Paweł Łęski Paweł Łęski
156
BLOG

Whitney Webb/ Biblia Scofielda wsparciem syjonizmu

Paweł Łęski Paweł Łęski Historia Obserwuj temat Obserwuj notkę 1

Whitney Webb/ Biblia Scofielda wsparciem syjonizmu


eir powiedziała MintPress, że Rotszyldowie zajmowali tak ważne miejsce we wczesnych wysiłkach na rzecz ustanowienia państwa żydowskiego w Palestynie ze względu na „ich bogactwo i siłę z tym związaną ”, co czyni ich bardzo pożądanymi przez tych, którzy uważali, że można utworzyć państwo żydowskie w Palestynie poprzez zakup terytorium przez bogatych europejskich Żydów, jak zaproponowali zarówno Kalisher, jak i Russell. Deklaracja Balfoura została jednak skierowana do Rotszyldów, ponieważ w tym czasie członkowie rodziny Rotszyldów, w szczególności Edmond de Rothschild, stali się jednymi z najsilniejszych zwolenników sprawy syjonistycznej.



Choć deklaracja nosi jego imię, nie jest jasne, czy sam Balfour jest autorem dokumentu. Niektórzy historycy - jak Michael Rubinstein, były prezes Żydowskiego Towarzystwa Historycznego w Anglii - uznaje, że sama deklaracja została napisana przez Leopolda Amery, sekretarza w ówczesnym politycznym gabinecie wojny Anglii i syjonisty,(...) 



Warto wziąć pod uwagę, że siła i wpływy tej motywowanej religijnie klasy chrześcijańskich elit wpłynęły na Herzla i jego idee, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że chrześcijanie dyspensacjonistyczni promowali żydowski etnostat w Palestynie w czasie, gdy idea ta była niepopularna wśród wielu wybitnych Żydów w Europie i Stanach Zjednoczonych. 



Co więcej, rola chrześcijańskich syjonistów, jak się później okaże, trwała długo po tym, jak Herzl rozpoczął swoją działalność syjonistyczną, i doprowadziła do wielu działań, które stworzyły państwo Izrael, w tym Deklaracji Balfoura.



W szczególności sukces Herzla w propagowaniu jego poglądów po publikacji Państwa żydowskiego był w dużej mierze zasługą angielskiego pastora dyspensacjonalistycznego Williama Hechlera. Hechler, podczas gdy pełnił funkcję kapelana w ambasadzie brytyjskiej w Wiedniu, zawarł sojusz, a następnie bliską przyjaźń z Herzlem i brał udział w negocjacjach między Herzlem a wybitnymi członkami rządu niemieckiego, w tym z Kaiserem Wilhelm II, które nadały Herzlowi niezbędną polityczną legitymację Ruch syjonistycznego.



Hechler, będąc w dużej mierze pomijaną postacią w powstaniu syjonizmu, jest wspomniany w dzienniku Herzla szczegółowiej niż jakakolwiek inna osoba (...)Hechler jest również bardzo zainteresowany budową Trzeciej Świątyni Żydowskiej na Wzgórzu Świątynnym, poświęcając sporo czasu na tworzenie modeli tej budowli, z których niektóre eksponował w swoim biurze i pokazał Herzlowi z wielkim entuzjazmem podczas ich pierwszego spotkania.


image

Kaiser Wilhelm | Herzl


Herzl oprowadza Kaisera Wilhelma II po osadzie żydowskiej w pobliżu Jaffy w Palestynie w 1898 roku. Zdjęcie | GPO Izraela



Sojusz Hechler-Herzl jest jednym z wczesnych przykładów tego, w jaki sposób chrześcijańscy syjoniści i żydowscy syjoniści łączyli się we wspólnym celu, pomimo faktu, że chrześcijańscy syjoniści często mają antysemickie poglądy a świeccy syjoniści, a także religijni syjoniści, nie szanują chrześcijaństwa. Ten oportunizm ze strony zarówno chrześcijańskich, jak i żydowskich syjonistów był kluczową cechą rozwoju syjonizmu, szczególnie w Stanach Zjednoczonych, oraz przypadek Cyrusa Scofielda, człowieka odpowiedzialnego za popularyzację chrześcijańskiego syjonizmu wśród amerykańskich ewangelików to kolejny ważny przykład.



Zaskakująca historia Cyrusa Scofielda 


Być może nie ma innej książki, która miałaby większy wpływ na rozpowszechnianie chrześcijańskiego syjonizmu w Stanach Zjednoczonych niż Scofield Reference Bible , wersja Biblii Króla Jakuba, której adnotacje napisał Cyrus Scofield. Scofield - który nie miał formalnego wykształcenia teologicznego, chociaż później twierdził, że ma doktorat nauk (DD) - początkowo pracował jako prawnik i polityczny agent w stanie Kansas, a ostatecznie został prokuratorem okręgowym tego stanu. 



Wkrótce po powołaniu na to stanowisko został zmuszony do rezygnacji z powodu licznych zarzutów o korupcję, w tym przekupstwa, fałszowania podpisów na czekach i kradzieży datków politycznych ówczesnego senatora Kansas Jamesa Ingallsa. W tym czasie Scofield porzucił swoją żonę i dwie córki, co było czynem wpisującym się w liczne skandale do tego dochodził alkoholizm.



Na tym tle mówi się, że Scofield stał się ewangelikiem około 1879 roku i wkrótce związał się z wybitnymi kaznodziejami dyspensacjonistów epoki, w tym Dwightem Moody'm i Jamesem Brookesem. Lokalne gazety w tym czasie, takie jak Atchison Patriot, z wielkim sceptycyzmem postrzegały nawrócenie i zmianę kariery Scofielda, odnosząc się do Scofielda jako osoby, która popełniła „wiele nagannych czynów”. 



Scofield był pastorem stosunkowo małych kościołów, przenosząc się z Kansas do Dallas w Teksasie, a później Massachusetts. Jednak pomimo braku szacunku i niespokojnej biografii, do 1901 roku Scofieldowi udało się wejść do ekskluzywnego klubu dżentelmenów w Nowym Jorku, klubu Lotos, którego członkami byli w tym czasie stalowy magnat i multimilioner Andrew Carnegie , członkowie rodziny Vanderbilta i słynny amerykański pisarz Samuel Clemens, lepiej znany pod pseudonimem Mark Twain. 


image

Pastor Scofield, w środku, z diakonami pierwszego kościoła kongregacyjnego w Dallas, około lat 80. XIX wieku



Członkostwo Scofielda w tym ekskluzywnym klubie - a także patronat klubu nad jego działalnością, który zapewnił mu zakwaterowanie i finansowanie napisanie czegoś, co nazwano Scofield Reference Bible - i było przedmiotem poważnych rozpraw. Rzeczywiście wielu zauważyło, że obecność fundamentalistycznego, dyspensacjonalistycznego kaznodziei z małomiasteczkową przeszłością z haniebną przeszłością polityczną w klubie wypełnionym jednymi z najbardziej elitarnych naukowców, pisarzy i magnatów po prostu jest dziwne.



Joseph M. Canfield w swojej książce The Incredible Scofield stwierdził, że „przyjęcie Scofielda do klubu Lotus, o które Scofield nie mógł się ubiegać, wzmacnia podejrzenia, które pojawiły się wcześniej, że ktoś kierował karierą CI Scofielda. ” 



Canfield przedstawia teorię w swojej książce, że osoba „kierująca” karierą Scofielda była związana z nowojorskim prawnikiem i działaczem syjonistycznym Samuelem Untermeyerem, który był członkiem komitetu wykonawczego klubu i był bliskim współpracownikiem Louisa Brandeisa i wpływową osobą w administracji Woodrowa Wilson. Następnie zauważa, że biblijne opracowanie Scofielda było później „najbardziej pomocne w zachęcaniu fundamentalistycznych chrześcijan do popierania międzynarodowego zainteresowania jednym z projektów Untermeyera - ruchem syjonistycznym”. 



Inni uczeni, tacy jak David Lutz, bardziej wyraźnie niż Canfield powiązali aktywizm syjonistyczny Untermeyera z jego rolą w finansowym wsparciu Scofielda i jego pracą nad jego biblijnym opracowaniem. Ostatecznie, podobnie jak wcześniej Blackstone Memorial, patronat klubu Lotos nad dziełem Scofielda ponownie ujawnia zainteresowanie amerykańskiej elity, zarówno chrześcijańskiej, jak i żydowskiej, promowaniem chrześcijańskiego syjonizmu.



Untermeyer i Lotos Club sfinansowali liczne podróże Scofielda do Europy, w tym jedną podróż do Anglii, gdzie Scofield spotkał się z Henry Frowde'em wydawcą Oxford University Press.



CDN

There have been many comedians who have become great statesmen and vice versa.

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Kultura