Biblio, ojczyzno moja

Biblio, ojczyzno moja, Biblio, moja ziemio polska,

Galilejska I franciszkańska,

O wy, Księgi mojego dzieciństwa,

Pisane dwujęzyczną mową, Polską hebrajszczyzną,

Hebrajską polszczyzną, Dwumową Świętą I jedyną.

Gdy ma się ku zachodowi

I z lipy przed moim domem opadają liście,

Siedzę nad Tobą, Biblio,

I wywołuję z Twoich wersetów Wszystkich najlepszych,

Którzy są dla mnie niedościgłym wzorem,

Wszystkich najpiękniejszych,

Których podziwiam,

Wszystkich szlachetnych,

Którym nie umiem dorównać, Biblio,

Mówiąca do mnie głosem napomnienia

I głosem nagany, I głosem gniewu, I głosem kary,

I głosem potępienia, I głosem przestrogi, I głosem sumienia,

Biblio, Sprawująca nade mną Sąd.

Gdy ma się ku zachodowi,

A z lipy przed moim domem opadają liście,

Patrzysz na mnie Oczami Ojca i Syna,

i Ducha Świętego, Oczami moich praojców,

Oczami mojego dziadka,

Oczami mojej żony,

Oczami moich umiłowanych poetów,

Oczami Jana z Czarnolasu,

Skargi i Anhellego.

Wołasz do mnie z głębokości Psalmem krematoriów,

Płaczem nad ruinami walczącej Warszawy,

Lamentem nad zwłokami spalonego getta,

Pamięcią Oświęcimia, Treblinki, Majdanka,

Jeremiaszowym jękiem

Moich w dwójnasób umęczonych Dziejów.

 

Wszystko jest w Tobie, Cokolwiek przeżyłem.

Wszystko jest w Tobie, Cokolwiek kochałem. Wszystko.

Cały żywot własny Człowieka,

Żyjącego w nawiedzonym przez szatana Wieku.

Zaplątany w jego sprzecznościach,

W szaleństwach I w kłamstwach,

Jak Absalom w gałęziach wisielczego dębu

, Na Tobie uczyłem się żyć.

Na Tobie uczyłem się czytać,

Na Tobie uczyłem się pisać,

Na Tobie uczyłem się myśleć,

Na Tobie uczyłem się prawdy,

Na Tobie uczyłem się prosić

o odpuszczenie grzechów,

Na Tobie uczyłem się kochać,

Na Tobie uczyłem się mądrości,

Na Tobie uczyłem się przebaczenia,

Na Tobie uczyłem się pokory,

Na Tobie uczyłem się modlić.

Jeżeli jednak nie nauczyłem się żyć,

Jeżeli nie nauczyłem się czytać,

Jeżeli nie nauczyłem się pisać,

Jeżeli nie nauczyłem się myśleć,

Jeżeli nie nauczyłem się prawdy,

Jeżeli nie nauczyłem się prosić

o odpuszczenie grzechów,

Jeżeli nie nauczyłem się kochać,

Jeżeli nie nauczyłem się mądrości,

Jeżeli nie nauczyłem się przebaczać,

Jeżeli nie nauczyłem się pokory,

Jeżeli nie nauczyłem się modlić,

Moja wina, Moja wina,

Moja bardzo wielka wina.

Już ma się ku zachodowi,

Z lipy przed moim domem opadają liście.

Ludzie z mojego życia bezpowrotnie odchodzą,

Grobów jest więcej niż żywych przyjaciół,

Nawet spłowiał atrament na matczynych listach,

Pisanych do mnie nocą z dzielnicy pogromu.

A ja siedzę nad Tobą, Biblio,

I uczę się śmierci.

Może tego jednego w końcu się nauczę. *

 

 

 

Takie było Twoje ukrzyżowanie, Boże

Takie było Twoje ukrzyżowanie, Boże,

Chociaż na pewno odbyło się ono inaczej,

Niż ja to opisałem niezdarnym piórem.

Jak trudno opisać Twoją śmierć, Boże. Jak trudno.

Nie jestem Adamem od Świętego Wiktora.

Ale to jeszcze nie wszystko.

Jest między Nami sprawa, którą muszę ujawnić,

Aby ujawnione zostały wszystkie przyczyny

Twojego męczeństwa.

Brak wśród nich Mojego grzechu.

Grzechu nie popełnionego.

Chociaż nie byłem pięciopalcą dłonią sługi Annasza,

Chociaż nie narzuciłem na

Twoje ramiona Szkarłatnego płaszcza,

a w ręce Twoje Nie wetknąłem bambusowej trzciny,

Chociaż nie byłem wśród gawiedzi,

Która domagała się Twojej śmierci –

Ale moja nieobecność

była tylko pozorna.

Urodziłem się dwa tysiące lat później.

Gdybym żył za Twoich czasów, w Jerozolimie,

Na pewno bym wołał: „Krew Jego na nas i na syny nasze!”

I krzyczał: „Zstąp z krzyża!” A potem wróciłbym,

Boże, do domu, do domu mojej beznadziejności,

Dźwigając na ramionach Twoją wełnianą szatę,

Której jakość badałem palcami.

Ta możliwość grzechu męczy mnie i upokarza.

Albowiem dobrze znam siebie.

Nie odważyłbym się krzyczeć w Twojej obronie

Ani głośno sprzeciwiać się wyrokowi.

Jestem małym człowiekiem,

po trochu tchórzem, Po trochu egoistą,

po trochu drwiącym łotrem,

Który woli żyć wśród cielców,

przeżuwających pustynię,

Niż umrzeć za samotną prawdę.

Dlatego przebacz mi tę moją bolesną świadomość,

Dlatego przebacz mi tę gorzką możliwość,

Tę jeszcze jedną przyczynę Twojej śmierci,

Tę przyczynę, o której Ewangeliści zapomnieli,

Tę przyczynę, o której Ewangeliści nie piszą,

Tę przyczynę, o której Ewangeliści milczą.

Przebacz mi, Boże, grzech nie popełniony. *

 

 

 

 

Litania o zbawienie od głupoty

 

 

 

 

 

Zbaw nas od głupoty, Panie!

Jesteśmy solą zwietrzałą i bezużyteczną.

Nie umiemy żyć, Nie umiemy myśleć,

Nie umiemy patrzeć, Nie umiemy słyszeć,

Nie umiemy niczego przewidzieć,

Nie umiemy z nieszczęść Wyciągnąć zbawiennych nauk,

I tak wspinamy się – Zgraja ludzi

Opętanych żądzą zdobywania – Po stromej drabinie złudzeń,

A jej szczeble pękają i łamią się

Pod ciężarem naszych nierozważnych kroków.

Czyniąc wszystko na przekór zdrowemu rozsądkowi

I przyrodzonej skłonności do trwania,

Idziemy urojoną drogą Do urojonego celu,

W klęskach naszych upatrujemy zwycięstwa,

W zwycięstwach nie widzimy zarodków klęski,

W nonsensie upatrujemy sens, A mowę,

Ten przywilej i chlubę naszego wybraństwa

Uczyniliśmy narzędziem pustej paplaniny I brzydoty,

I jadowitego kłamstwa,

Na którym usiłujemy zbudować Wielkość człowieka.

Boże nieskończonej mądrości,

Stworzycielu doskonałego kosmosu

I najpiękniejszej ziemi,

Nieśmiertelnej duszy I mózgu,

I szarych komórek, I pięciu zmysłów,

I wolnej woli,

Wyzwól nas z drapieżnych szponów głupoty

Tej czarnookiej kusicielki,

Wabiącej nas na wszystkich rogach historii

Jak na rogach ulic,

Od tej sprawczyni

Naszych błazeńskich zamiarów i czynów,

I upadków, I jałowego życia,

I daj nam mądrość oczyszczenia,

Nam, Synom ziemi, Soli zwietrzałej i bezużytecznej. *

 

 

 

 

 

Madonna ateistów

 

 

 

 

Czuwam nad tymi,

Którzy nie wierzą W mojego Syna.

Pragnę im pomóc. Są moimi dziećmi.

Jak wszyscy.

Chociaż nic o tym Nie wiedzą.

Modlę się.

Modlę się Za tych,

Którzy się nie modlą.

Gdy krwawią, Moją modlitwą

Jak bandażem Owijam ich rany.

Gdy toną, Rzucam im Moją modlitwę

Jak pas ratunkowy.

Gdy umierają,

Z mojej modlitwy Czynię wezgłowie

Dla ich zmęczonej Skroni.

A potem biorę do ręki Ich syczące popioły.

I kładę je U stóp mojego Syna.

I błagam Go O miłosierdzie Dla próchna.

Dla przeczących Dla niewierzących.

Dla nie istniejących.

Mówię: Stwórz ich,

Mój Synu najukochańszy.

Wypełń ich Swoją treścią.

Natchnij ich Swoją wiecznością.

Rozpal ich Swoją męką.

Niech będą Twoim cierniem.

Niech będą Twoim krzyżem.

Umrzyj za nich. Umrzyj jeszcze jeden raz.

Jeszcze raz. Ostatni raz,

Mój Synu najukochańszy.

Błaga Cię o to Twoja Matka.

Błaga Cię o to Madonna ateistów.

 

Roman Brandstaetter

 

 

 

 

ŹRÓDŁO – TADEUSZ_K   z portalu  ” Polskim Tekstem”