Obserwacja poczynań obozu macierewiczowsko-smoleńskiego prowadzi do nieodpartego wniosku, że wbrew deklaracjom jego członków głównym motorem napędowym jego działań nie jest ani dążenie do poznania prawdy o tragedii z 10 kwietnia, ani – jak twierdzą jego wrogowie – chęć obalenia obecnego układu władzy, ale uzyskanie swego rodzaju moralnej satysfakcji za upokorzenia doznane w latach 2005 – 2010, kiedy to obóz pisowski był zmuszony toczyć nierówną walkę z grającą niezwykle brutalnie koalicją Platformy i demoliberalnych mediów. Tragedia smoleńska jest przez członków obozu smoleńskiego postrzegana jako apogeum owego konfliktu, jako swoista kulminacja krzywd wyrządzonych obozowi pisowskiemu i to stąd właśnie bierze się to niesłychane spiętrzenie emocji, jakie towarzyszą dyskusji wokół katastrofy z 10 kwietnia 2010.
To właśnie owo emocjonalne zapętlenie mające swoje źródło w wydarzeniach lat 2005 – 2010 jest przyczyną postępującej irracjonalizacji postaw, jaka daje się obserwować po stronie smoleńszczyków. To ono sprawia, że potrafią oni na jednym oddechu formułować sensowne zarzuty dotyczące (rzeczywiście karygodnych) zaniedbań w śledztwie, a jednocześnie uznawać za prawdę objawioną rewelacje o eksplozjach tupolewa na dużej wysokości, mające się nijak do zapisów czarnych skrzynek i wyników obserwacji terenu katastrofy. To właśnie ono pozwala też robić smoleńszczykom z trzeciorzędnej kwestii obecności generała Błasika w kokpicie koronny dowód przeciwko raportowi Millera, i to ono każe im w histeryczny sposób podnosić błędy przy identyfikacji zmasakrowanych ciał ofiar do rangi zbrodni przeciwko ich rodzinom.
Owo emocjonalne zapętlenie jest tak silne, że gwarantuje nam na długie lata trwanie serialu pt. „W Smoleńsku nam, panie, Prezydenta zabili”. Tym bardziej, że rząd i jego adherenci też nieźle dorzucają do pieca, czy to przez swą kuriozalną nieudolność, czy to przez złą wolę, czy wreszcie przez zwykłą głupotę.
