Mieszczącą się w Warszawie tzw. Helsińską Fundację Praw Człowieka utrzymują zgodnie dwie fundacje:
- Fundacja „Otwarte Społeczeństwo” (na co otwarte?) pana wdzięcznie się nazywającego György Schwartz (zbieżność fonetyczna z niem. Schwarz – czarny) a który wolał przyjąć pseudonim Soros (co po grecku znaczy: stos, kupa, mnóstwo) i pisać swoje imię z angielska (teraz po skandalicznym z p.widzenia wszystkich filantropów Brexicie może zmieni imię na Grager (w j.jidysz grager – grzechotka używana podczas święta Purim)
- oraz inna potężna finansowo fundacja walcząca o prawa człowieka (którego? jakiego? jakim wartościom hołdującego?) i o obronę demokracji (jakiej? demokracji Erdogana albo Rzeplińskiego?) - fundacja The Sigrid Rausing Trust.
Rzućmy okiem na pierwszą z nich. Pan Grzechotka Czerni, czy też Jurek Mnóstwo, lub jeszcze lepiej św.Jerzy od Czarnego Mnóstwa (figlując onomastycznie), a trzymając się paszportu pan George Soros to wg zgodnej opinii opiniotwórczej prasy (NYT i przyległości) „geniusz finansowy”. Jak przystało na geniusza – lubi podróżować.
Wyspa Curacao (Antyle Holenderskie), to prawdziwy raj. Oddalona 35 mil na północ od Wenezueli. Oprócz klimatu (i tego atmosferycznego i tego dla rozwijania biznesu, który później posłuży jako baza dla Open Society, falangi międzynarodowej obrony demokracji) wyspa ta znana jest jeszcze z jednej rzeczy. Otóż na Curacao mieści się Congregation Mikveh Izrael (Nadzieja Izraela), najstarsza na całej zachodniej półkuli synagoga (wspólnota założona w 1650r., pierwsza synagogę postawiono 1674r., obecny budynek pochodzi z 1730r.).
Interesujące i znaczące jest, że w folderach reklamowych wyspa Curacao przedstawiana jest jako „oaza antysemityzmu” (w sensie: miejsce wolne od antysemityzmu). Jak wiadomo inny związek frazeologiczny, mówiący o podatkach zawiera też termin „przystań, oaza, raj" (podatkowy). Dokonując prostych podstawień matematycznych otrzymujemy równania synagogalne pierwszego stopnia: antysemityzm = opodatkowanie semity, filosemityzm = zwolnienie semity od podatków. Jakby nie było, Curacao reklamuje się jako raj podatkowy będący zarazem rajem dla semitów. 
- Przedostatni premier czarodziejskiej wysepki Curacao zwący się bardzo wdzięcznie (Ivar Onno Odwin Asjes) przyjmuje wizytę z najstarszej synagogi obu Ameryk
-
- Z pewnego punktu widzenia można to zrozumieć, wszak podatek płacić winno się w swoim kraju a sefardyjczycy i aszkenazyjczycy z definicji będąc diasporą (państwo Izrael wielu z nich traktuje jako sztuczny twór) nie mają własnego kraju, więc – z ich punktu widzenia – podatki ich nie obowiązują… ;) Mówiąc ściślej - z tego właśnie punktu widzenia - raj jest wtedy, gdy nas zwalniają z podatków, a my je nakładamy. Nieprzypadkowo opis kariery Mordechaja w budującej charakter narodowy Księdze Estery kończy się tym, że, gdy został on wezyrem, to "podległy" mu król nałożył podatki na cały kraj i wyspy morskie".
-
- [O nieśmiertelnych tradycjach Księgi Estery i o duszy narodu hebrajskiego, która przetrwała w obyczajach, obrzędach i zabawach zobacz moja notka:
- Estera, uszka antysemity, główka islamofoba i Antoni Słonimski]
-
-
- Władze tej wysepki - przez którą przebiega ważny szlak narkotykowy - dziwnie niechętne były udostepnieniu swojego lotniska dla służb walczących z przemytem narkotyków. Współrządzi tą rajską wysepką socjalizująca partia Niezależni Ludzie, której pierwszy przywódca zginął na słonecznej, spokojnej plaży pijąc piwo, od pięciu strzałów oddanych przez dwóch mężczyzn, którzy odjechali samochodem koloru złotego. Właśnie na tej wysepce, tzw. raju podatkowym zarejestrował pan Jerzy Schwartz swoje drugie przedsięwzięcie finasowe o nazwie The Quantum Group of Funds („The Quantum Group of Funds are privately owned hedge funds based in Curaçao (Netherlands Antilles) and Cayman Islands. They are advised by George Soros through his company Soros Fund Management. Soros started the fund in 1973 in partnership with Jim Rogers. The shareholders of the funds are not publicly disclosed although it is known that the Rothschild family and other wealthy Europeans put $6 million into the funds in 1969.” – Wiki). Jak widać pomoc rodzinna (“pomoc rodzinna” znaczy tu nie: pomoc swojej rodziny, lecz pomoc ze strony pewnej rodziny, jakby to rzec, rodziny stworzonej do pomagania wybranym przedsięwzięciom, albo, lepiej, przedsięwzięciom wybranych) – to taki dobry duszek, który wyławia będących w potrzebie. Oczywiście kwoty, które w punkcie startowym wchodziły w grę, były skromne. Ale jakoś trzeba zacząć, a poza tym taka pierwsza pomoc ma na celu sprawdzenie, czy „ktoś jest wierny w małym”. Jeśli jest wierny w małym, będzie wierny i w dużym.
Kiedy nastąpił, dający Jerzemu prawdziwą „sławę” atak na funta w 1992 r., trzeba było rzucić na rynek walutowy ok.10 mld dol. Soros dyponował kwotą… 1000 razy mniejszą. Ale od czego są etnocentryczne dobre duszki. Kiwnęły czarodziejską różdżką i funt padł. Niestety, imienne źródła tej pomocy nie są już, tak jak na starcie – jawne, chociaż dziennikarze (nie z GW czy NYT) zawsze coś wytropią i podają krąg kilku współpracowników naszego św. Jerzego od filantropii: Ryszard Katz (mediolański bank Rothschildów), Nils Taube (londyńska grupa bankowa St.James Palace Capital powiązana z Rothschildami), Edgar de Picciotto (udziałowiec szwajcarskich banków), Edmund Safra, „nowojorski specjalista od prania brudnych pieniędzy”, Saul Eisenberg zaopatrujący „w technikę” izraelskie służby wywiadowcze [nazwiska kręgu Sorosa podane za: M.Miszalski]. Udany atak dał zysk rzędu 1 mld S. Teraz można było zacząć… otwierać społeczeństwa, gdyż zamknięte mogą jeszcze człowieka zamknąć ;).
Od samego początku Jerzy Schwartz Soros wykazywał zainteresowanie Czarnym Lądem. Już na początku swej działalności (jeszcze 20 lat przed zaistnieniem Open Society) pomagał studentom z RPA. Nie wiem, czy to miało związek z tym, że autochtoni wyspy Curacao mają pochodzenie afrykańskie (posługują się językiem Papiamento, łączącym elementy afrykańskie, hiszpańskie i holenderskie), czy może sentyment do brzmienia nazwiska (Schwartz-schwarz) grał tu rolę :).
Przenieśmy się teraz do tak szybko dziś islamizującej się Szwecji, bo stąd pochodzi założycielka drugiej fundacji, kochającej Warszawę i helsińskie prawa człowieka oraz udanie współdziałającej z panem Jurkiem Schwartz – Sigrid Rausing. 
Pani Sigrid jest członkiem jednej z najbogatszych rodzin w Europie (najbogatszej rodziny w Szwecji). I filantropką, oczywiście. Założyła fundację The Sigrid Rausing Trust. Fortunę zawdzięcza ta familia dziadkowi Rubenowi. Wraz z E.Åkerlundem, synem Emmy Garow opracowali nowy sposób pakowania płynnej żywności. Po pewnej ewolucji aseptyczne kartoniki zyskały nazwę Tetra Pak i dzisiaj każdy z nas je zna z każdego ze sklepów. Åkerlund pasjami lubił kupować szwedzkie gazety. W 1930 kupił dwie: Aftonbladet i Stockholms-Tidningen. Ot, taki miał kaprys. Nigdy nie wiadomo, do czego taka gazeta może się przydać :). Trzy lata później został Konsulem Generalnym Austrii w Szwecji. Mimo, iż mogłoby się wydawać, że handel kartonikami, filantropia i antropologia (jako koniki) oraz działalność wydawnicza (wydawnictwa książkowe i czasopisma promujące gender i neomarksizm) gwarantują spokojny żywot niepokojony tylko listami od tysięcy obdarowanych, to czasem rodziną wstrząsa jakiś dramat. Na przykład w roku 2012 jedna z kilku najbogatszych kobiet w Wielkiej Brytanii (gdzie rodzina ma większość rezydencji) Eva Rausing, żona Hansa Kristiana Rausinga znaleziona została martwa w swoim domu. Mąż został aresztowany w związku z jej śmiercią i z podejrzeniami o handel narkotykami. Zanim zdarzyła się owa "rodzinna historia" wszędzie był prezentowany jako filantrop. Świat filantropii jest niezgłębiony... Filantrop, to człowiek inny od reszty ludzi.
W latach 80. i 90. firma AB Tetra Pak rozwinęła się do dużej międzynarodowej grupy kapitałowej o nazwie Tetra Laval Group, z siedzibą w Szwajcarii, która posiada ponad 50% udziału w światowym rynku opakowań kompozytowych i linii technologicznych do aseptycznego pakowania żywności oraz kosmetyków.
W zeszłym roku fundacja pani Sigrid, wnuczki Rubena przekazała $ 656 000 US na konto polskiej Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka, członka rozwiązanej w 2007 roku Międzynarodowej Helsińskiej Federacji Praw Człowieka (IHF). Zapewne jest to duże wsparcie duchowe dla „związanych z fundacją” takich bojowników o prawa człowieka jak: Ewa Łętowska, Wojciech Maziarski, Andrzej Rzepliński, Marek Safjan.
Rodzina Rausing będąc w długich, przyjacielskich stosunkach z prorektorem pakistańskiego Lahore University of Management Sciences (LUMS) i byłym ministrem finansów Pakistanu (Syed Babar Ali)
ufundowała budynek postawionej w 2011 r. w Lahore biblioteki wraz z częścią ogromnego księgozbioru. 
Biblioteka nosi imię syna Rubena i wdowy po nim (Gad & Birgit Rausing Library). 
Sądząc z filmików prezentujących bibliotekę, dominują tam dwie kategorie tematyczne: Islam i Gender… (z dodatkiem dzieł dotyczących praw człowieka, feminizmu, historii anarchizmu, ciężkiego losu imigrantów oraz nietolerancji wstrętnych społeczeństw Zachodu plus oczywiście zajeżdżone konie szkoły frankfurckiej, czyli „opresywność rodziny i państwa w cywilizacji zachodniej”). No cóż, niby każda przeczytana książka, to zysk, ale… w tym przypadku miałbym wątpliwości. Jedno jest pewne, tak jak Soros „edukuje” europejczyków (w miłości do imigrantów z Afryki i Bliskiego Wschodu), tak Rausingowie (nazwisko rodu oczywiście wymyślone przez Rubena) „edukują” niedużą, lecz ważną strategicznie część Azji w, hmmm, krytycznym podejściu do chrześcijan. Duet Soros-Rausingowie uzupełnia się, jak awers i rewers, jak dwie strony tego samego medalu. Czy ten zakres neomarksistowskiej edukacji choć w małym stopniu przyczynić się może do ograniczenia okrutnych prześladowań chrześcijan w tej islamskiej republice? Szczerze wątpię i obawiam się, że ta neolewicowa miazga myślowa, którą Rausingowie zalali półki biblioteczne działa w przeciwną stronę. Okrutne prześladowania chrześcijan w Pakistanie co roku są coraz silniejsze i rozszerzają się na wszystkie dziedziny. Filantropia kwitnie. Żeby nie szukać długo: pod koniec marca tego roku miastem Lahore, na obrzeżach którego stoi piękny budynek daru serca Rausingów, wstrząsnęła kolejna masakra chrześcijańskich kobiet i dzieci wyznawców opresyjnej (wg frankfurckiej teorii kryrtycznej oraz genderyzmu) religii Jezusa zorganizowana przez rycerzy pokojowego Mahometa:
„Przepełnione kostnice, zabrakło karetek. Talibowie: celowaliśmy w chrześcijan 28 marca 2016. Tragiczny bilans ofiar wybuchu przed publicznym parkiem w Lahore we wschodnim Pakistanie. Według najnowszych danych, prezentowanych przez pakistańską telewizję i jeszcze oficjalnie niepotwierdzonych, w wyniku niedzielnej eksplozji zginęło ponad 70 osób, a ponad 300 zostało rannych. Źródła podają różną liczbę ofiar śmiertelnych, od co najmniej 50 do 69. Według informacji BBC News, w zamachu zginęło ponad 70 osób, a liczba ta może jeszcze wzrosnąć. Pierwsze dane mówiły o 38 zabitych i około 100 rannych. Większość poszkodowanych to kobiety i dzieci. Jak podaje agencja Reutera, do zamachu przyznali się talibowie z ugrupowania Dżamaat-ul-Arar ("Żołnierze Allaha"). - Celowaliśmy w chrześcijan - powiedział rzecznik ugrupowania Ehsanullah Ehsan. - Chcieliśmy wysłać wiadomość premierowi Nawazowi Sharifowi, że wkroczyliśmy do Lahore. Może robić co chce, ale nie jest w stanie nas powstrzymać. Nasi zamachowcy samobójcy będą kontynuować takie ataki - dodał. Do wybuchu doszło w rejonie parkingu przed parkiem Gulshan-e-Iqbal, zaledwie kilka metrów od dziecięcych huśtawek. Park ten w niedzielny wielkanocny wieczór był pełen ludzi. Jak podaje pakistańska stacja Geo TV na swej stronie internetowej miejsce, w którym doszło do samobójczego ataku, jest zamieszkiwane głównie przez chrześcijan. Obawiamy się, że liczba ofiar śmiertelnych może gwałtownie wzrosnąć - oświadczył cytowany przez Reutera przedstawiciel służb ratunkowych, Salman Rafique. Dodał, że wiele z ofiar przewieziono do szpitali i wymagają natychmiastowych operacji. Świadkowie mówią, że części ludzkich ciał były porozrzucane po parku i pobliskim parkingu. - W momencie wybuchu płomienie były ogromne, większe od drzew. Widziałem ciała wyrzucone w powietrze - opowiadał Hasan Imran, mieszkaniec Lahore, który spacerował w pobliżu parku w czasie eksplozji. Wielu rannych przewożono do szpitali prywatnymi samochodami i taksówkami, gdyż zabrakło karetek. Mieszkańcy miasta przybywają do szpitali, żeby oddać krew. Część zwłok pozostaje na szpitalnych oddziałach, gdyż kostnice są przepełnione. - Przyszliśmy tu, żeby miło spędzić wieczór i cieszyć się ładną pogodą - mówiła zrozpaczona Nasreen Bibi, której 2,5-roczna córka została ranna w trakcie zamachu. Islamscy bojownicy atakują przedstawicieli mniejszości religijnych, w tym chrześcijan, od ponad dekady.”
Filantropia kwitnie… To tak na uboczu, to nie Paryż i Nicea ani Kolonia. Jakieś tam Lahaur (Lahore), kto w ogóle wie, gdzie to jest. Minister finansów Pakistanu to taki konkretny człowiek. Z takimi można robić interesy. Zagwarantował nam monopol na rynku opakowań w całym Pakistanie. Słowny człowiek. Z charakterem. Musieliśmy mu postawić ze zwykłej biznesowej wdzięczności duży domek dla ksiąg, przeciez i oni i my jesteśmy ludźmi Księgi, Księgi pisanej w językach semickiej grupy językowej Myślałem, że będzie kwękał, że te tysiące książek takie monotematyczne. Ale nie, wziął wszystkie. Zawsze to lepsze, niż puste półki. Przecież muszą coś innego też poczytać oprócz tego Koranu i komentarzy do niego. Niech studiują n a s z y c h. Przecież to wybitni uczeni. Wybitni uczeni psychologii genderowej, krytyki cywilizacji, promocji tolerancji, krytyki autorytarnej moralności chrześcijańskiej: Aaron S.Richmond, Neal M.Askhanasy, Rebecca J.Bennett, Jemma Tosh, Vita Carulli Rabinovitz, Jeri A.Sechzer, czyż nie mam racji Birgit? Masz Gadzie, masz rację - rozmawiała w myslach z mężem Birgit.
Kawałki ciał przelatują nad biblioteką Gada i Birgit Rausing w Lahore. Nad biblioteką uczonego gada…
Na Curacao nie dolecą. Tam – oaza.
=============================================================
