać organizacje lewicowych ekstremistów „Organizacje pozarządowe i społeczeństwo obywatelskie”, natomiast art. 10 nakazuje utworzenie odpowiedniego urzędu zajmującego się wdrażaniem konwencji „Instytucja koordynująca”, artykuł 11 wskazuje dodatkowe zadania tworzonej administracji „Gromadzenie i analiza danych”

Agresja lewicy znajduje ujście w art. 12 „Ogólne zobowiązania”, gdzie nakazuje powszechność propagandy promującej poglądy skrajnej lewicy, jednocześnie wprowadzając penalizację innych. Artykuł 13 „Podnoszenie świadomości społecznej” skupia się na odpowiednim umocowaniu działalności propagandowej. Artykuł 14 znowu nakazuje obowiązek szerzenia propagandy lewicowej w szkole „Edukacja”, w artykule 15 wskazuje się jak należy kształcić kadry propagandystów lewicowych „Szkolenie specjalistów”

Uwaga artykuł 16 zajmuje się tym o czym może stanowić tytuł konwencji (to cos niecodziennego w treści dokumentu) „Interwencja profilaktyczna i programy leczenia” – gdzie wskazuje się, jak należ traktować sprawców przemocy.

Artykuł 17 nakazuje cenzurę opartą na ideologii lewicowej, oraz nakaz szerzenia przez prywatne media tejże ideologii „Udział sektora prywatnego i mediów”

Artykuły 18-26 zajmują się obok obowiązkowej propagandy, również wsparciem dla poszkodowanych przemocą.    

Artykuł 27 wskazuje obowiązek nakłaniania do donosów „Zgłaszanie”, natomiast artykuł 28 wprowadza swoiste kuriozum: donosu specjalisty „Zgłaszanie przez specjalistów”

Kolejne artykuły skupiają się na technice pozywania i uzyskiwania odszkodowań (w tym od Skarbu Państwa – to nie jest żart), art. 29 Pozwy cywilne i środki prawne, art. 30 „Odszkodowanie”

Artykuł 31 jest podobnym rozwiązaniem, jakie zawarte jest w naszym prawie  rodzinnym „Opieka nad dzieckiem, prawo widzenia z dzieckiem i bezpieczeństwo”

Artykuł 32 skupia się nad czymś czego polska od setek lat nie zna, ale co zdarza się w państwach basenu Morza Śródziemnego, oraz gettach imigranckich, a mianowicie „Cywilne konsekwencje wymuszonych małżeństw”, podobna rzecz powtórzona jest w artykule 37 „Wymuszone małżeństwa”, podobna rzecz ma miejsce w przypadku artykułu 41 „Niedopuszczalne usprawiedliwienie zbrodni, w tym tak zwanych „zbrodni honorowych””

Artykuł 33 powtarza w sposób ogólny coś, co jest zawarte w polskim ustawodawstwie „Przemoc psychiczna”, podobnie artykuł 34 „Nękanie”, artykuł 35 „Przemoc fizyczna”, w przypadku artykułu 36, nie istnieje ani jeden chyba w Europie przypadek kraju, w którym regulacje by nie obowiązywały „Przemoc seksualna, w tym gwałt”, podobnie jak artykuł 40 „Molestowanie seksualne” i związane z nimi, a określone w artykule 41 „Współudział, podżeganie i usiłowanie”

Artykuł 38 pochyla się nad problemem jaki nigdy w Europie nie istniał czyli „Genitalne okaleczanie kobiet”

Artykuł 39 „Wymuszona aborcja i wymuszona sterylizacja”, to akurat europejskie dziedzictwo XX wieku, mające nadal powszechne zastosowanie, nazywane obecnie „humanistycznymi osiągnięciami” – vide masowe nakłanianie do aborcji niepełnoletnich w kraju pomysłodawcy tych rozwiązań, czyli Francji

Artykuł 43 skupia się nad „Uznawaniem przestępstw karnych”, 44 właściwością miejscową

Artykuł 45 nakazuje ekstradycję skazanych, inwigilację skazanych, oraz pozbawienie praw rodzicielskich, w artykule 46 wskazane są okoliczności obciążające przy orzekaniu wyroku

Artykuł 47 „Wyroki wydawane przez drugą Stronę” – nakazują taką samą wagę wyroków wydawanych w innych państwach

Artykuł 48 wprowadza „Zakaz stosowania obowiązkowych alternatywnych procesów rozstrzygania sporów lub orzekania sądowego”, co należy tłumaczyć, jako zakaz polubownego rozstrzygania sporów w sądzie, oraz wymuszenie płatności odszkodowań lub alimentów

Rozdział VI – Wykrywanie, ściganie, procedury prawne i środki ochronne, gdzie w artykule 49 w ustępie 1 ma być zagwarantowanie sprawności procesu związanego z przemocą, natomiast w ustępie 2 nakazuje państwom respektującym konwencję dostosowanie prawodawstwa do lewicowego ekstremizmu w formie ideologii gender.

Artykuł 50 określa „Szybką reakcja, zapobieganie i ochrona” w sprawach związanych z przemocą i przepisami konwencji.

W artykule 51 „Ocena ryzyka i zarządzanie ryzykiem” autorzy zajmują się ograniczeniem ryzyka jakie mogą ponosić ofiary przemocy i w kolejnych 52 wprowadza „Wyjątkowe zakazy kontaktowania się”, a w artykule 53 „Zakaz zbliżania się lub nakaz ochrony”

Artykuł 54 „Dochodzenie i dowody” wprowadza absurdalną pod względem prawnym zasadę niedostarczania dowodów przez domniemanych poszkodowanych, co sprowadza się w praktyce do promocji praktyki oszczerstw, ogłupienie wytryska silniej w artykule 55 „Postępowanie bez wysłuchania strony przeciwnej i postępowanie prowadzone z urzędu”, gdzie wskazuje się, że w przypadkach wymienionych w Artykułach 35, 36, 37, 38 i 39, w razie wycofania przez domniemaną ofiarę zarzutów, postępowanie toczyło się dalej z urzędu

Artykuł 56 wymienia szczególne „Środki ochrony”, artykuł 57 nakazuje sponsorowanie przez państwo pomocy adwokata

Artykuł 58 wprowadza „Zasada przedawnienia”, która de facto wprowadza nieprzedawnianie się czynów wymienionych w Artykułami 36, 37, 38 i 39
Artykuł 59 „Miejsce pobytu” wprowadzając ofiarom możność dowolnego przemieszczania się i pobytu na koszt miejscowego podatnika (zwłaszcza w przypadku zmuszanych do małżeństwa)

Kolejnym absurdem jest Artykuł 60 „Wnioski o azyl uwarunkowane płcią społeczno-kulturową”, zapewne autorom wydawało się, że gdzieś w krajach trzeciego świata, jest ktoś wierzący w ideologię gender…, co w przypadku Artykułu 61 „Zasada non-refoulement” sprowadza się do tego, że, gdy jakiś islamski terrorysta poda się, ze kulturową kobietę, nie będzie go można wydalić z krajów UE

Rozdział VIII – „Współpraca międzynarodowa”, wskazuje w artykułach 62 ścisłą współpracę krajów, oraz to, że domniemana ofiara może złożyć doniesienie/pozew będąc w innym kraju, co w połączeniu z zaocznością postępowania, nakazem niestosowania dowodów w sprawie (wątki seksualne) oraz nakazem ekstradycji, sprowadza się do tego, że jeżeli ktoś mściwy, wyjedzie do innego kraju, może oskarżyć inną osobę o przemoc seksualną, nie dając żadnych dowodów, a sąd powinien skazać domniemanego sprawcę, a następnie wymusić jego ekstradycję i uwięzić
Artykuł 63 „Działania na rzecz osób zagrożonych”, sprowadza się do informowanie przez państwa związane konwencją do wszelkiej pomocy i współpracy w razie zagrożeń (sprawy seksualne), w artykule 64 nakazana jest pomoc prawna poszczególnym państw

Artykuł 65 nakazuje ochronę danych osobowych

Rozdział IX – „Mechanizm monitorujący” wprowadza coś co może przerażać, a mianowicie instytucję Grevio: „Zadaniem Grupy ekspertów ds. przeciwdziałania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (zwanej dalej „GREVIO”) jest monitorowanie wdrażania przez Strony niniejszej Konwencji.”, artykuły 66, 67, 68, 69, 70 reguluje sposób i zasady działania tej lewicowej nadpolicji, pilnującej poszczególne kraje konwencji

Artykuły 71-81 to przepisy wprowadzające i techniczne
Załącznik nr reguluje zasady immunitetu członków GREVIO