Na lewo od Platformy nastał czas budowania. Po raz pierwszy od wielu lat polska lewica ma szansę się odrodzić i stać się znaczącą siłą polityczną. Znaczącą na tyle, by w perspektywie pięciu lat myśleć o przejęciu władzy. Na jej korzyść przemawia już nie tylko dobry wynik Napieralskiego, choć napewno świadczy on o dobrym fundamencie na którym można budować fortecę. Na korzyść lewicy głównie jednak przemawia klimat w polskiej polityce, jaki wytworzył się po wyborach prezydenckich. Cała władza skupiona w rękach jednej partii musi w końcu zącząć tę partię parzyć w ręce. Platforma - a i każda inna partia w tym systemie politycznym- ne mogąc już uciec od odpowiedzialności zacznie w końcu tracić społeczne poparcie. Za komfort władzy niemal absolutnej, komfort rządzenia bez konieczności kohabitacji płaci się niemożnością zrzucania błędów czy zaniechań na innych. Ta niemożność okarze się wkrótce tak duża, że głosy tych niezdecydowanych i tych co wierzyli w pięciolatkę nagłych cudów ktoś będzie musiał przejąć.
Okres prosperity dla PiS właśnie się skończył. Duża partia, która przegrywa wybory w momencie, gdy niebiosa zsyłają jej tak niebywale sprzyjające okoliczności, gdy sprzyjają jej publiczne media i gdy nawet sprzyjają jej pogodowe żywioły nie może się spodziewać, że w następnych wyborach pójdzie jej lepiej. Dylemat czy PiS to tylko Kaczyński czy też partia radziła by sobie świetnie bez niego jako lidera jest nierozstrzygiwalny bowiem prezes do pałacu nie został wybrany a pewnie też nigdy nie myślał o abdykacji. Patrząc na PiS w tej chwili widzi się monolit, którym po Jurku, Dornie i Ziobro nic już nie może wstrząsnąć. Ten monolit przetrwa zapewne do następnych wyborów w których PiS uzyska wynik ledwo zadowalający. Nawet jeśli te wybory wygra to koalicja rządowa będzie musiałe byś bardzo szeroka. Co to oznacza przy prezydencie, który nie będzie skory do współpracy wszyscy wiemy.
Kolejnym czynnikiem sprzyjającym lewicy jest światowy kryzys gospodarczy, który na razie Polskę omija szerokim łukiem ale którego echa niebawem będą widoczne. Zwiększone bezrobocie, konieczność cięć w wydatkach publicznych i niepopularne reformy zawsze napędzają głosów uczulonym na sprawy socjalne partiom lewicowym.
Pytanie tylko jaka lewica i kto ma być jej liderem. W tej roli Grzegorz Napieralski nie sprawdza się całkowicie. Nie potrafi porwać tłumów, nie jest dobrym mówcą, nie wydaje się być facetem z sąsiedztwa. A taki musi być lider a w szczególności lider lewicy, która ze swej natury żeruje na socjalnym populizmie. Liderem był Kwaśniewski. Liderem był Tony Blair ale już Gordon Brown był tylko politykiem i premierem. Polska lewica ma kilka lat na poszukiwanie nowej lub starej twarzy wokół której ma szansę na zbudowanie wielkiej partii, mającej poparcie w połowie elektoratu platformy, części PiS i swoim tradycyjnym. Jeśli wykorzysta ten niezwykle sprzyjający czas, za 5 lat będzie u władzy.
