Wydanie płyty Dawida Bowie’go „Blackstar” poprzedzono intensywną kampanią reklamową, szczególnie w USA i Wielkiej Brytani, na banerach itp., w inspirowanych w mediach, szczególnie społecznościowych, artykułach, dzięki czemu było o niej głośno na długo, zanim się pojawiła.
Te zabiegi były najpewniej konieczne, żeby ludzie posłuchali gościa, który nie udzielał sie koncertowo przez ostatnie lata i - zazwyczaj natrafiało się na jego głos w youtubie, gdzie największą klikalność-oglądalność ma chyba Under pressures*. Z Freddiem Marcurym lub z Annie Lenox - na koncercie po smierci Freddie'go.
Dziś już jednak wiemy, że melomani zapamiętają ją najpewniej nie z uwagi nie na muzykę, lecz okoliczności towarzyszące jej wydaniu. Bowie, twórca bardzo kontrowersyjny - w którego życiu kreacja - nawet ta dotycząca tzw. orientacji sexualnej (roztrząsał tego typu newsy, gdy było to potrzebne dla celów promocyjnych), że jest chyba wszelkich orientacji) :-) - odgrywała rolę pewnie niemal równą jego talentowi muzyczno/piosenkarskiemu - zmarł, chory na raka, dwa dni po premierze i 69 urodzinach.
Co do samej muzyki: szału nie ma (młodzież mówi, że du... nie urywa), ale płyta broni się. Różnorodność stylów – od popu przez art-rock, jazzowanie, jazz po quasi-free-jazz - z głosem (Bowiego) - nie przeszkadza. Nagrana została przez Bowie’go z nienajgorszymi muzykami jazzowymi i to ich instrumenty zdają się decydować o jej jednorodności płyty. I uznaniu za jedną z bardziej experymentalnych, jakie nagrał. Mogła, i owszem, jak stwierdził ktoś, sygnalizować początek nowej fazy twórczości. Czy rzeczywiście sygnalizowała, tego juz sie nie dowiemy. Bo tego, co może sygnawalizowałaby już nie zasygnalizuje.
--
under pressure
* ...pod presją łamiemy się
Czy nie możemy dać sobie jeszcze jednej szansy?
Dlaczego nie możemy dać miłości tej jednej szansy?
Dlaczego nie możemy dać miłości,
Bo miłość... wyzywa cię, byś się troszczył o ludzi
