Przypadek prezydenta Andrzeja Dudy, który, jak na to wszystko wskazuje, jeszcze będąc posłem wyłudzał z kasy sejmu nienależne pieniądze, pokazuje że sprawę wynagradzania polityków trzeba załatwić systemowo.
W demokracji wszyscy są równi, w szczególności politycy nie są panami nad poddanymi tylko są sługami narodu. Aby sługa nie demoralizował się, aby szanował obywateli którym służy, powinien zarabiać i mieć przywileje nawet skromniejsze niż przeciętny obywatel. Do polityki powinni iść ci, którzy już się dorobili majątków dzięki temu że dobrze zorganizowali swoją pracę i kapitał. Tacy ludzie dają jakąś gwarancję że będąc politykami dobrze zorganizują pracę społeczeństwa i kapitał publiczny. Innym typem polityka może być człowiek bez wielkiego majątku ale który zadawalając się skromnym życiem dobrze organizuje działania społeczne na szeroką skalę.
Wszyscy politycy wybierani lub mianowani powinni zarabiać pół płacy medianowej i pracować na pół etatu. Płaca medianowa (środkowa) to taka że połowa ludzi ma płace od niej większą a druga połowa mniejszą. Praca na pół etatu zmusza polityka do szerszego otwarcia się na społeczeństwo, na inne dziedziny życia niż polityka. Z drugiej strony ograniczenie czasu pracy polityków spowoduje konieczność rozłożenia tej pracy na więcej osób co jeszcze bardziej zbliży polityków do społeczeństwa.
Politycy nie powinni mieć specjalnych przywilejów w porównaniu do innych pracowników, czyli delegacje polityków, dojazdy do pracy, zakwaterowanie lub wyżywienie powinny być refundowane tylko w uzasadnionych, udokumentowanych wypadkach, przy czym refundacja powinna obejmować tylko zakupy na skromnym poziomie czyli takim na jakim żyją najniżej zarabiający obywatele. W szczególności politycy nie powinni mieć żadnych specjalnych zniżek na przejazdy, hotele, wyżywienie. Takie zniżki to niepotrzebne komplikowanie systemu i okazja dla polityka aby kosztem budżetu zapłacić mniej za podwyższony standard usług lub korzystać ze zniżek nie do działalności publicznej tylko prywatnej.
Bacz
