Hitler napisał o psychologicznym działaniu obrazów w Mein Kampf :
" Trzebateż pamiętać, że tłum jest umysłowo obojętny, że pozostaje przywiązany do swoich dawnych nawyków i że nie jest naturalnie skłonny czytać czegoś, co nie jest zgodne z jego wcześniej ustalonymi przekonaniami, gdy takie pismo nie zawiera tego, co ma nadzieję tam znaleźć. ...
Obraz, we wszystkich jego formach, łącznie z filmem, ma lepsze perspektywy. ... W znacznie krótszym czasie, jednym pociągnięciem, mogę powiedzieć, ludzie zrozumieją obrazową prezentację czegoś, co zajmie im długi i pracowity wysiłek czytania, aby zrozumieć."
Mein Kampf zawiera projekt późniejszych działań nazistowskiej propagandy. Oceniając jego odbiorców, Hitler pisze w rozdziale VI:
"Znakomita większość narodu ma tak kobiecy charakter i perspektywy, że jego myśl i zachowanie są rządzone raczej sentymentem niż trzeźwym rozumowaniem. Ten sentyment nie jest jednak skomplikowany, ale prosty i spójny. Nie jest wysoce zróżnicowany, ale ma jedynie negatywne i pozytywne pojęcie miłości i nienawiści, dobra i zła, prawdy i fałszu ".
Co do metod, które należy zastosować, wyjaśnia:
"Propaganda nie może badać prawdy obiektywnie i, o ile jest ona korzystna dla drugiej strony, przedstawia ją zgodnie z teoretycznymi zasadami sprawiedliwości, ale musi ona przedstawiać tylko ten aspekt prawdy, który jest korzystny dla jego własnej strony. (...) Potężne moce mas są bardzo ograniczone, a ich zrozumienie słabe, z drugiej strony szybko zapominamy, że tak jest w istocie, wszelka skuteczna propaganda musi być ograniczona do kilku podstawowych rzeczy, a te muszą być wyrażone w najszerszym możliwym zakresie w stereotypowych formułach, które należy powtarzać nieprzerwanie, aż ostatnia osoba zrozumie ideę, która została przedstawiona. (...) Każda zmiana dokonana w temacie przekazu propagandowego musi zawsze podkreślaj ten sam wniosek.Prowadzący slogan musi oczywiście być zilustrowany na wiele sposobów i pod kilkoma kątami, ale na końcu zawsze trzeba powrócić do twierdzenia o tej samej formule. "
Gdy NSDAP miała na początku niewielki dostęp do środków masowego przekazu, musiała polegać w dużym stopniu na Hitlerze i kilku innych, którzy przemawiali na publicznych spotkaniach do 1929 r. Jedno z badań pokazuje, że użycie przez rząd weimarski prorządowej propagandy radiowej opóźniło rozwój nazizmu.
Wszystko to plus trzy kluczowe czynniki: nowe formy masowej komunikacji, retoryka odczłowieczania i polityka absolutnego dobra kontra absolutne zło.
(Stosunkowo) nową technologią lat 30. było radio. „Cudem radia jest to, że zgrzewa 60 000 000 Niemców w jednym tłumie, którym można grać jednym głosem” - donosi The Times w 1936 roku . To było z założenia. Jednym z pierwszych wysiłków Goebbelsa po dojściu do władzy nazistów było wyprodukowanie i dystrybucja taniego radia - Volksempfänger, czyli odbiornika dla ludzi - które mogłyby przenosić głos i przesłanie Führera do każdego domu.
Radio umożliwiło pośrednią, pozornie osobistą relację między przywódcą a podmiotem. Odcięło to brokerów informacji - reporterów, redaktorów, rzeczników, ekspertów i tak dalej - na których poprzednie generacje liderów musiały polegać. Zamieniło naród w publiczność, a politykę w teatr, w którym emocje były ważniejsze niż sens.
W III Rzeszy oprócz sieci kinowej należącej do Ufa kina nie były znacjonalizowane. Większość z 5 506 kin, które istniały w 1939 r. W tzw. Altreich ("Stara Rzesza", tj. Niemcy bez Austrii i Sudetów ), to małe firmy prowadzone przez prywatnych właścicieli. Jednak duża liczba zasad i przepisów wydanych przez Reichsfilmkammer znacznie ograniczyła swobodę przedsiębiorczości kin. Na przykład w każdym programie filmowym było obowiązkowe umieszczanie filmu dokumentalnego i kroniki filmowej. Według prawa z 1933 r. ( Gesetz über die Vorführung ausländischer Bildstreifen vom 23. Juni 1933) rząd był również uprawniony do zakazania prezentacji filmów zagranicznych. W Republice Weimarskiej ustalono kontyngent importowy na zagraniczne filmy, a podczas II wojny światowej import filmów z niektórych krajów był całkowicie zabroniony. Na przykład od 1941 r. Prezentacja amerykańskich filmów stała się nielegalna.
Ilościowe porównanie odsetki wyświetlanych filmów niemieckich w stosunku do filmów zagranicznych pokazuje następujące liczby: w ostatnim roku Republiki Weimarskiej odsetek filmów niemieckich wynosił 62,2%, a w 1939 r. W Trzeciej Rzeszy było to 77, 1%, podczas gdy liczba wizyt w kinach wzrosła o współczynnik 2,5 od 1933 do 1939; wręcz przeciwnie, odsetek oglądanych filmów amerykańskich został zmniejszony z 25,8% w 1932 r. do 13,9% w 1939 r .; od 1933 do 1937 jedenaście amerykańskich filmów zostało uznanych za "artystycznie wartościowe" przez władze nazistowskie (np. The Lives of a Bengal Lancer ).
Aby zwiększyć efekt propagandy, naziści wspierali pokazy filmowe w dużych kinach z dużą publicznością, gdzie poczucie bycia częścią tłumu było tak przytłaczające dla indywidualnego widza, że krytyczna percepcja filmu miała niewielkie szanse. Filmy odbywały się także w koszarach i fabrykach wojskowych. Hitlerowska młodzież organizowała specjalne programy filmowe ( Jugendfilmstunden ), w których pokazywane były kroniki filmowe i filmy propagandowe. W celu dotarcia nawet do obszarów wiejskich z pokazami filmowymi, działał Dział Propagandy Partii ( Reichspropagandaleitung), który obsługiwał 300 samochódów i 2 pociągi filmowe, które posiadały wszystkie niezbędne urządzenia do pokazywania filmów w, na przykład, karczmach wiejskich. Niechęć Goebbelsa i innych polityków do indywidualnego, bardziej prywatnego oglądania filmów była prawdopodobnie jednym z powodów, dla których nie podjęli żadnego wysiłku, aby rozwinąć telewizję - w tym czasie technikę gotową do zastosowania - jako nowe środki masowego przekazu. .
Propaganda filmowa miała najwyższy priorytet w Niemczech, nawet w trudnych warunkach ostatnich dni II wojny światowej.
Wbrew temu co tradycyjnie się uważa głównym celem nazistowskiej polityki filmowej było promowanie eskapizmu, który miał za zadanie odciągnąć ludność od problemów dnia codziennego, utrzymać wszystkich w dobrym nastroju; Goebbels upatrywał klęskę w I wojnie światowej jako wynik błędnej propagandy nie potrafiącej utrzymanić wysokiego morale ludności a przeciwnie utrzymującej społeczeństwo w przygnębieniu..
Otwarta propaganda była zarezerwowana dla filmów takich, jak Der Sieg des Glaubens i Triumph des Willens , zapisów wieców norymberskich i kronik filmowych. Czy rasistowskich jak Żyd Suss, czy Heimkher.
W Niemczech zawsze były gwiazdy filmowe ale system gwiazdorski porównywalny do Hollywoodu jeszcze nie istniał. Niektórzy przywódcy hitlerowscy potępiali system gwiezdorski jako żydowski wynalazek. Jednak w celu poprawy wizerunku nazistowskich Niemiec, Goebbels poczynił wielkie wysiłki, aby stworzyć taki system. Po tym, jak Marlene Dietrich i Greta Garbo wyjechały do Hollywood i nie można było przekonać je do tego, by służyły narodowemu przemysłowi filmowemu, promowano nowe gwiazdy filmowe.
Najbardziej znanym przykładem jest szwedzka aktorka Zarah Leander, która została zatrudniona w 1937 roku przez Ufę i stała się najbardziej znaną i najlepiej opłacaną niemiecką gwiazdą filmową w ciągu zaledwie kilku lat. Kampania reklamowa Leander prowadzona była przez biuro prasowe Ufa. Ona zaś ukrywała swoją przeszłość jako już dobrze znanej w Szwecji aktorki filmowej. Biuro prasowe Ufa dostarczało gazetom szczegółowe instrukcje dotyczące prezentacji nowej gwiazdy, a nawet sama aktorka musiała przestrzegać szczegółowych instrukcji za każdym razem, gdy pojawiała się publicznie. Ten rodzaj lansu gwiazd nie istniał wcześniej w Niemczech.
Na zdjęciu Lida Baarova, czeska aktorka.
Wybitni politycy tacy jak Hitler, Goebbels i Hermann Göring pojawili się publicznie w otoczeniu popularnych niemieckich aktorów filmowych. Zwłaszcza gwiazdy płci żeńskiej nadawały blasku zdominowanym przez mężczyzn wydarzeniom NSDAP. Ulubionymi aktorkami Hitlera była Olga Tschechowa i Lil Dagover , a od 1935 r. Hermann Göring był żonaty z popularną aktorką Emmy Sonnemann . Relacje Goebbelsa z kilkoma gwiazdami filmowymi były również znane. Magda Goebbels opuściła projekcję filmu Die Reise nach Tilsit, ponieważ dowiedziała się o zbyt bliskich związkach męża z Lidą Baarovą, w wyniku której aktorka została odesłana do rodzinnej Czechosłowacji.
Na zdjęciu węgierska aktorka, gwiazdah hitlerowskiej estrady Marika Rökk była czczona jeszcze w latach 1990ych.
Osobista bliskość przywódców politycznych stała się czynnikiem decydującym o sukcesach zawodowych aktorów filmowych. Nieformalny system decydował o tym, jak często aktorks zostanie obsadzana.
Jak ważne były gwiazdy filmowe dla wizerunku rządu narodowo-socjalistycznego widać po ulgach podatkowych, które Hitler wprowadził w 1938 r. dla wybitnych aktorów filmowych i reżyserów. Odtąd mogli odliczyć 40% od swoich dochodów jako koszty uzysku.
Nie niemieccy aktorzy w nazistowskim kinie to np. Zarah Leander , Marika Rökk , Lída Baarová , Pola Negri, Johannes Heesters , Iván Petrovich , Laura Solari, Angelo Ferrari , Rossano Brazzi, Nikolay Fyodorovich Kolin, Boris Alekin, Igo Sym, Rosita Serrano.
Podczas II wojny światowej niemieckie gwiazdy filmowe wsparły wysiłek wojenny, biorąc udział w koncertach dla żołnierzy lub zbierając pieniądze na organizacje charytatywne jak Pomoc Zimowa. Chociaż większość męskich gwiazd została zwolniona ze służby wojskowej, niektórzy - tacy jak popularny Heinz Rühmann - uczestniczyli w wojnie jako żołnierze, często w towarzystwie kamer kronik filmowych.
Na zdjęciu Lale Andersen, która podczas pobytu w Kabarett der Komiker poznała Norberta Schultze , skomponował on muzykę do " Lili Marleen ". Andersen nagrała utwór w 1939 roku, ale stał się hitem dopiero, gdy Soldatensender Belgrad (radio Belgradzkiego żołnierza) , stacja radiowa niemieckich sił zbrojnych w okupowanej Jugosławii , zaczęła go nadawać w 1941 roku. "Lili Marleen" szybko stała się niezmiernie popularna wśród niemieckich żołnierzy na froncie. Nadajnik radiostacji w Belgradzie, był na tyle silny, że był odbierany w całej Europy i w basenie Morza Śródziemnego , utwór szybko stał się popularny wśród żołnierzy alianckich, jak również z polskimi słowami stał się pieśnią żołnierską oddziałów polskich w Afryce.
Na zdjęciu Ingrid Bergman, efektem śledztwa w sprawie jej pochodzenia w 1938 r., kiedy podpisywała umowę z niemiecką firmą Universum Film, było stwierdzenie w kontrakcie, że nie posiada żydowskich przodków.
