Ogromnie cenił Moneta i Courbeta, bliskim jego sercu był także Renoir oraz Degas. Christian Dior nie pozostawał jednak w niemym zachwycie, lecz przenosił go na swe projekty. Dzięki temu w jego twórczości odniesień do obrazów impresjonistów jest całe mnóstwo.
Malowniczy krajobraz francuskiej Normandii – czyste wody kanału La Manche, otwarte niebo, dzika natura, wiejskie i surowe życie mieszkańców. Dla tych widoków najwięksi impresjoniści przenosili się z tłocznego, tętniącego życiem Paryża na północne zakątki kraju. Wychodzili w plener, rozkładali sztalugi i przelewali na płótno to, co oferowała im nieujarzmiona przyroda. Pejzażami znad Sekwany zachwycali się Courbet czy Monet, Corot oraz Renoir. Historia pokazuje jednak, że nie byli jedynymi, którzy przenieśli swe bezpośrednie wrażenia z kontaktu z naturą na swoją twórczość.
Mało kto pamięta, że Christian Dior – najbardziej rozpoznawalny obok Coco Chanel francuski projektant mody – pochodził z małej miejscowości Granville z Dolnej Normandii. Wychowany pośród malowniczej przyrody, od dziecka przejawiał szczególne zainteresowanie tym, co delikatne i naturalne. Nie mogło to pozostać bez wpływu na jego projekty, które od początku odzwierciedlały jego wrażliwy na piękno charakter. Dzięki połączeniu zainteresowania kobiecą zmysłowością i uwodzicielskością oraz marzeń za czystą, transcendentalną wręcz naturą spod jego ołówka rodziły się tak zachwycające projekty, jak choćby ten 1950 roku: biała, lekko rozkloszowana i plisowana suknia z wijącym się dookoła liściem bluszczu, skontrastowanym dodatkowo z burgundową szarfą w pasie. Wyczulenie na naturę i jej nieoczywiste piękno to jednak nie wszystko, co Christian Dior współdzielił z artystami z poprzedniego wieku.
Dior pozostawał bezpośrednio pod wpływem Moneta i Maneta. Od pierwszego z nich zaczerpnął motyw floralny – rozpływających się, efemerycznych i delikatnych kwiatów, które bądź to pojawiały się bezpośrednio na projektach sukien i kapeluszy, bądź to wpływały po prostu na ich subtelną i lekką formę. Od Maneta również czerpał garściami. Najlepszym tego dowodem jest projekt stworzony dla najważniejszej klientki Diora, Nicole Champin, która zażyczyła sobie taką suknię, jaką nosi główna bohaterka obrazu Bar w Folies-Bergère. W orbicie zainteresowań Diora znalazł się także Renoir, którego martwe natury i bukiety kwiatów ponownie ożywały na powierzchni delikatnych muślinów sukien balowych. Wychwalanie kobiecego piękna z jednej strony i oddawanie ducha elegancji czasów impresjonistów z drugiej kumulowało się także w projektach kapeluszy, dodatków, a nawet bielizny.
Impresjoniści oraz postimpresjoniści odcisnęli się nie tylko na wyobraźni samego Christiana Diora. Po ponad 60 latach od śmierci projektanta, swoisty hołd dla ich twórczości składany jest po dziś dzień, tym razem przez kolejnych dyrektorów domu mody. Twórczość Edgara Degasa, znanego przede wszystkim dzięki dziesiątkom wizerunków zwiewnych baletnic, stała się bodźcem dla Johna Galliano do zaprojektowania dziewczęcych sukni, niemalże żywcem przeniesionych z płócien malarza. Z kolei dzięki praktykowanej przez Seurata czy Signaca pointylistycznej, plamkowej technice nakładania farby na płótno w 2012 roku z inicjatywy Rafa Simonsa powstała szyfonowa suknia, mieniąca się rozmaitymi odcieniami fioletu, które – podobnie jak u postimpresjonistów – tworzyły optyczny melanż kolorów.
Przykłady można mnożyć, bo w końcu o Christianie Diorze z czystym sercem można powiedzieć, że prowadził prawdziwe art de vivre. Więcej o tym, jak łączyć modę ze sztuką, a sztukę z życiem dowiecie się już niebawem, bo w kwietniu na warszawskim International Art Fair.
Autor: Oliwia Fryc
