To było lat temu jedenaście, może dwanaście. Na pewien uniwersytet w Polsce miał przybyć pobożny kapłan. Studenci postawnowili wykorzystać jego wiedzę, zaangażowanie, także osobiste doświadczenie. W tym celu, w ramach działania jednego z naukowych kół studenckich, zorganizowali prelekcję: "Katolickość Mszy św. św. Piusa V"
Temat zupełnie poznawczy, akademicki, bez żadnej indoktrynacji.
Jednakże jakiż rejwach się wszczął!Prorektorowi groził nuncjusz apostolski, prorektor o mało nie wyrzucił studenckich organizatorów. Wyjaśnień, tłumaczeń, było co niemiara.
Dzięki uporowi studentów, ich odwadze, wykład się odbył. Poza licznymi słuchaczami, studentami, przybyli też specjaliści od liturgii, profesorowie ze swoimi asystentami. Atakowali takie między innymi tezy prelegenta:
1.Że liturgia ma swój organiczny i nadprzyrodzony rozwój, i że posoborowe praktyki zakłóciły ową organiczność i nadprzyrodzoność.
2. Że liturgia, wyrażona w Mszy św. Piusa V (trydencka) w sposób doskonały wyrażała doktryę Kościoła i była środkiem uświęcenia dla wielu wiernych, róznych stanów, na przestrzeni wieków.
Minęło lat kilkanaście. W języku polskim ukazała się książka ówczesnego prefekta Kongregacji Doktryny Wiary, Józefa kard. Ratzingera "Duch liturgii"
Na ten sam uniwersytet przyjechał polski wydawa tej książki, zarazem znawca zagadnień liturgicznych, Paweł Milcarek.
Przybyli personalnie ci sami specjaliści od liturgii. Profesorowie, i, już wyzwoleni, ich asystenci.Chwalili i podnosili znaczenie następujących tez omawianej książki:
1.Że liturgia ma swój organiczny, nadprzyrodzony, rozwój i że posoborowe praktyki zakłóciły ową organiczność i nadprzyrodzoność.
2. Że liturgia, wyrażona w Mszy św. Piusa V (trydencka) w sposób doskonały wyrażała doktryę Kościoła i była środkiem uświęcenia dla wielu wiernych, róznych stanów, na przestrzeni wieków.
Pan Bóg istnieje ponad wszelką wątpliwość.
