Beata Leszczyńska Beata Leszczyńska
356
BLOG

odcinanie sznurków

Beata Leszczyńska Beata Leszczyńska Rozmaitości Obserwuj notkę 13
      Skończyłam książkę. Czytać, rzecz jasna, bo napisać żadnej nie zdołam ani o godzinie szóstej minut jedenaście, ani dwudziestego grudnia, ani żadnego roku - cierpliwości i warsztatu nie staje. Sama się skończy jak powieść każdego regularnego człowieka i - jak większość - spocznie na półce, by po kilkuletnim, a jeśli dzieci przedłużą jej żywot migawkami ze mną w tle, kilkunastoletnim leżakowaniu wyparować z archiwum świata żywych.

     Ckliwieję z wiekiem. Nie, żeby już czas był na wieko albo, żebym nie była z natury materiałem łatwym do poruszenia, ale ostatnio przyłapałam się kilkakrotnie na przerabianiu dawnych obrazów, rasowaniu zdarzeń i upiększaniu postaci. Im dalej od teraz, tym ładniej. Zachodzi nieznany mi dotąd proces, który z grubsza można by nazwać "zabieraniem ludziom gęb", a przecież to ja we własnych osobie i imieniu dorabiałam je niegdyś skwapliwie. Może to wynik łagodnienia poprzez dorastanie do etapu, na którym walka z własnymi "gębami", doklejanymi przez bliźnich mnie samej, wydaje się jedynie stratą czasu i energii - czego bym nie powiedziała i nie zrobiła, ludzie i tak wiedzą lepiej, jakie pobudki mną kierowały i co tak naprawdę chciałam osiągnąć.
     A jeśli tak właśnie jest? Przecież nieważne, co autor, w tym przypadku własnego żywota, miał na myśli: skoro nie wypowiadał się precyzyjnie w utworach (tu: czynach i słowach), to pozostawiał tylko bełkotliwy przekaz, który każdy odbiorca przetwarzał, jak chciał i umiał. (To nieuniknione, że efekty perlokucyjne często rozmijają z intencjami agensa, a jednak za każdym razem, gdy tak się dzieje, jesteśmy zaskoczeni "rozmiarem minięcia".)
     W obliczu niedoskonałości narzędzi do komunikowania się pozostaje tylko mieć głęboko w tyle (a właściwie płytko, bo po co pchać sobie do gardła niepopularne obce wnioski), kto i co o nas myśli, i wziąć się do malowania własnego spójniejszego wizerunku, tylko i wyłącznie na własny użytek, nie szczędząc sobie pasteli.
     Ha! Jakie to byłoby proste, gdyby przez wiele lat nie faszerowano mnie systematycznie poglądem, że wysoka samoocena to nic innego jak przejaw skrajnego egoizmu graniczącego z hedonizmem. W życiu nie miało być przyjemnie - trzeba było udowodnić niezłomną postawą cierpiętnika, że znieść da się dużo, a nawet więcej. Jedynie walką z przeciwnościami losu i własnymi niedostatkami (miałam wrażenie, że składam się wyłącznie z nich), można było liczyć na względnie sympatyczną "gębę", a im większy ból i wyrzeczenia towarzyszyły batalii, tym litościwsze oko ogółu, który zza schowanego - sprawnie lub byle jak - zadowolenia mruczał refren: "Inni mają gorzej."
Właśnie dziś, między linijkami bardzo pociesznej książki skądinąd, wróciła po raz kolejny myśl, że w odbiorze i ocenie innych większość ludzi nadal trzyma się starych "standardów", a skoro tak, to po jaką cholerę mam się przejmować technikami malarskimi tych pożal się Boże portrecistów. Czas przyjąć w miarę logiczne i jednolite stanowisko wobec własnej twarzy i starać się go trzymać, bez zbędnego lamentu nad tym, że nigdy nie będę dla nikogo bardziej czytelna niż dla siebie.
      "Chrzanić wojnę z dorabianymi gębami!" - wzniosłam szeptem okrzyk, bo wskazówki ułożyły się prawie równolegle wpół drogi do siódmej. Bezsenność to dar zbyt często niedoceniany, jeśli nie musisz od rana gnać do roboty, a wielogodzinne noce grudniowe miewają głęboki sens - ja zgarnęłam dziś podwójną korzyść: wypełnione treścią noworoczne postanowienie i spokojny, acz nader krótki sen bez koszmarów. A, i skończyłam czytać książkę, więc mogę zacząć kolejną, tzn. lekturę kolejnej.



 

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Rozmaitości