Przewaliła się już medialna i salonowa burza po wywiadzie profesora Bartoszewskiego dla niemieckiego "Die Welt" i po blogowej reakcji na ten wywiad Marty Kaczyńskiej -Dubienieckiej. Pozwolę sobie i ja na wypowiedzenie się w tym temacie.
Nie licząc kilku normalnych głosów ( w tym Pawła Kowala, za co ma u mnie plusa), na głowę profesora wylewane są kubły pomyj, najpodlejszych oszczerstw i chamskich obelg. Odnoszenie się do bełkotu prymitywów sobie daruję. Skupię się za to na wypowiedzi Marty Kaczyńskie i tych utrzymanych w podobnym, spokojniejszym tonie.
Najczęściej stawiane pytanie, tym którzy nie zgadzają się z wpisem pani Kaczyńskiej , brzmi mniej więcej tak – Dlaczego odmawiamy Marcie Kaczyńskiej prawa do krytykowania słów profesora Bartoszewskiego? Otóż pamiętajmy o tym, że temat krytyki jest bardzo delikatny i wielce subiektywny. Wspomnienia o których mówi profesor są przynależne tylko jemu i tylko on może je ocenić. Bo tylko on przeżył swoje życie. Nie sądzę że krytyce powinny podlegać czyjeś wspomnienia dotyczące własnego, jakże tragicznego życia. Uważam, że nie powinno się oceniać czyichś emocji, lęków czy cierpienia. I to akurat z takiej pozycji jaką daje komfort życia w bezpiecznym, dostatnim, wolnym od wojny współczesnym świecie. W pełnym dobrobycie, wygodzie, bez balansowania na granicy życia i śmierci, bez widoku mordowanych i trupów idących w tysiące jakie musiał oglądać kilkunastoletni chłopiec. Po wojnie życie też go nie oszczędzało i wiele wycierpiał.
Rodzina pani Marty, jak i ona sama ma zaś zupełnie inne doświadczenia. Dlatego właśnie moim zdaniem, jej krytykowanie wypowiedzi profesora Bartoszewskiego dla „ Die Welt” jest nieuprawnione, a oceny niesprawiedliwe. Ja sam nigdy bym nie zdobył się na ocenę jej osobistej tragedii, jej odczuc, leków czy dramatu. Mogę polemizowac z jej oceną wydarzeń, ale nie prywatnych doświadczeń. A przecież tragedia jaka ją dotkneła, jest mi współczesna i mimo, że ciężko ważyc takie sprawy, jednak chyba o wiele mniejsza niż to co przeżył profesor Bartoszewski.
