Im dalej od stanu wojennego, tym więcej opozycjonistów z tamtego okresu się ujawnia. Jednym z tych późno ujawnionych jest Jarosław Kaczyński. Ten wybitny (przynajmniej w swoim mniemaniu) opozycjonista,
był gnębiony przez Komunę szczególnie dotkliwie poprzez uporczywe nieinternowanie. A przecież On się starał: był pod Hutą Warszawa (co prawda był tam utajniony bo nikt Go nie zauważył), chodził bocznymi ulicami i nie widział żołnierzy, a nawet spotkał mamę, potem się spakował i był przygotowany na ucieczkę, ale w końcu nie uciekł.
To doprawdy prawdziwe bohaterstwo.
Nawet przez chwilę wydawało się, że Komuna jednak doceni Jego działania, bo dostał zaproszenie do MSW, ale po uprzejmej próbie przesłuchania został wypuszczony, co było bardzo niemiłym zaskoczeniem. Bezczelna Komuna nie zauważyła nawet, że Jarosław miał absolutny imperatyw.
Mówiąc krótko, był w sytuacji dużo gorszej niż internowani.
Pomimo tych nieustannych szykan, niezłomny Jarosław Kaczyński dalej działał tajnie w opozycji, chociaż później, jak sam się przyznał, już tylko towarzysko.
Dzisiaj poznaliśmy tylko krótki epizod z życia Jarosława Niepokornego, obawiam się, że przy okazji kolejnych rocznic dowiemy się o dalszych Jego bohaterskich wyczynach, o tym jak protestował pod Stocznią Gdańską w grudniu 1970 roku i w 1980 roku (albo przynajmniej jak bardzo chciał protestować), jak był wyrzucany z pracy (albo jak zarabiał zbyt mało) i wreszcie jak podpisał porozumienia sierpniowe, przebrany za długopis w ręku Lecha Wałęsy, a może z czasem ktoś Go nawet w tym 1981 roku internuje.
