Cite du vin
Nie samym chlebem i winem człowiek żyje. Choć w czasie tygodniowego pobytu w Bordeaux wypilem nieprzeciętną ilość nienajgorszego wina i jedną butelkę cydra, to nie był to czas tak do końca bezproduktywny. Cydra wypiłem, aby wesprzeć bretońską tradycję, nie udają im się winnice, a pić się chce. Cóż, jabłka też się nadają, tylko ten voltaż. 2,5 - 3,5 volta to za słabe napięcie, jak dla mnie. Ja mam uprawnienia SEP na wyższe napięcia. Zatem nie tylko myszkowałem pośród regałów z winem, ale i zażywałem ruchu za sprawą biedrona.
Most Chaban - Delmasa
On jest naprawdę ruchliwy, ciągle by gdzieś latał, aż do wyczerpania. W Bordeaux było nie inaczej. Wyciągnął mnie do bazy Kriegsmarine... i to aż dwa razy. Raz nie był usatysfakcjonowany z powodu niskich chmur i słabego Słońca. Za drugim razem poszło nieco lepiej. Baza Betasom zrobiła na biedronie ogromne wrażenie. Wszystko niemal w stanie jak w 1945 roku.
Skąd wzięły się takie monstrualne konstrukcje w spokojnej marinie nad Garonną ?
Podbój Polski i Francji nie dał Niemcom pełnej satysfakcji. Oczywiście nie było to spowodowane słowami Mołotowa, który składając wizytę przyjaźni w Berline jesienią 1940 roku, kąśliwie zauważył po alarmie bombowym, że ta Europa nie do końca podbita skoro musicie chować się po piwnicach na widok brytyjskich samolotów.
Coś trzeba było z tym zrobić. Jedynym rozwiązaniem było pokonanie tych, którzy zakłócali spokój berlińczykom i narażali dumę Göringa na jakieś durne podśmiechujki towarzysza Mołotowa. Droga do podboju Angli wiodła poprzez - wybombardowanie jej z wojny - jak mawiał Göring i poprzez przecięcie strumienia konwojów z amerykańskimi dostawami sprzętu wojennego, paliw, surowców i żywności. Do tego była potrzebna Kriegsmarine i francuskie bazy nad Atlantykiem.
Możliwości operacyjne Kriegsmarine były do 1940 roku bardzo ograniczone z powodu dystansu dzielącego bazy w Hamburgu, Bremie, Świnoujściu czy wreszcie z Gdyni, od obszarów operacyjnych na Atlantyku i Morzu północnym. Sytuacja zmieniła się wraz z podbojem Francji i przejęciem baz marynarki francuskiej. Mapa Francji z tego okresu to centralna i południowa Francja administrowana przez kolaborantów z Vichy, północ zaś i wąski pas wzdłuż Atlantyku, aż po Pireneje to terytorium okupowane. Ten pas to właśnie porty Brest, Saint - Nazaire, Lorient, La Rochelle i Bordeaux.
Stąd zaczęła się prawdziwa Bitwa o Atlantyk. Tu - do willi Kerlilon po rybnym potentacie, niedaleko bazy Lorient - przeniósł się Dönitz ze swoim sztabem i stąd, od jesieni 1940 roku, kierował atakami wilczych stad na Atlantyku i Morzu Północnym. Jednak po brawurowym rajdzie brytyjskich komandosów i Royal Navy na Saint - Nazaire w 1942 roku przenosi się w bardziej bezpieczne miejsce do Paryża. Hitler obawiał się o bezpieczeństwo swojego najzdolniejszego Grossadmirała.
Twórcy taktyki wilczych stad. Czy wojna z konwojami na Atlantyku była do wygrania ? Czy jak twierdził Dönitz : trzysta U - bootów plus wsparcie lotnictwa przecięłoby strumień amerykańskich dostaw ? Na samoloty oczywiście nie mógł liczyć, bowiem słynne powiedzenie Göringa - wszystko co lata należy do mnie - na silne lotnictwo morskie nie pozwalało. Czy błąd Hitlera i wycofanie części U - bootów na obszar operacyjny Morza Śródziemnego, uwikłanie się w wojnę w Afryce, miało wpływ na klęskę Dönitza ? Oczywiście nie. Wojna o Atlantyk była nie do wygrania z uwagi na potencjał gospodarczy USA i z uwagi na tonaż brytyjskiej marynarki wojenne oraz możliwości brytyjskiego lotnictwa.
U 995 to jeden z czterech zachowanych niemieckich U-bootów i jedyny U-boot typu VIIc/41. Z ogólnej liczby 1200 zamówionych przez Kriegsmarine okrętów podwodnych aż 700 to okręty typu VII z czego większość to właśnie typ VIIc/41, najdoskonalszy U-boot w swoim czasie, podstawowy okręt Kriegsmarine w bitwie o Atlantyk
Przede wszystkim jednak gratka nad gratki i przechwycenie U - 559 w październiku 1942 roku, z promocją dnia i ustawionymi kodami Enigmy. To zmieniło zasady gry i od tego momentu we flotyllach U - bootów zaczęła się prawdziwa jatka. Rezultatem czego była totalna klęska i aż 60 % utraconych w akcji U - bootów oraz śmierć 30 tysięcy marynarzy, spośród 40 tysięcy służących w okresie wojny we flotyllach łodzi podwodnych. Najtragiczniejsza, najcięższa ze wszystkich wojennych służba. Średnia długość życia na U - boocie to 4 miesiące.
Kotłownia, generatorownia i magazyn amunicyjny
Jedynym atutem Dönitza były możliwości produkcyjne niemieckich stoczni i wodowanie w szczytowym okresie wojny ok 30 łodzi podwodnych miesięcznie. Do klęski przyczyniła się jednak nade wszystko niemiecka buta i całkowite, bezwzględne zaufanie do niemieckiej techniki, niedocenianie przeciwnika. Dönitz nie wierzył w możliwość złamania niemieckich szyfrów, do tego stopnia, że w rozmowie ze swoim zastępcą zażartował - Enigma jest poza podejrzeniami, więc kto sypie ? Ty czy ja ? nie wierzyli również w możliwość podsłuchiwania wysokich częstotliwości i w wiele radiowych nowinek stosowanych przez Brytyjczyków do polowań na wilcze stada.
Rezultatem czego była klęska w zmaganiach na Atlantyku.
Baza Betasom w Bordeaux była po 1940 roku bazą włoskiej flotylli łodzi podwodnych współpracującej z Niemcami i patrolującej południowy Atlantyk. Jednak marne rezultaty ich działań, zatapiany tonaż, który nijak się miał do dokonań Kriegsmarine skłonił Dönitza do " przepędzenia " Włochów z Bordeaux i ulokowania tu bazy 12 flotylli U - bootów. Łodzie typu XIV wchodzące w skład tej flotylli to tzw. " mleczne krowy " których zadaniem było dostarczanie paliwa i amunicji mniejszym łodziom typu VII, podstawowym łodziom " wilczych stad " Budowę bunkra w Bordeaux rozpoczęto we wrześniu 1941 roku, a już po roku z okładem, w styczniu 1943 roku oddano do użytku. Bunkier to bliźniacza niemal konstrukcja, bunkrów z Lorient.
Baza Betasom w trakcie budowy
Śluza. Podczas wojny również przykryta schronem
Monstrualne rozmiary : szerokość 245 m, długość 162 m i wysokość 19 m. Z tyłu kompleksu potężna generatorownia, kotłownia i magazyn amunicyjny. W 1943 roku dodano jeszcze specjalny dach chroniący przed najpotężniejszymi, brytyjskimi bombami lotniczymi.
W rezultacie czego żaden z U - bootów bazujący w bunkrze nie został uszkodzony podczas brytyjskich bombardowań. Imponujący czas budowy, mimo trwającej wojny. Pracowano w systemie 12h / 12 h. Od 7 - 19/ 19 - 7. Nocne zmiany, podczas których teren budowy oświetlano lampami łukowymi i szperaczami lotniczymi ( też łukowymi ) były również ulubionym porami dla brytyjskich bombowców, zatem i śmiertelność wśród robotników zaskoczonych bombardowaniem była spora.
Bunkier w Bordeaux budowali głównie hiszpańscy komuniści, którzy po wojnie domowej uciekli do Francji, a po wyrażeniu przez rząd Vichy desinteressement co do ich losu, stali się niemieckimi robotnikami przymusowymi.
Tyle udało się nam dowiedzieć, mnie i biedronowi, podczas dwóch powietrznych rajdów nad bazą Betasom w Bordeaux. A jemu mało i już szykuje się na drugi rok do Saint - Nazaire i Lorient.
PS. Smutna wiadomość. Podczas security check, albo podczas zdawania samochodu do wypożyczalni straciłem bezpowrotnie pulpit sterowniczy do biedrona. Jeśli nie nauczę się operować smartfonem, to chyba do Gruzji biedron nie poleci. Bo jeśli i biedrona utracę - podczas jakiegoś manerwu - to naprawdę nie będzie mi do śmieszku.
