Jakby komuś mało było wojenek i szarpanin na prawicy to do kompletu ma jeszcze jedną: OjDyr z GaPolem wzięli się za łby. Bez sensu kompletnie, bijatyka dla samej bijatyki jak na wiejskim weselu. Poszło (m.in.) o abp. Wielgusa oskarżanego przez część tzw. środowisk patriotycznych o współpracę z komunistyczną bezpieką. Co ciekawe, sam zainteresowany udziału w sporze nie bierze a nazwisko arcybiskupa stało się liną, którą przeciągają między sobą odsądzający go od czci i wiary GaPolanie i broniący jego niewinności niczym ostatniego skrawka ojczystej ziemi bojownicy OjDyra. Fakt, że sprawa już dawno jest wyjaśniona nie ma najmniejszego znaczenia, nie cel się wszak liczy a sama walka.
Obaj przeciwnicy, zarówno Tomasz Sakiewicz jak i o. Tadeusz Rydzyk twierdzą, że chodzi im o prawdę. Nie śmiem wątpić w ich szczere intencje, jednak zamiast dojść do tejże prawdy w drodze merytorycznej dyskusji i walki na argumenty woleli okopać się w swoich medialnych szańcach i ostrzeliwać przeciwnika kartaczami z nadzieją, że któryś trafi w cel. Taktyka to wyjątkowo głupia, bo obie zwaśnione strony walczą przecież w tej samej armii, która przez ich spór zamiast wygrywać bitwy jest targana falą i wewnętrznym sporem, zakładami kto komu dowali a kto będzie musiał rejterować z podkulonym ogonem. A przeciwnik tylko czeka, by w odpowiednim momencie uderzyć i położyć na łopatki zarówno jednego jak i drugiego kogucika.
Wszystko zaczęło się od wywiadu, jakiego o. Tadeusz Rydzyk udzielił własnej gazecie, w którym powrócił do zleżałej już sprawy rzekomej współpracy abp. Stanisława Wielgusa z SB i oskarżeń, jakie „Gazeta Polska” wytoczyła w stosunku do jego rozgłośni o współpracę z rosyjskim wywiadem, na co dowodem miały być nadajniki „Radia Maryja” na terenie Federacji Rosyjskiej. Tomasz Sakiewicz dłużny nie pozostał i wyciągnął do dyrektora toruńskich mediów rękę niby w geście „znaku pokoju” zarzucając przy okazji, że rozpętuje awantury, na których skorzysta wyłącznie przeciwnik. Doradził mu przy okazji, by schował własne emocje gdy Polska jest w potrzebie. Faktycznie, znak pokoju jak się patrzy...
Wydawało mi się, że na tym koniec, że obaj adwersarze dali sobie spokój i skupili się na sprawach ważniejszych niż walka w kisielu. Ale nie. O. Tadeusz odpowiedział m.in. tymi słowami: „Jeżeli ktoś kocha Kościół, to widać to w całej jego postawie. Proszę wybaczyć, ale jakoś nie zauważam w „Gazecie Polskiej” wielkiej miłości do Kościoła, raczej to jest gazeta laicka”. Chciałem zachować bezstronność, ale nie mogę. W dodatku zmuszony jestem bronić piłsudczykowskiego GaPola, co wcale mi się nie podoba, ale uczciwość wymaga... i tak dalej. Otóż ojcze Tadeuszu, „Gazeta Polska” od samego początku była medium laickim, tworzonym przez laikat właśnie i dla laikatu głównie. Owszem, udziela swoich łamów księżom (ks. Tadeuszowi Isakowiczowi – Zaleskiemu na ten przykład), ale nigdy ani w stopce, ani w nagłówku czy w tytule nie uzurpowała sobie być organem kościelnej hierarchii. Zarzut od czapy, mający chyba tylko i wyłącznie zniechęcić do tego medium ortodoksyjnych odbiorców „Radia Maryja” i mediów z nim związanych.
Zastanawiałem się jakie jest źródło tej całej draki i doszedłem do wniosku, że pobiło się po prostu dwóch konkurujących ze sobą straganiarzy a poszło tak naprawdę o nowo powstałą „Telewizję Republika”, która jest poważnym konkurentem dla „Telewizji Trwam”. Gazet można kupić kilka, można mieć na biurku zarówno „Nasz Dziennik”, „Gazetę Polską Codziennie” oraz, do kompletu, „Gazetę Wyborczą”, dając zarobić wszystkim redakcjom. Prasowa konkurencja jest po prostu słabsza, nie tak ostra. Ale telewizję w danym momencie można oglądać tylko jedną, nie da się prawym okiem gapić w telewizor z odpaloną „TV Trwam” a lewym w „TV Republika”. Siłą rzeczy trzeba coś wybrać i o to właśnie się rozchodzi, o ustalenie, która ze stacji będzie tą jedynie słuszną. Przykre to, choć chyba było nieuniknione...
