Jak trudna to sztuka, łatwo się przekonać. Patrząc dookoła siebie - tu mamy wykańczania, połajanki, wojny na górze, na dole, pośrodku, dowodzenie swej siły i przewagi w taki sposób, żeby to nie racja, której służę zwyciężała, ale by moje było na wierzchu. Patrząc także w siebie - w swoje myśli i zamiary, często smutne albo obliczone na krótki dystans, wycelowane w chęć zabłyśnięcia, odniesienia doraźnego sukcesu.
Pewien jestem - postawy takie to konsekwencja fundamentalnego smutku. Także niepamięci o tym, że to Pan Bóg stworzył nasze serca i tylko on jest w stanie je nasycić.
Człowiek radosny zaś ma tę prawdę stale przed oczami, dlatego nie wpędzają go w ponuractwo i złość wady i upadki bliźnich, ani niesprzyjający układ okoliczności, czy też splot, że tak powiem, przypadków, ani nawet niepowodzenie i klęska.
Człowiek radosny też wie, że tajemnicze, a czasem paradoksalne są drogi, na których realizuje się i rośnie dobro. Dowodem tego są Święta, w obchodzenie których właśnie wchodzimy - wszak wspominawy w nich i na nowo przeżywamy narodziny w czasie Odwiecznego Słowa - Jezusa Odkupiciela. Paradoksalność ową wyrażają pięknie choćby słowa polskiej kolędy; ileż duchowych doświadczeń można mieć, gdy się śpiewa: "Pan Niebiosów - Obnażony",(...) "Ma granice - Nieskończony", (...) "Śmiertelny - Król nad wiekami".
Tajemnicze są też drogi, po których Boża Miłość dociera do ludzkich dusz. Czasem jest to chwila, a czasem drogę tę mierzy się biegiem lat, albo i całego życia.
Jakkolwiek by nie było w życiu każdego z nas, życzę, aby te dni niezwykłe, stały się okazją w doskonaleniu się w sztuce radowania. Niech także owo doskonalenie się pozwala coraz bardziej cieszyć się tą radością, która jest zapowiedzią Radości wiecznej.
