Jak wiadomo życie polityczne, zapewne wszędzie, ale zwłaszcza w Polsce, jest domeną emocji. U nas ich poziom dochodzi ostatnio do absurdu. Najbardziej charakterystycznym elementem zjawiska jest fakt, iż w pewnym momencie rozgrywki zażarci kibice wrogich sobie drużyn, zupełnie, ale to kompletnie wydają się zapominać, o co w całej grze chodzi. Sa święcie przekonani, że chodzi tylko i wylącznie o to, by wygrał Tusk, albo by zniszczyć Kaczyńskiego, albo przeciwnie by wygrał Kaczyński, albo o to, by dokopać sprzedawczykom i szemranym cwaniakom z PO. Że w tych celach tkwi sama kwintesencja dobra, słuszności i racji. Rozemocjonowani, zdają się kompletnie zapominać, że to czemu kibicują to jest (a przynajmniej być powinien) tylko środek, a cel jest jednak zupełnie inny: celem jest dobre urządzenie Polski i to o to podobno się kłócimy... W końcu to nie żadna partia, a Polska jest najważniejsza.
Może takiemu kształtowaniu się sceny publicznej w Polsce sprzyjały długotrwałe zaboróy, wojny i niewola? Może role odegrał fakt, że w zyciu politycznym częściej przydatne było pojęcie wroga niż przeciwnika i że było ono bardziej adekwatne do rzeczywistości? W efekcie dziś w polityce bardzo łatwo odwołać się do logiki wojny i pojęcia wroga. U nas w polityce niewielu jest przeciwników - są głównie wrogowie, zdrajcy, rokoszanie, sprzedawczyki, podpalacze itd itp (co wyrażane jest niekiedy eksplicite, a niekiedy w sposób trochę ukryty). Taka swojska, terminologiczna wścieklizna.
Terminologia buduje emocje (i sama na ich bazie powstaje), a emocje łatwo zaćmiewają rozsądek. Tymczasem rozsadek mówi, że do istnienia normalnie działajacego państwa oprocz politcznej rywalizacji, która jest warunkiem demokracji, absolutnie konieczna jest współpraca. Bez niej mamy destrukcję i chaos porządkowany tylko zwoływaniem się wrogich oddziałów. Biorac rzecz teoretycznie, fakt, że nie zgadzam się z moim rywalem w kwestii konieczności dajmy na to, prywatyzacji usług publicznych i uważam jego pogląd za liberalne doktrynerstwo, nie oznacza, że nie mogę wraz z nim bronić roli nauczania historii w szkole. A nawet, przechodząc do przykładów bardziej emocjonalnie angażujących: fakt, że ktoś był zwolennikiem grubej kreski nie oznacza (przynajmniej w teorii), że nie mogę mieć wspolnych z nim pogladów na polityke Polski w stosunku do Ukrainy.
Niestety to co wyżej to tak jak napisałam w naszych warunkach - tylko teoria. Praktyka jest inna. Nie mogę, nie wolno mi i nie powinnam. A takze on, ten przeciwnik: nie może, nie wolno mu, nie powinien. Przynajmniej w oczach wyznawców, a to oni formują główny nurt swoich fanklubów.Pojęcia nie mam dokad ta praktyka zaprowadzi, ale z pewnością ludzie w swojej masie nie są wielbicielami konfliktów i wojen. Przez jakiś czas częśc z nich można zachecić do gier wojennych i atakowania słabszych, poprzez oferowanie igrzysk, tak jak to ma miejsce dziś, czasem są doprowadzeni do ostateczności i rozpaczy, ale generalnie ludzie bardzo nie chcą wojen. Żadnych: ani gorących ani zimnych, ani międzypaństwowych ani domowych. I co by nie powiedzieć jest w tym jednak pewna zbiorowa mądrość :-)
Stąd zdumiewa mnie, gdy w trakcie dyskusji o strategii Jarosława Kaczyńskiego i jego ugrupowania w ostatnich wyborach prezydenckich, padają twierdzenia które kompletnie pomijają ten podstawowy fakt z dziedziny psychologii społecznej. Przecież to oczywistość.
Acha, i jeszcze korzystając z okazji jedna uwaga: te przytaczane ostatnio dowody na nieskutecznośc kampanii, z użyciem liczbowych porównań wyborów 2007 i 2010 w wielkich miastach, to przepraszam, ale socjologiczna szarlataneria i demagogia. Wyobrażenie sobie, że przez dwa miesiace kampanii wyborczej można odrobić cięzką pracę popularnych mediów i guru opinii publicznej z ostatnich 3 lat - to naiwność. Cuda zdarzają się rzadko, zaś częściej nad zmianami społecznych percepcji i nastrojów trzeba ciężko i długo pracować.Oczywiste było, że kampania wyborcza JK zwrócona była do niezdecydowanych. Tych którzy nie chcą "wojny" i poprzednio od PiSu sie odwracali, ale przecież u licha, nie do najtwardszego jądra elektoratu przeciwników! Diametralne odwrócenie sympatii "młodych wykształconych z wielkich miast", z których wielu ma mózgi tak przeprane przez media, jak by wychowali się u Kim Dzong Ila - to ambitny cel na parę lat, ale przecież nie zadanie, które można byłoby komukolwiek stawiać w jednej kampanii wyborczej.
I to by bylo na tyle.Wojna domowa, nawet zimna, przynosi same szkody więc niedobrze ją chwalić. Ale chwalić "wojnę" w której sie w dodatku najpewniej przegra, to dopiero głupstwo.
Na koniec slowo, by oddac sprawiedliwość inspiratorowi tego tekstu: zdanie, że zapominamy, iż to jedak nie PiS ani PO a Polska jest najważniejsza wyczytałam podczas peregrynacji przez blogi - niestety zapomniałam u kogo. Autorze o ile to przeczytasz- zgłoś sie i podpisz pod cytatem!
