Straty polskiej generalicji, cd.
Straty polskiej generalicji, cd. 18. Adolf Karol Jastrzębski (74 lata)
Generał Brygady Wojska Polskiego,
Krzyż Walecznych.
Od 1890 oficer rosyjskiej piechoty, w czasie I wojny światowej dowodził pułkiem. W 1917 organizował polskie jednostki wojskowe na terenie Rosji. Ukrywał się przed bolszewikami. Dotarł do 4 dywizji strzeleckiej gen. Żeligowskiego, z którą przedostał się do Polski.
Od 1919 w Wojsku Polskim. Brał udział w walkach w Małopolsce Wschodniej, oficer sztabu grupy operacyjnej. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził pułkiem piechoty, a następnie dwiema brygadami piechoty, był inspektorem w 4. Armii.
W listopadzie 1921 przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał w Krzemieńcu. Został osadnikiem wojskowym w powiecie stołpeckim.
Po zajęciu ziem wschodnich RP w 1939 przez Sowiety aresztowany przez NKWD. Zesłany do Wołogdy zamarł na skutek katorżniczej pracy, głodu i wycieńczenia organizmu.
19. Mieczysław Linde (72 lata)
Generał Dywizji Wojska Polskiego.
Virtuti Militari, Krzyż Walecznych - czterokrotnie.
Od 1888 oficer zawodowy armii austro-węgierskiej, pułkownik. W I wojnie światowej na froncie włoskim dowódca pułku. Od 1914 bezskutecznie starał się o przydział do Legionów Polskich. W 1918 przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą Legii Oficerskiej w obronie Lwowa. W 1919 dowódca Grupy Operacyjnej. Od 1920 dowodził brygadami piechoty następnie 6 Dywizją Piechoty. Po zakończeniu wojny z bolszewikami mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu we Lwowie. Od 1927 w stanie spoczynku. Osiadł we Lwowie.
Podczas kampanii polskiej 1939 jeden z organizatorów Straży Obywatelskiej. Aresztowany przez NKWD 3.10.1939, więziony na Zamarstynowie we Lwowie, potem w Kijowie. Zamordowany przez NKWD w 1940.
Syn Generała, ppor. Tadeusz poległ w 1920 w czasie wojny z bolszewikami.
20. Kazimierz Orlik-Łukoski (50 lat)
Generał Brygady Wojska Polskiego.
Virtuti Militari, Krzyż Walecznych - czterokrotnie.
W latach 1914–17 walczył w Legionach Polskich. W latach 1917–18 m.in. w II Korpusie Polskim w Rosji. Był dowódcą pułku strzelców w Armii Polskiej we Francji, z którym w 1919 wrócił do kraju. Walczył jako dowódca tego pułku, a następnie brygady piechoty w wojnie 1920.
Po wojnie w1921 dowódca piechoty dywizyjnej 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. W sierpniu 1925 na identycznym stanowisku w 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy. Od 1927 dowódca 11 Karpackiej Dywizji Piechoty w Stanisławowie, pozostawał nim do 1939.
W kampanii polskiej 1939 dowodził Grupą Operacyjną “Jasło”. W ciężkich walkach odwrotowych przebijał się w rejon Lwowa. Dostał się z grupą żołnierzy do niewoli sowieckiej. Został uwięziony w obozie w Starobielsku, wiosną 1940 zamordowany w Charkowie przez NKWD.
Syn Generała Andrzej, por. AK (dowódca kompanii ” batalionu „Zośka”, odznaczony: Virtuti Militari, Krzyż Walecznych) poległ 18.08.1944 w Powstaniu Warszawskim. Drugi syn Jerzy, kpr. AK (żołnierz Kedywu) ciężko ranny w walkach podczas Powstania Warszawskiego, następnie w niemieckiej niewoli.
21. Juliusz Tarnawa-Malczewski (68 lat)
Generał Dywizji Wojska Polskiego.
Virtuti Militari.
W 1893 ukończył austriacką Techniczną Akademię Wojskową. W 1909 wyższy kurs inżynieryjny w Wiedniu. Od 1912 dowódca batalionu w Tarnopolu. Walczył w I wojnie światowej, początkowo jako dowódca Twierdzy Kraków. Ciężko ranny w 1914 r. W roku 1915 zastępca i szef inżynierii armii na Froncie Galicyjskim, potem dowódca pułku piechoty i brygady piechoty. Pod koniec wojny w Sztabie Generalnym armii austriackiej.
W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Szef Oddziału Technicznego Sztabu Generalnego. W 1919 zastępca szefa Sztabu Generalnego - główny kwatermistrz. W okresie 1921–1922 szef sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych, do 1924 dowódca Okręgu Korpusu w Grodnie. Do maja 1926 dowódca Okręgu Korpusu w Warszawie oraz Inspektor Armii. W okresie 10-14.05.1926 minister Spraw Wojskowych w rządzie Wincentego Witosa.
Organizował obronę przed oddziałami marszałka Piłsudskiego w dniach przewrotu majowego 1926. Skapitulował na polecenie prezydenta Wojciechowskiego. Złożył dymisję ze stanowiska ministra. Został oskarżony o przestępstwa kryminalne i aresztowany. Przed sądem uniewinniony. W 1927 przeszedł w stan spoczynku. Zamieszkał we Lwowie
Po agresji ZSRR na Polskę i rozpoczęciu okupacji Lwowa przez Sowiety został aresztowany 27.09.1939 przez NKWD. W okresie 1939-40 był więziony we Lwowie i zamordowany.
22. Henryk Minkiewicz (60 lat)
Generał Dywizji Wojska Polskiego.
Virtuti Militari, Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Od 1904 był m.in. członkiem Centralnego Komitetu Robotniczego PPS, działał w Organizacji Bojowej PPS, Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim. Po wybuchu I wojny światowej w Legionach Polskich, dowódca pułku piechoty. W bitwie pod Kostiuchnówką ranny i wzięty przez Rosjan do niewoli, z której po roku zbiegł.
W 1917 przystąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. Był dowódcą brygady piechoty oraz komendantem Garnizonu Warszawa. W listopadzie 1918 kierował akcją rozbrajania oddziałów niemieckich oraz zajmowania ważnych obiektów. W 1919 objął dowództwo Okręgu Wojskowego „Przemyśl”.
W latach 1918–20 na froncie wschodnim, dowódca grup operacyjnych, brał udział w walkach z Ukraińcami, na czele 2 Dywizji Piechoty Legionów walczył z bolszewikami. Uczestniczył w bitwie warszawskiej. Odnosił liczne sukcesy bojowe w walce z bolszewikami. Zastępca Wojskowego Gubernatora Warszawy i dowódcy 1 Armii.
W 1921 dowódca 4 Dywizji Piechoty we Włocławku, w 1922 zastępca dowódcy Okręgu Korpusu w Krakowie, w 1923 zastępca dowódcy Okręgu Korpusu w Warszawie. W 1924 został skierowany do sformowania Korpusu Ochrony Pogranicza, dowódca KOP od 1925. W 1929 przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał w gminie Kosiec, pow. Brześć n. Bugiem.
Po sowieckiej napaści na Polskę został aresztowany przez NKWD i osadzony w obozie w Kozielsku. Był najwyższym rangą jeńcem w obozie, cieszył się dużym autorytetem, dążył do zażegnania wszelkich sporów na temat przyczyn klęski 1939. Został zamordowany w Katyniu w kwietniu 1940.
23. Tomasz Nejman (73 lat)
Kontradmirał Marynarki Wojennej RP.
Od 1888 służył w rosyjskiej marynarce wojennej. Absolwent Wydziału Mechanicznego Akademii Morskiej w Sankt Petersburgu, morski oficer techniczny dużych okrętów nawodnych. Podczas wojny rosyjsko-japońskiej wziął udział w bitwie pod Cuszimą, na krążowniku “Ałmaz”, który jako jeden z trzech okrętów rosyjskich zdołał przedrzeć się do Władywostoku. Służył na krążowniku pancernym “Riurik” Floty Bałtyckiej. W 1912 został członkiem Komisji Budowy Okrętów dla Floty Czarnomorskiej. W czasie wojny domowej w Rosji walczył z bolszewikami w Armii Ochotniczej gen. Antona I. Denikina, został wyznaczony na przewodniczącego Komisji Marynarki Wojennej. Podał się do dymisji i w 1919 przybył do Polski.
Po weryfikacji w 1921 w stopniu kontradmirała przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał w Wilnie. Działał społecznie na rzecz rozbudowy floty morskiej i rzecznej, członek zarządu okręgowego Ligi Morskiej i Rzecznej (Kolonialnej).
Po wkroczeniu do Wilna armii sowieckiej w 1939 został aresztowany przez NKWD. Po przewiezieniu do więzienia w Mińsku Białoruskim zamordowany, prawdopodobnie w 1940.
Komentarze