Ślub po japońsku

W Japonii, w okresie kwitnienia wiśni, gdy tworzy się niepowtarzalna, romantyczna sceneria i atmosfera, czyli między kwietniem a czerwcem, japońscy romantycy decydują się stawać na ślubnym kobiercu. Oczywiście, okres ten nie jest jedyny do zawierania w Japonii związków małżeńskich. Śluby odbywają się przez cały rok, ale ich największy intensywny rozkwit przypada właśnie na miesiące wiosenne. W Japonii kolorem miłości jest kolor purpurowy. Panna młoda zgodnie więc z tradycją decyduje, czy w dniu ślubu założy jedwabne, bogate, purpurowe, haftowane kimono, pokryte wzorem irysa, czy wystąpi na biało.

Najczęściej decyduje się ona wystąpić ubrana od stóp do głów w kolorze śnieżnobiałym z pomalowaną również na biało twarzą. W ten sposób zgodnie z tradycją, wyraźnie deklaruje bogom swoją „czystość”.

Ślub w Japonii można zawierać na kilka sposobów:

- urzędowo, czyli na sposób świecki, cywilny

- w tradycji shinto zwanej ceremonią shinzen shiki(jap.親善式.)

- w tradycji buddyjskiej

- po chrześcijańsku/katolicku

Urzędowy ślub cywilny, którego nie można nazwać ceremonią jest powszechny i ogranicza się do podpisania w urzędzie dokumentów. W czasie ich podpisywania w ogóle nie jest potrzebna obecność świadków, ani nawet pana młodego! Kobieta, która wchodzi w związek małżeński może sama załatwić formalności w okienku urzędu, które jest czynne całą dobę.

Osoba załatwiająca formalności dostarcza obowiązkowy komplet dokumentów. Japoński obywatel przedkłada koseki-tohon, czyli wypis z rodowodu, a cudzoziemiec przetłumaczone zaświadczenie o zdolności do zawarcia związku małżeńskiego oraz ważny paszport. Taki dokument o zawarciu związku małżeńskiego można wcześniej wypełnić w domu, po wcześniejszym skopiowaniu go z internetu, postarać się o podpisy dwu świadków oraz ich pieczątki. Przyniesione dokumenty sprawdza urzędnik w okienku i w następnym dniu dzwoni, czy trzeba jeszcze na przykład uzupełnić doniesione informacje, czy też wszystko jest ok. Japoński ślub cywilny posiada tak prostą procedurę dlatego, gdyż urzędowe wyjście kobiety za mąż, oznacza wypisanie jej z rejestru ojca i przepisanie do rejestru męża.

Po zarejestrowaniu się w urzędzie, po krótszym lub dłuższym czasie, odbywa się celebracja ślubu na sposób tradycyjny. Większość ślubów udzielana jest w obrządku shintoistycznym. , w którym duchy natury – „kami”, są proszone do pobłogosławienia związku. Do połowy XX wieku rodzice aranżowali śluby i byli swatami swoich dzieci. Obecnie młodzi sami decydują z kim wchodzą w związki małżeńskie.

Ceremonia w obrządku shinto, nazywana shinzen shiki, odbywa się w chramie, czyli w shintoistycznej świątyni. Rozróżnia się dwa typy ceremonii:

- Miai (jap.見合い) - gdy małżeństwo jest zaaranżowane, co obecnie należy do rzadkości.

- Ren'ai (jap.恋愛) - gdy młodzi sami się poznali i sami zdecydowali się pobrać.

Gdy para zdecyduje się na ślub wybiera sobie inną parę narzeczonych, która ma za zadanie czuwać nad nimi aż do czasu zawarcia małżeństwa. Na spotkaniu zaręczynowym rodzice przyszłego męża ofiarowują przyszłej synowej tradycyjne podarunki, na przykład woreczek z gotówką, lniane białe nici symbolizujące wspólne osiągnięcie starości, beczkę wina sake jako symbol pomyślności i radości, herbatę lub ubrania. Prezenty winny być później zaprezentowane gościom w czasie wesela.

Shinzen shiki, to zbiór shintoistycznych rytuałów, nieco zmieniających się w zależności od regionu. Panna i pan młody wkraczają do chramu różnymi drzwiami, towarzyszą im dźwięki bębnów i fletów. Duchowny - Nakodo macha poświęconym drzewkiem ponad ich głowami, co symbolizuje oczyszczenie.

Tradycyjny san-san-kudo

Po złożeniu przysięgi następuje też zapożyczona z kultury zachodniej wymiana ślubnych obrączek. Do apogeum celebry należy uroczyste, trzykrotne wypicie przez nowożeńców trzy razy ryżowego wina sake (razem 9x), wymieniając między sobą kieliszki, jest to tzw. san-san-kudo, które symbolizuje zjednoczenie pary młodej z całą jej rodziną i powinowatymi. Ceremonia kończy się ofiarowaniem poświęconych gałązek ku czci bogów.

Na shinzen shiki przychodzi jedynie rodzina i najbliżsi przyjaciele pary młodej. Całość uroczystości jest intymna i kameralna.

Dawniej bogate japońskie panny wybierały strój, który składał się aż 12 kolorowych kimon. Obecnie zakładają one najwyżej kilka warstw kimon, ale warstwą wewnętrzną musi być kimono białe, natomiast zewnętrzne może być kolorowe i udekorowane. Jednak panna młoda chętnie zakłada całkowicie białe kimono shiromuku, białe buty zouri, oraz ozdobne nakrycie głowy tsunokakushi wykonane z białego jedwabiu, którego celem jest symboliczne schowanie swoich „rogów zazdrości”, własnego ego i samolubstwa panny młodej. To wszystko ujawnia jej gotowość do stania się delikatną i posłuszną żoną. Czasem zakłada wataboshi czyli wielki, kolisty, biały kaptur. Kaptur okrywający głowę sugeruje, że dziewczyna podporządkowuje się małżonkowi i więzi demony, które według tradycji, czają się we włosach kobiet.

Pan młody zakłada do ślubu czarne kimono montsuki na którym widnieje jego znak rodowy, kurtkę haori i spodnie hakama.

Ślub po japońsku

Po lewej tsunokakushi. Po prawej wataboshi.

Ślub po japońsku

Po ceremonii zaślubin panna młoda przywdziewa barwną szatę nazywaną uchikake.

Ślub buddyjski który jest ostatnio rzadkością, charakteryzuje się tym, że podczas ceremonii zaślubin jednym z ważniejszych momentów jest to, że dwa sznury korali przeplatają się w dłoniach nowożeńców, symbolizując połączenie dwóch rodzin w jedną.

Śluby shinzen shiki są częstsze i trwale związane z kulturą japońską, a jednak o wiele większym zainteresowaniem cieszą się obecnie ceremonie w obrządku chrześcijańskim. Najczęściej dana para nie wyznaje tej religii, ale chce mieć ślub zgodnie z zasadami celebry chrześcijańskiej. Prawdziwe śluby w obrządku chrześcijańskim odbywają się wyłącznie dla par które są ochrzczone i wyznają tę właśnie religię.

Śluby pseudochrześcijańskie odbywają się w specjalnie wynajętym do tego miejscu, jak zbór, kościół, kaplica, pałac ślubów, kaplica w hotelu lub w supermarkecie, a kapłan jest po prostu wynajętym aktorem, który celebruje tę pseudouroczystość. Istnieją firmy, które oferują wybór kapłana z katalogu, według koloru skóry, włosów, oczu itd. Panna młoda prowadzona jest przez ojca przed ołtarz, gdzie zostaje symbolicznie przekazana narzeczonemu. Formuła przysięgi małżeńskiej jest japońskim tłumaczeniem wersji chrześcijańskiej. Nie towarzyszy temu oczywiście ani msza, ani spowiedź, ani komunia. Po uroczystości nowożeńcy udają się do fotografa, aby zrobić pamiątkowe zdjęcia, a następnie na przyjęcie weselne.

Ślub po japońsku

Uroczystość w kaplicy czy chramie nie ma żadnego znaczenia prawnego, jest tradycją dla tradycji lub imprezą dla imprezy i organizowana jest dla rodziny, znajomych oraz pracodawców.

Popularność chrześcijańskich ślubów wynika z ich pięknej oprawy oraz możliwości założenia takiej białej sukni, dzięki której Japonki czują się jak księżniczki. Modę na zachodnie suknie ślubne w Japonii zapoczątkowała cesarzowa Michiko. Od dnia jej ślubu w roku 1959 prawie każda japońska dziewczyna marzy o założeniu do ślubu podobnego stroju.

Ślub po japońsku

Cesarzowa Michiko w dniu ślubu:

Po ceremonii zaślubin następuje weselne przyjęcie czyli kekkon hiroen, które obecnie odbywa się w hotelach czy w salach bankietowych.

Ślub po japońsku

Tam przychodzą przyjaciele, dalsza rodzina, sąsiedzi, koledzy i koleżanki z pracy oraz szefostwo. Jest to uroczystość bardziej oficjalna niż rodzinna. Gości obowiązują pewne zasady. Mężczyźni muszą być w czarnych garniturach, białej koszuli i białym krawacie, kobiety w wieczorowych sukniach lub kolorowych kimonach. Goście usadzeni są przy stolach według pozycji, rangi i zajmowanych stanowisk. Obowiązkowym gościem na weselu jest szef pana młodego, a także szefowie z pracy rodziców państwa młodych. To oni zajmują przy stole miejsce obok młodej pary. Rodzice siedzą jak najdalej od swoich dzieci. Przyjęcie prowadzi wodzirej, który dba o odpowiedni przebieg spotkania. Cały czas wznoszone są toasty i opowiadane zabawne historie.Młoda para siada na podwyższonej platformie, a goście umilają jej czas przemówieniami i śpiewaniem piosenek. Opowiadają też zabawne historie o świeżo poślubionej parze i wznoszą toasty za pomyślność ich wspólnego życia.Do tradycji należy przemowa szefa/szefowej z pracy. Rodzina nie wznosi toastów ani nie wygłasza żadnych mów. Panna młoda przebiera się w kolorowe kimono lub suknię w zachodnim stylu. Na tego typu imprezach nie tańczy się.

Wtedy też nadchodzi czas na wymianę prezentów ślubnych. Synowa otrzymała od rodziców męża podarki zaręczynowe. Są one teraz demonstrowane w czasie wesela.

Przyjęcie trwa krótko, około dwóch godzin. Goście są zobowiązani przynieść w kopercie pieniądze. Są to kwoty od 30 000 jenów wzwyż, czyli ok. 300 dolarów lub więcej. Kwota zależna jest od bliskości i relacji z młodą parą. Na kopercie powinno się napisać swoje imię. Taka tradycyjna koperta nazywa się shugi-bukuro.

Ślub po japońsku

Shugi-bukuro

Ważne jest, aby każdy upominek, czy kopertę z pieniędzmi, przewiązać sznurkiem mizuhiki (jap.水引). Sznurek jest dwubarwny i łączy kolor srebrny i złoty, czerwony i złoty, czerwony i biały lub purpurowy i biały. Dzięki temu życzenia ofiarodawcy wspierają duchy przodków i kami, czyli niewidzialne istoty czuwające nad świętymi miejscami. Duchy szczególnie upodobały sobie czerwień, złoto, srebro i zieleń, więc mizuhiki składają się ze splotów w tych właśnie barwach.

W niektórych regionach Japonii istnieje tradycja podarowania młodej żonie, na znak radości połączonych rodzin, kawałka materiału zszytego z trzech tkanin, czyli minofuroshiki(jap.見の風呂敷). Dla kobiety jest to najcenniejszy prezent, który winien jej towarzyszyć przez cały okres trwania małżeństwa, a po śmierci ma być kładziony na jej trumnie.

Do innych tradycji należą m.in. krojenie przez parę młodą tortu, przechadzanie się od stolika do stolika i zapalanie świeczek czy wręczanie gościom upominków, tzw. hikidemono. Ostatnio modne stały się katalogi składające się z wielu stron, z których gość może sobie zamówić upominek, który mu się spodoba a który później zostanie przesłany na jego adres. Takim upominkiem może być obrus, naczynia, kosmetyki, ciasteczka czy sprzęty użytku domowego.

Po oficjalnym przyjęciu następuje nijikai, czyli afterparty. Jest to impreza luźniejsza, na którą przychodzi reszta znajomych, gdy rodziny, szefostwa i kolegów z pracy już nie ma. Na takiej imprezie atmosfera jest luźniejsza, organizowane są różne konkursy, w których można wygrać atrakcyjne nagrody, jak np. wycieczkę do Disneylandu czy inne.

Gdy przyjęcie dobiega końca młodzi wraz ze swoimi swatami i rodzicami żegnają gości, wręczając im podarunki zwrotne i dziękując za przybycie.

Podróż poślubna trwa najczęściej od 3 do 5 dni i z reguły nowożeńcy wybierają wakacje na Hawajach. Wyjazdy takie organizowane są grupowo, razem wyjeżdża nawet kilkadziesiąt par nowożeńców!

Kobieta po ślubie najczęściej przyjmuje nazwisko męża. Gdy w rodzinie żony nie ma męskich potomków i istnieje możliwość wyginięcia nazwiska, mąż córki przyjmuje nazwisko żony. Posiadanie podwójnego nazwiska jest zakazane przez japońskie prawo.

Istnieją japońskie firmy, które specjalizują się w organizowaniu ceremonii ślubnych dla ciężarnych panien młodych, tzw. dekichatta-kon. Kiedyś było to niedopuszczalne, a obecnie jest przyczyną 1/3 małżeństw w Japonii! Niektórzy uważają, że zapanowała moda na ślub ”z brzuszkiem”.