W roku 2004 na warszawskich powązkach ówczesny prezydent Warszawy, Lech Kaczyński, żegnając pułkownika Ryszarda Kuklińskiego powiedział, iż miarą jego zasług jest fakt, że Polska znajduje się dziś na mapie. Tak można opisać wiele innych, wybitnych postaci. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Naczelnika Tadeusza Kościuszkę. Generała Władysława Sikorskiego. Księcia Józefa Poniatowskiego. Króla Jana III Sobieskiego. Króla Stefana Batorego. Tych kilka znamienitych nazwisk wiele dzieli. I pozycja społeczna. I czasy w jakich żyli. I losy jakie przygotował dla nich świat. Ale o każdym z nich można powiedzieć, że dzięki ich wysiłkom, dzięki ich poświęceniu Polska znajduje się dziś na mapie świata.
Dlatego zasłużyli sobie na pochówek w miejscu szczególnym. Miejscu, które nazwiskami wyrytymi na sarkofagach wyznacza historię Polski. Miejscu, które pozwala nam z dumą patrzeć na naszą historię, na krwawe losy naszego państwa, na walkę o wolność, o język polski, o samostanowienie. Dlatego patrząc na Wawel wiem, że w jego podziemnych kryptach spoczywają ludzie dzięki którym Polska istnieje.
Ta piękna tradycja już za kilka dni przejdzie do historii. Szkoda. Wawelskie krypty były miejscem stanowiącym wspólny mianownik tysiąca lat Polski - poświęcenia życia dla istnienia i pomyślności Rzeczpospolitej. Prawdziwego poświęcenia.
Przypominają mi się słowa Marszałka Piłsudskiego, gdy na Wawelu składano prochy Juliusza Słowackiego:
"W imieniu Rządu Rzeczypospolitej polecam Panom odnieść trumnę Juliusza Słowackiego do krypty królewskiej, bo królom był równy."
Bo królom był równy. I tylko równi królom tam mogą spoczywać.
