Mors był zasilany z dwurzędowego magazynka o pojemności 25 nabojów, po wyczerpaniu naboi, magazynek odłączał się automatyczne, a po włożeniu nowego broń była od razu gotowa do strzału.
W 1939 rozdzielono 50 "Morsów" pomiędzy kilka oddziałów, z zaleceniem aby nie wpadły w ręce Niemców.
Na początku 1927 Ministerstwo Spraw Wojskowych zakupiło po kilkanaście sztuk rkm–ów z różnych firm i rozesłano je do jednostek wojskowych celem przeprowadzenia prób poligonowych. Wyboru mieli dokonać strzelcy. Konkurs wygrał rkm Browning, który był od 1930 produkowany w Polsce jako ręczny karabin maszynowy wzór 28. W trakcie produkcji wprowadzano w broni liczne modyfikacje i ulepszenia, m.in. przystosowano go do obrony przeciwlotniczej.
Rkm był odporny na uszkodzenia, niezawodny i celny. Chwalono dobrą manewrowość ogniową i jakość wykonania oraz dobre wyważenie broni. Karabin był prosty w obsłudze. Rozłożenie broni do czyszczenia zajmowało bardzo mało czasu - około 55 sekund.
W 1939 Wojsko Polskie dysponowały ponad 21 tys. karabinów maszynowych wz. 28.
Po kampanii polskiej 1939 pewną liczbę rkm wz. 28 zagarnęli Niemcy oraz Sowieci. U Niemców nosił on oznaczenie lMG 28(p), później zmienione na lMG 154(p).Niemcy kontynuowali produkcję rkm wz. 28, aż do wyczerpania zapasów części zgromadzonych w Fabryce Karabinów. Sowieci polskie erkaemy wykorzystali w czasie wojny z Niemcami, m.in. w czasie obronie Moskwy.
W 1927 ogłoszono konkurs na ciężki karabin maszynowy. W 1928 wybrano ckm Browning. Polscy konstruktorzy dokonali licznych zmian konstrukcyjnych tworząc polską wersję broni. W 1930 rozpoczęto produkcję ckm 7,92 mm wz. 30 "Browning".
Ckm wz., 30 miał prostą konstrukcję, składał się z małej ilości części, był odporny na zanieczyszczenia i zacięcia. Cechował się dużym zasięgiem i dobrą celnością. Niezawodny w działaniu. Lufa w razie potrzeby mogła zostać wymieniona w warunkach bojowych, zasilany był z taśmy mieszczącej 330 nabojów ( jednostka ognia 2000 nabojów, wśród nich 200 ppanc.). Jako chłodzony wodą mógł dużo dłużej prowadzić ciągły ogień; w MG-42 np. po ok. 300 strzałach należało wymienić lufę, co skutkowało przerwami w ogniu.
W 1939 w WP było ponad 8000 ckm wz. 30.
Po wojnie 1939 Niemcy przejęli pewną liczbę ciężkich karabinów maszynowych wz. 30. Włączyli je do wyposażenia Wehrmachtu pod oznaczeniem 7,9 mm sMG 30(p) bądź 7,9 mm sMG 249(p). W polskie ckm wz.30 oraz polskie kb i kbk uzbrajano jednostki, które miały zajmować Szwajcarię.
Ciężki karabin maszynowy Typ C z lufą chłodzoną powietrzem zaprojektowany przez inż. Wawrzyńca Lewandowskiego w 1936. Wykonano w Fabryce Karabinów na przełomie 1936/1937. Z zalet wymieniano szybki i wygodny sposób wymiany lufy oraz 
możliwość błyskawicznego rozkładania (35 sek.) i składania (40 sek.) w warunkach polowych, bez użycia narzędzi.
W 1939 był w trakcie prób.
Opracowano kilka wersji : C1 – zasilanie lewostronne za pomocą taśmy metalowej; C2 – udoskonalony prototyp; C3 – dla piechoty wyposażony w lekką lufę o masie 5 kg. Zasilanie obustronne z taśmy parcianej lub papierowej; C4 –zasilanie obustronne z metalowej taśmy rozsypnej; C5 – zasilanie z magazynków talerzowych (identycznych ze stosowanymi w lotniczym karabinie maszynowym wz.37.
Ckm Typ C miał być instalowany w nowym lekkim opancerzony samochodzie zwiadowczym (na podwoziu samochodu terenowego PZInż 303), także w czołgu 14TP i w nowym 25-tonowym czołgu średnim, którego projekt powstawał w PZInż.
Co o tym sądzisz?