Doświadczenie minionych wyborów i prowadzonych przed nimi sondaży pozwala wyciągnąć tylko jeden wniosek: liczy się trend, a nie pojedyncze badanie. Trend wynikający z sondaży przeprowadzonych w ostatnich dniach (http://wybory.onet.pl/parlamentarne-2011/aktualnosci/najnowsze-sondaze-swietne-wyniki-palikota,1,4862600,aktualnosc.html) wydaje się następujący: rośnie poparcie dla Ruchu Palikota (głównie kosztem SLD i PO), co sprzyja PiS, które coraz wyraźniej ma szansę na wynik porównywalny lub nawet przewyższający rezultat PO. Czy jednak ewentualne wejście kilkunastu lub nawet ponad dwudziestu palikotowców do Sejmu zmieni geografię polityczną? Wydaje się, że w krótkiej perspektywie zwiększy jedynie poziom agresji w trakcie sejmowych debat i uczyni antypisowską koalicję PO-SLD-PSL bardziej realną. A w dłuższej? Nie sposób przewidzieć.
Póki co najciekawsza jest odpowiedź na pytanie z czego może wynikać wzrost poparcia dla partii Palikota? Z budzenia się do życia wielkomiejskiej wersji „Samoobrony”, gromadzącej rozmaitych – rozczarowanych nadmierną gładkością i nijakością SLD oraz PO – ludzi przekonanych o „ciemiężeniu” Polski przez klerykalno-narodowy zaścianek? A może z ogólnego zmęczenia trwającą od dziesięciu lat – choć w różnych konfiguracjach – dominacją kartelu PO-PiS-SLD-PSL na polskiej scenie politycznej?
Bez względu na odpowiedź na to pytanie, mam nadzieję, że polska demokracja wytrzyma ofensywę palikotowców, tak jak przetrzymała lepperowców.
