Pamiętając oczywiście o słowach naszych polonocentrycznych wieszczów głoszących że Polska jest Chrystusem / Winkelriedem / pawiem / papugą narodów (niepotrzebne skreślić), dobrze jest na chwilę oderwać się od nieustającej walki Dobra ze Złem o żyrandol i zobaczyć co dzieje się w Europie.
Taka perspektywa ma zaletę długofalowości: Polska jakoś przeżyła dwie kadencje Kwaśniewskiego i trwałych szkód (wynikających z samej prezydentury!) nie stwierdzono - natomiast decyzje podejmowane w kwestiach gospodarczych mają wpływ na znacznie większą ilość ludzi i przez dużo dłuższy czas.
Jeśli wierzyć doniesieniom Daily Telegraph, gospodarcze szefostwo eurolandu zaczyna chyba zdawać sobie sprawę z rzeczywistości pukającej do ich drzwi: banki mogą grozić Armageddonem w razie krachu Hiszpanii, prowadzić kampanie marketingowe i co tam jeszcze - ale gospodarki nie da się ad mortem defecatum prowadzić na kredyt.
W szczególności: nie da się wyjść z kryzysu związanego z zadłużeniem poprzez zwiększanie deficytu (nawet jeśli przeciwną receptę proponuje Paul Krugman - żywy dowód na to, że absolutnie każde zero może uchodzić za światowej sławy ekonomistę).
Cóż więc knują Francja i Niemcy? Wygląda na to, że zaczynają rozważać wprowadzenie w życie czarnego koszmaru wszystkich wyznawców UE: Europę dwóch prędkości. W praktyce polega to na tym, że twardy rdzeń eurolandu będzie miał własną walutę i ścislejszą integrację gospodarczą.
Pomysł sam w sobie niezły, bo w imię czego oszczędni mieszkańcy Północy mają płacić za leni, tylko co w gronie zdrowych gospodarek robi Francja? Oczywiście, rozumiem polityczne przyczyny stojące za taką decyzją - ale takie "super euro" będzie obciążone tym samym przekrętem założycielskim co jego obecna wersja.
Co oczywiście nie robi specjalnego wrażenia na Jacku Vincencie.
PS. Miłosz, jeśli te pogłoski się potwierdzą, to chyba musimy renegocjować nasz zakład.
