„Pamiętajcie o współwięźniach, jakbyście sami więźniami byli” Hbr 13,3
Powszechnym jest, że los osób uwięzionych wzbudza współczucie, niezależnie od powodów pozostawania ich w odosobnieniu. Ta surowa kara, nawet słuszna, zawiera w sobie pierwiastek okrutności, gdyż pozbawia człowieka podstawowej wolności do kontaktu ze społecznością. Ponadto jeszcze silniejsze emocje wywołują częste wiadomości z wielu stron świata o niesłusznie skazanych, zwłaszcza z przyczyn „niepoprawnych” przekonań światopoglądowych lub politycznych.
Sprawom więźniów poświęca się publikacje, listy, manifestacje. O poparcie słusznych inicjatyw warto zabiegać, szczególnie w przypadkach rzeczywistej szansy odniesienia choćby małego zwycięstwa nad koniecznością myślenia zgodnie z ideologią, w której zapomniano o słuszności i dobru. Problem dotykający wyjątkowo mocno przekonań płynących prosto z serca dotyczy osób uwięzionych z powodu wyznawania religii chrześcijańskiej. Najpiękniejszym apelem zachęcającym do zaangażowania w działalność na rzecz takich przypadków jest cytat z Pisma Świętego: „(…) byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie. (…) Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci mych najmniejszych, Mnieście uczynili”.
Asia Bibi jest Pakistanką, która została skazana w 2009 roku na karę śmierci z powodu wyznawania wiary w Chrystusa. Jest to pierwszy przypadek w historii tego kraju, gdzie osobę skazano na śmierć z powodu jej przekonań religijnych. Asia wyznała wśród swoich przyjaciół krótką myśl: „Jezus Chrystus umarł za moje grzechy i za grzech świata. Nie zrobił tego dla was Mahomet”. Ta wypowiedź była przyczyną natychmiastowego pobicia, a następnie postawienia przed sądem i skazania za bluźnierstwo przeciwko Mahometowi. Pakistance zaproponowano wyrzeknięcie się wiary i oddania czci Mahometowi w zamian za uwolnienie – Asia odrzuciła ofertę.
Dyskryminujące traktowanie chrześcijan na terenie wielu krajów, również Pakistanu, nabiera intensywności dotąd niespotykanej. Drastyczne przypadki nie są odosobnione, a prześladowania, ściganie za bluźnierstwo, akty przemocy dotykają ich ze strony zarówno społeczeństwa, jak i funkcjonariuszy państwowych. Nie wszyscy przedstawiciele władzy państwowej popierają tą sytuację – chlubnym przykładem są dwaj politycy w Pakistanie, gubernator Salman Tasser i minister Shahbaz Batti, którzy stanęli w obronie Asii Bibi. Obaj zostali zabici przez islamistów, napełniając smutkiem wielu, którym ich działanie wznieciło nadzieję na poprawę sytuacji w kraju.
W kwietniu 2011 roku Partnerstwo na Rzecz Wolności Religijnej (Religious Liberty Partnership) wydało oświadczenie dotyczące Islamskiej Republiki Pakistanu, wzywające Kościół do modlitwy za Pakistan. Obok modlitwy, która jest duchową formą poparcia dla chrześcijan prześladowanych, możemy wyrazić swoją jedność z nimi, podpisując się pod Wołaniem o Miłosierdzie: od sierpnia 2011 r. organizacja The Voice of the Martyrs (Głos Prześladowanych Chrześcijan) rozpoczęła zbieranie podpisów na rzecz uwolnienia Asii Bibi, akcję zatytułowano „A Call for Mercy”. Na całym świecie zebrano ich dotąd ponad pół miliona, celem jest podwojenie tej liczby.
Przyłącz się proszę i Ty – wystarczy odwiedzić stronę www. callformercy.com (instrukcje dotyczące wysłania petycji wraz z jej tłumaczeniem na język polski są dostępne na stronie www.gpch.pl) i podpisz petycję o uwolnienie Asii Bibi. Zwłaszcza teraz, w okresie Adwentu, możemy pokazać, że los takich osób nie jest nam obojętny.
Weronika Goszcz
